Rage on Fire

Chapter 2

Chapter 2: Modern Cinderella

Minerva Yoo

"Umalis na po kayo manong" Nagbayad ako sa taxi na sinakyan ko para sundan si Harold. Habang patuloy ang pag papark ni Harold na para bang nagmamadali sinulit ko ang pagkakataon para bumaba sa taxi.

Napansin ko na puro daan lang ang nakikita ko kaya naman nilingon ko ang taxi na pinanggalingan ko ngunit nagmamadali na rin itong umalis.

I slowly tiptoed when he rushingly run to the nearest abandon building when a gunshot obtrude the whole place. Ang lakas ng loob ko sumunod sakanya pero ng makarinig ako ng putok ng baril bigla nalang nanginig ang binti ko.

Why do people have to ruin their lives from some random things? They should enjoy living until they can unlike others who wish their lives to be extended they have more privilege to grow.

For me life is important, dummies. I want to keep parents alive but I can't do that, that's when I learn to value the time and every living. I thought to be a doctor to save people and my love ones, I can't bear to lose another person in my life.

It fightens me everytime I save someone or seeing my love in peril. It's hard to see someone bleeding in front of you and you can't do anything but to watch them die. It fightens me everytime I save them because this is my soft fragile heart saying to save those who in need and never turn my back on them.

Hindi na ako nagtangkang pumasok sa loob ng building dahil ayoko rin namang mapahamak. Wala din akong gagawin sa labas kung hindi hintayin si Harold, pero paano kung mabaril siya? Shit no.

I dialed his number pero hindi niya sinasagot ang tawag. Mabilis akong tumakbo sa kotse niya at sumilip sa loob nito, tama nga ang hinala ko dahil iniwan niya doon ang cellphone niya.

"Display lang ba 'yan?" Iritado kong puna sa cellphone niya. Nagvvibrate lang ito kaya itinigil ko na ang pagtawag sakanya. God knows how much I debated with my thoughts wether to enter in that building or run for help.

Who gave him a permission to mess with my brain function like this? Nababaliw na ako sa sobrang pag aalala sakanya. May balak ata mag suicide ang gago sana sinabi niya saakin ng ako na ang gumawa para sakanya.

Hindi ko sinasadyang mapatili ng sunod sunod na putok ng baril ang narinig ko. This will be my worst traumatic experience, ayokong ayoko ng baril lalo na't ang mga 'yon ang dahil ng pagkamatay ng magulang ko.

I just find my self running to the back of the building. Naisipan ko na doon pumasok but there's some part of me saying that I was there to hide.

"Fuck! Answer the call" Napahinto ako ng may makita akong lalaki na nakasuot ng black suit. Dahil madilim hindi ko makita ng maayos ang mukha niya pero base sa sinag ng buwan kitang kita ang dugo sa damit niya.

His cheek is wounded too, nakita ko iyon dahil sa liwanag na nanggaling sa cellphone niya na kasalukuyan niyang tinitipa. Bigla akong kinabahan dahil sa sugat niya, balak ba siya patayin ng may gawa ng sugat na 'yon sakanya.

"Who are you?" Bahagya akong napaatras ng dumako ang tingin niya saakin. I know it's not time for my drama and fears so instead of answering his question agad kong hinubad ang suit na suot niya.

"What are you---slow down!" Pabulong na sigaw nito habang sapo sapo ang tiyan niyang nag durugo, halos gipitin naman ang hininga ko ng makita ko ang baril sa tabi niya.

Bahagyang diniinan ang sugat niyang dumudugo damit ng suit na hinubad ko sakanya. Ayoko man lumapit sakanya ng makita ko ang baril niya, kinakain naman ako ng konsensya ko. I ought as a doctor to help until my last breath, there's no way to turn back.