(Nie)miłość. | Tomek Fornal

2.

Rano. Zacza się ten dzień. Dzień w którym rozpoczynałyśmy nasz plan. Na sama myśl sciskało mnie w żołądku. Bałam się, że nie dam rady i się tylko ośmiesze, a Tomek będzie miał mnie za jakąś idiotke.
- Która godzina?- z zamyśleń wyrwał mnie zaspany głos przyjaciółki.
- Po 11:00- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- Kurwa...- Laura zerwała się z łóżka jakby ducha zobaczyła. - No szybko mamy tylko pół godziny, by wyglądać zajebiście.
- Nie rozumiem. - obserwowałam jak koleżanka biega po pokoju i zbiera swoje najlepsze ciuchy.
- O 12:00 Tomek jedzie na trening. Jedziemy z nim. Musimy wyglądać zajebiście, a przede wszystkim Ty. - westchnęłam ciężko i zaczęłam się zbierać.
Chciałam się ubrać normalnie. Jakieś jeansy, zwykły t-shirt, ale Laura stwierdziła, że sama wybierze mój strój. Więc końcowo stałam na dole gotowa do wyjścia w czarnych przylegających spodniach i bluzce z lekkim sznurowanym dekotem. Nie powiem wygladałam całkiem okej, a nawet lekko seksownie, ale czy to było konieczne? Nie wiem, zdałam się na gust koleżanki.
- Widzę, że gotowe.- Tomek wszedł do przedpokoju. - To lecimy.
Droga na trening Jastrzębia minęła szybko. Próbowałam zagadywać Tomka po drodze, ale nasza rozmowa nie zbaczała z relacji jaką dotychczas mieliśmy. Chyba żadna z nas nie spodziewała się, że będzie to tak ciężko szło.

Trening. Beznadzieja. My siedziałyśmy na trybunach, a on grał z drużyną. Na szczęście miałyśmy trochę czasu, by obmyślić nowe plany.

- Dobra, robimy tak. - Laura zaczęła tłumaczyć mi swój "plan życia". - Musimy zabrać Tomkowi telefon i wyślemy sms'a do Karoliny, że dziś zamiast się spotkać u nas w domu to żeby zobaczyli się gdzieś na mieście, ale to zalatwie ja. Potem w salonie odpalimy  jakiś serial i zawolamy Tomka, by z nami obejrzał i nagle całkiem przypadkiem zorietuje się, że nie mamy nic do jedzenia, więc pójdę do sklepu a wy zostaniecie sami! - zaczęłam się śmiać. Jej ton i to przekonanie w oczach, że jej plan wypali nieźle mnie rozśmieszyło.
- Jasne, ale co ja mam z nim robić jak Ciebie nie będzie? Przecież się na niego nie rzucę. - Mimo że uważałam plan Laury za beznadziejny to i tak wiadome było, że jej pomogę. Zresztą będzie zabawnie.
- Oj no, Jezu wymyślisz coś na spontanie, teraz chodź bo zaraz kończą trening, a musimy jeszcze tego sms'a wysłać. - blondyna pociągnęła mnie w stronę szatni siatkarzy.
- Pilnuj drzwi! - ustawiłam się tak, bym widziała czy ktoś z hali  zmierza w naszym kierunku. - "Mam parę spraw do załatwienia, więc spotkajmy się dziś pod kinem 'Magic' o 19:00. Do zobaczenia. Kocham Cię". - powtarzała na głos Laura treść sms'a, a ja śmiejąc się pod nosem nie mogłam uwierzyć w to co robimy. Czułam się jak w jakimś melodramacie.
- Dobra chodź już. - poganiałam koleżankę. W końcu chłopaki w każdej chwili mogą tu wejść.
-  Poczekaj niech dopisze. Od razu usunę wiadomość, żeby nic nie skumał. - po minucie rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości. Gdy Laura usunęła wiadomości chciałyśmy wyjść z szatni lecz było już za późno. Siatkarze jeden po drugim wychodzili z sali i zmierzali w naszym kierunku.
- Fuck! Co robimy? - miałyśmy kilka sekund na reakcję.
- Siadaj! - popchnęła mnie na stolik, który stał na środku szatni. Szybko wyskoczyłam na niego i założyłam nogę na nogę, aby wyglądać sexi i odwrócić uwagę chłopaków od tego że tu jesteśmy. W tym czasie Laura siadła naprzeciw mnie w miejscu, gdzie zawodnicy zmieniają zapewne buty.
- Nie było bloku... a wy co tu? - zapytał zdezorietowany Kuba wchodząc do szatni, przerywając dyskusję trwającą między nim a kolagami zza siatki.
- A nic, tak się darliście na sali, że nie miałyśmy nawet jak pogadać, a tu jest cicho. - Laura na jednym tchu wypowiedziała zmyśloną na poczekaniu formułkę. W tym czasie reszta siatkarzy weszła już do pomieszczenia, ale większość z nich nawet nie przejęła się naszą obecnością. Czułam na sobie jedynie ich wzrok przez co po minucie opuściłyśmy szatnie.
Mam dość wrażeń już na dziś.

Z Laurą od godziny szykujemy się na wieczór. Chciałam się przebrać w jakieś wygodniejsze ciuchy, ale jak zawsze Lori kazała mi się odpierdolić jak szczur na otwarcie kanału. Na koniec przygotowań wyglądałam naprawdę świetnie. Chodź nie czułam się komfortowo.

18:30
- Dobra zaczynamy. - rzuciła do mnie koleżanka, gdy schodziłyśmy na dół po krętych schodach.
Na dole nie było Tomka. Odetchnęłam z ulgą. Boję się trochę, że Fornal się czegoś domyśli.
Usiadłyśmy wygodnie na kanapie, odpaliłyśmy jakieś romansidło i czekałyśmy, aż brat blondyny pojawi się na dole. Po kilkunastu minutach usłyszałam kroki. Ktoś schodzi po schodach. Odruchowo spojrzałam na Laure, a ta tylko się uśmiechnęła i pobiegla do kuchni.
- Co oglądacie? - zapytał Fornal siadajac obok mnie. Momentalnie zrobiło mi się gorąco.
- Sama nie wiem. Twoja siostra coś puściła. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą, spoglądając na niego. Wyglądał mega. I te jego perfumy...
- Ja pierdole jak zawsze w tym domu nic nie ma do jedzenia! - krzyknęła z kuchni blondyna. - Idę do sklepu. Zaraz wracam. - rzuciła przechodząc przez salon, gdzie siedzieliśmy.
- Ja mogę pójść i tak czekam na Karolinę. Mą wpaść za chwilę. - odpowiedział Tomek.
O nie nasz plan się wali...
- Nie! - krzyknęła nerwowo Laura. - Umm... Ja pójdę, bo jak przyjdzie Karolina to nawet jej nie otworzę więc może lepiej zostań. - boże jak ona potrafi kłamać. Jestem pod wrażeniem.
Tomek tylko pokręcił głową i wlepił wzrok w telewizor. Po chwili usłyszałam trzaśnięcie drzwiami.
Czyli teraz czas na mnie. Laura swoją część planu wykonała perfekcyjne, nie moge jej tego teraz zepsuć...