Everything Will Be Okay [Dutch&Demi Lovato Fan Fic]

Hoofdstuk 37

Melanie's Point Of View:

Hopeloos staarde ik naar mijn mesje in mijn hand terwijl tranen naar beneden stroomden.
Just die, bitch.
Niemand geeft om je.

Die woorden bleven hele tijd door mijn hoofd spoken. Misschien moet ik sterven, dan is iedereen gelukkig.

Ik zette het mesje neer op mijn arm op een slagader. Op dat moment kwam Nick binnen. Ik maakte een snee nog voor Nick bij me was en me kon tegenhouden.

"Melanie!" hij liep naar me en pakte het mesje af en stak het in zijn zak. Er kwam veel bloed uit mijn arm, maar dat kon me niet schelen.

Demi stond nu ook in de kamer. "Omg Melanie." Demi liep naar de badkamer en kwam terug met het EHBO kistje. Ik hield mijn pols tegen me. "Je hoeft me niet te helpen, ga gewoon w-weg" zei ik tussen mijn snikken door.

"Melanie, ik laat je niet doodbloeden, ookal ben je boos op mij." Zei Demi terwijl ze mijn pols vastgreep. "Deze is diep, Melanie." Zei ze met een bezorge blik.

"Like I care." Demi verzorgde de wond en deed er een pleister op en daarrond een verband. "J-je kan gaan nu." Zei ik terwijl er nog steeds tranen over mijn wang liepen.

"Oke, maar laat Nick blijven. Hij deed je niks fout en ik wil niet dat je alleen bent." Ik knikte. Demi stond op en verliet mijn kamer. Ik ging op bed liggen en Nick kwam op mijn bed zitten.

"Heb ik nu opeens een babysit nodig?" vroeg ik terwijl ik Nick aanstaarde. "Nee, maar Demi is bezorgd en je bent niet in staat om alleen te zijn. Wie weet wat er gebeurd zou zijn moest ik niet binnen gekomen zijn?" "Hetgene dat ik wou dat gebeurde." Zei ik oprecht.

Het was tenslotte waarheid. Ik hoopte het. Ik ben moe van alles, ik ben moe van te vechten tegen de gevechten die ik toch verlies. Het is nutteloos.

"Mel, mag ik iets vragen?" ik knikte. "Waarom noem je Demi niet mam? Ze denkt dat je haar niet beschouwt als je moeder." Ik haalde mijn schouders op. Ik wreef een traan die over mijn wang liep weg. "Mijn echte moeder, ik denk nog steeds elke dag aan haar en mis haar. Ik ben er nog niet klaar voor haar zo te noemen. Het geeft me een gevoel dat ik mijn moeder vervang." Ik vocht tegen mijn tranen. Ik heb genoeg gehuild.

"Oh oke, dat snap ik. Maar zou je niet eens met Demi praten? Ze denkt dat je haar haat." Ik haat haar niet, ik haat mezelf en ik verdien haar niet. Ze wil me helpen maar ze kan het niet, en ik bezorg haar enkel problemen. "Ik zal praten. Kan je haar halen?" Vroeg ik met een fake smile.

Hij gaf een knik en verliet mijn kamer.

Heel even later kwam Demi mijn kamer binnen. Ze kwam naast me op bed zitten. "Het spijt me, babygirl. Ik heb meerdere keren gezegd dat ik er altijd voor je zou zijn en bijna nooit kwam ik die belofte na. I'm so sorry, I love you so much." ik haalde mijn schouders op. "Het is oke. Ik heb te overdreven gereageerd. I love you 2" ze gaf me een dankbare knuffel en omhelsde me, ik omhelsde haar terug.

"Dus je vergeeft me?" vroeg ze met een big smile.Ik knikte. "I love you mommy."

Hier is eindelijk een nieuw hoofdstuk, het is een beetje een opvuller denk ik. Maar vote&comment?
Love you all readers ❤✌