Everything Will Be Okay [Dutch&Demi Lovato Fan Fic]

Hoofdstuk 34

Demi's Point Of View: 

Ik zag Melanie door het publiek kijken. "Ik heb je al horen zingen, maar nog nooit zo goed" zei ik. Maar ze keek niet, ze stond soort van verstijfd, tot ze van het podium afliep.

"Ik ga even" zei ik terwijl ik opstond en backstage liep. Maar ik zag Melanie nergens, ik liep door het gebouw tot ik iemand vond. Ik liep naar iemand van de security. "Hallo, heb je een klein meisje van ongeveer 1m55 zien passeren? Ze heeft bruin haar en blauwe ogen" vroeg ik snel.

Ik was bezorgd over haar. "Was ze aan het huilen?" Anders wel, ze liep richting buiten en even later liepen er 2 kinderen ook richtig buiten" zei hij.

Ohnee, ik hoop dat er niks gebeurt. "Dankje" zei ik dankbaar. Ik liep naar buiten en zag haar op de grond liggen, en inderdaad er stond een meisje en jongen rond haar.

"Hey, ga van haar weg!" riep ik dreigend. Het kon me niks schelen dat het kinderen zijn, maar wie aan haar komt, komt aan mij. Ze liepen weg en ik knielde neer naast Melanie. Ik hielp haar recht, maar ze verborg haar gezicht.

"Mel, kijk me aan alsjeblieft" zei ik best wel aandringend. Ze luisterde en haalde haar handen vanvoor haar gezicht en keek me aan. Ze had een blauw oog en haar lip bloedde. "Mijn meisje toch, wie waren dat?" vroeg ik.

"Tho-omas en Elis-sa" zei ze snikkend. Ik omhelsde haar. "Kom mee, we gaan je opfrissen en dan terug het podium op oké? Ze wachten en dan krijg je te horen of je door bent of niet"

Melanie's Point Of View:

Ik liep het podium af en passeerde een meneer die me vragend aankeek maar ik liep door. Ik hoorde voetstappen achter me en keek om. Dat waren Thomas en Elisa. Ik liep buiten en ging het hoekje om. Ik keek achter me en ze waren er niet meer. Toen ik weer voor me keek stonden ze daar.

"Haha, was dat een liedje voor mij?" vroeg Thomas. Ik negeerde hem en keek niet naar hun. Hij gaf me een klap. "Antwoord!" riep hij kwaad. Mijn wang brandde en ik hield mijn hand erop. Hij sloeg een paar keer met zijn vuist. "Ik zei antwoord!" riep hij nog kwader. Ik schudde mijn hoofd.

"Awwh, hoe lief, maar moest het nu ook nog mooi zijn"  zei Leyla met een grijns. "Als ze je nu doorlaten is het gewoon omdat ze medelijden met je hebben, dat moeten ze ook hebben je bent een trut die niks waard is" zei Thomas en hij gaf me een stomp in mijn maag waardoor ik ineen kromp. Ik lag op de grond en ik hoorde iemand roepen. "Hey, ga van haar weg!" het klonk dreigend.

Ik keek eens goed en zag Demi. Ze liepen weg en Demi kwam op haar knieën naast me zitten. Ik verborg mijn hoofd in mijn handen omdat ik niet wou dat ze zag hoe ik eruit zag.

Ze hielp me recht en hield me stevig vast. "Mel, kijk me aan alsjeblieft" zei ze aandringend. Ik wou het niet maar deed het toch. "Mijn meisje toch, wie waren dat?" Wat een domme vraag, wie maakt mijn leven tot een hel? Maar ik besloot toch maar te antwoorden. "Tho-omas en Elis-sa" zei ik wenend en stotterend. Ze gaf me een omhelzing.

"Kom mee, we gaan je opfrissen en dan terug het podium op oké? Ze wachten en dan krijg je te horen of je door bent of niet" zei ze. Langs ene kant wou ik helemaal niet terug gaan, wat als ik niet door was? Waarschijnlijk hadden Thomas en Elsa gelijk, misschien ben ik een trut die niks waard is.

Zo, hier is hoofdstuk 34. Ik ben niet echt tevreden met dit hoofdstuk en het heeft ook wel even geduurd voor te schrijven.

Wat vinden jullie ervan?

Vote?

Comment?

:) xoxo