The fake game_Το ψεύτικο παιχνίδι

Κεφάλαιο 1

<Μάτια, μάτια κοιτάζουν, μάτια παρεξηγούν, μάτια παρακολουθούν. Παντού μάτια ανθρώπων γεμάτα συναισθήματα που ξεχειλίζουν. Εκτός από εκείνου τα μάτια, εκείνου ήταν θολά θαμπά ξέψυχα κλαμένα και άλλοτε άψυχα γυάλινα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα άλλο από τα παιδικά χρόνια το μυαλό μου έχει κολλήσει στην εικόνα του.

Ένα αγόρι, ένα μικρό απροστάτευτο αγόρι που με κοιτούσε με αυτές τις φουρτουνιασμένες μαύρες θάλασσες. Μικροκαμωμένος και άψυχος τόσο άψυχος που μερικές φορές του πετούσα μικρές πέτρες στα πόδια του για να δώ  αν ήταν ζωντανός ή νεκρός.
Δεν ξέρω γιατί η μητέρα μου τον είχε φέρει σπίτι.

Τον φοβόμουν, δεν τον είχα συνηθίσει καθόταν κουρνιασμένος σε μια γωνία της κρύας σοφίτας. Κανένας δεν του μιλούσε στο σπίτι, κανένας δεν πήγαινε στην σοφίτα αλλά ούτε αυτός κατέβαινε κάτω. Αυτό μου φαινόταν τόσο περίεργο και με έκανε να απορώ.

Γιατί δεν τον φρόντιζαν τι είχε κάνει που τους έκανε να τον αγνοούν γιατί ήταν πάντα μόνος εκεί πάνω. Κοιτούσε τα άψυχα αντικείμενα που υπήρχαν στην σοφίτα και γινόταν ένα από αυτά. Ήμουν μικρή τότε, δεν θα ήμουν 8 ή 7 χρονών. Θυμάμαι του μιλούσα αλλά ήταν σαν να μην υπήρχα για αυτόν.

Το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω τα απογεύματα και να τον παρατηρώ σαν να ήταν ένα έργο τέχνης που δεν μπορούσα να αγγίξω. Απλώς τον κοιτούσα με τις ώρες. Άλλοτε έκλαιγε και άλλοτε γελούσε με εκείνα τα πονεμένα μάτια.
Τι να είχε πάθει άραγε, γιατί ήταν τόσο στεναχωρημένος. Τον ρωτούσα αλλά ποτέ δεν μου απαντούσε. Ένα απόγευμα πήγα όπως πάντα στην σοφίτα, αυτό που είδα σαν παιδί και σαν μεγαλύτερη δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Είδα το μικρό αγόρι να κείτεται στο πάτωμα μέσα στα αίματα.                    

   Τρόμαξα τόσο πολύ που ούρλιαξα, μετά από λίγα λεπτά ήρθε η μαμά μου και με βρήκε να κλαίω με λυγμούς πεσμένη μπροστά στο νεκρό πτώμα του αγοριού. Η μπλούζα του έλειπε και ήταν αντικατεστημένη  με σημάδια από νύχια που είχαν ξεσκίσει το δέρμα του τόσο βαθιά που νόμιζα ότι έβλεπα τα κόκκαλα του. Δίπλα του υπήρχαν δύο ζευγάρια φτερά αλλά αντί για άσπρα ήταν κόκκινα από το αίμα του.

Τι ήταν;  Θυμάμαι ότι ούρλιαζα αυτήν την ερώτηση ΤΙ ΕΊΣΑΙ; ΤΙ ΕΊΣΑΙ; έκλεγα μέχρι η φωνητικές μου χορδές να σπάσουν, η μαμά μου με έχωσε στην αγκαλία της και με πήγε στο τότε δωμάτιο μου. Είχα λιποθυμήσει. Το μόνο που άκουσα ήταν τα κλάματα της μαμάς μου και την φράση τρελάθηκε είχαν δίκιο, τρελάθηκε.  Το επόμενο που θυμάμαι είναι να βρίσκομαι εδώ.

Δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε την ιστορία μου εδώ και 9 χρόνια>.

<Ξέρεις ότι αυτή είναι η διαδικασία Αντζέλικα> 
<Ναι, αλλά στα αλήθεια δόκτωρ Κάρολ δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε τα ίδια πράγματα από τόσα παιδιά εδώ και τόσα χρόνια>.

Τον κοίταξα βαθιά στα γερασμένα του μάτια αλλά ήξερα καλά ότι δεν θα έπαιρνα απάντηση με τόσες κάμερες να παρακολουθούν το δωμάτιο.
< Αντζέλικα να χαρείς σταμάτα πάλι, θα καταλάβεις μια μέρα> όλο αυτό λέει δεν περίμενα κάτι άλλο αλλά με παραξένεψε τόσο πολύ αυτή την φόρα τι να καταλάβω και τα λογία μου βγήκαν άθελα μου
<Τι να καταλάβω είμαι εδώ 9 χρόνια από ότι μου λέτε, δεν ξέρω που βρίσκομαι και μου φέρεστε λες και τα έχω χαμένα> κοίταξα την κάμερα και πήρα δυο ανάσες για να ηρεμήσω

< ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΤΡΕΛΉ> φώναξα με όσοι δύναμη μου είχε απομείνει.                            

 <ΠΆΡΤΕ ΤΗΝ> φώναξε ο δόκτωρ. Είχα όντως σαλέψει όχι στο μυαλό στην καρδία μου. Η οργή για να μάθω την αλήθεια για αυτό το μέρος μεγάλωνε σιγά σιγά μέσα μου. Εκείνη την στιγμή μπήκαν στο δωμάτιο δυο μυώδεις άντρες που αν δεν ήμουν δεμένη θα τους είχα κάνει μαύρους στο ξύλο. Γέλασα για λίγο με την παιδική μου σκέψη. 
 < Γιατί γελάς> με ρώτησε ο δρ Καρολ   <Γιατί μια μέρα θα σου καταστρέψω την ζωή όπως μου την κατέστρεψες εσύ>
<Αχ Αντζέλικα πότε θα καταλάβεις ότι και εγώ είμαι ένα πιόνι σε αυτήν την ιστορία. Είμαι ένας απλώς γιατρός που προσπαθώ να εκλάβω πληροφορίες από τα λεγόμενα σου>

Τι πληροφορίες, τι εννοεί πρέπει να μιλήσω με την Ζοζεφίν ή μήπως όχι τα δωμάτια μας σίγουρα παρακολουθούνται. Ακόμη με κοιτούσε ήθελε να του απαντήσω, πάντα αυτό κάνει με φέρνει στα όρια μου για να καταγράψει τις αντιδράσεις μου. Δεν θα του έκανα την χάρη να απαντήσω. Το μυαλό μου έκανε τόσο πιθανά σενάρια και το λιγότερο και ριψοκίνδυνο ήταν απλά να τον φτύσω. Λοιπόν αυτό έκανα, πόσο  το ευχαριστήθηκα. Με κοίταξε με αηδία και απλώς έκανε ένα νεύμα να με σηκώσουν και να με πάνε φυσικά μετά από αυτήν την συμπεριφορά στο δωμάτιο της απομόνωσης.

Λοιπόν τα είχα καταφέρει για τον επόμενο μήνα, μόνο το σκοτάδι θα με έβλεπε. 

Συγγραφέας ομιλεί: όπως βλέπεται έχουμε την συχνή κατάσταση του δεν ειμαι τρελή γκουχου γκουχου δεν θέλω να σε στεναχώρισω κοπελιά αλλα τα σύμπτωμα αλλα δείχνουν...

*Υποσημείωση* ελπίζω να σας αρέσει, σας στέλνω κύματα αγάπης και θετικής ενέργειας από μακριά ❤