The fake game_Το ψεύτικο παιχνίδι

κεφάλαιο 3

Ένιωσα ένα οξύ πόνο να διαπερνάει όλο μου το σώμα, πονούσα παντού. Ευχόμουν να μην μπορούσα να νιώσω τίποτα.

Τα βλέφαρα μου τρεμόπαιξαν για να συνηθίσουν το δυνατό φως που έπεφτε πάνω στο πρόσωπο μου. Ένιωσα το σώμα μου παγιδευμένο μην μπορώντας να κουνήσω κανένα από τα άκρα μου. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο που δεν είχα ξανά δει ποτέ. Ήταν ένα κατάλευκο δωμάτιο με δυο καρέκλες, ένα κρεβάτι στο οποίο βρισκόμουν δεμένη και πολλά μηχανήματα που έκαναν εκκωφαντικούς ήχους προκαλώντας μου πονοκέφαλο.

Ε τι στο καλό διάολο γιατί είμαι δεμένη;

Ο θεέ μου ποσό καιρό βρίσκομαι εδώ μέσα. Ερωτήσεις λεηλατούσαν το κεφάλι μου και δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για αυτό, πρέπει να καταλάβω που βρίσκομαι.

Ξανακοίταξα τον χώρο πιο εξεταστικά αυτή την φορά και παρατήρησα ότι ακριβώς μπροστά μου βρισκόταν ένα τεράστιο μαύρο τζάμι και δεν μπορούσα να δω τι υπήρχε πίσω του. Έλεγξα μήπως υπάρχουν κάμερες αλλά τίποτα.

Ωραία θα με σκοτώσουν!

Χασκογέλα και εικόνες από την συνάντηση με την μαμά μου έσκασαν σαν βόμβες στο μυαλό μου. Προσπάθησα να τις διώξω, προσπάθησα να τα βάλω όλα κάτω και να δω που βρίσκομαι, αλλά είχαν γίνει τόσο πολλά που απλά ένιωθα το πονοκέφαλο να με απειλεί ξανά.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θα βγω ποτέ από εδώ μέσα, δεν θα ξανανιώσω ποτέ τον ήλιο, δεν θα ξαναδώ ποτέ το φεγγάρι και αυτό που θα μου λείψει πιο πολύ είναι η θάλασσα. Η φουρτουνιασμένη μου θάλασσα, αν η καρδία μου ανήκει κάπου τότε είναι εκεί στον βυθό της. Πόσο με ηρεμούσε η αγκαλιά της κάτω από το μενεξεδένιο φεγγάρι. Θα την ξανανιώσω άραγε ποτέ πάνω στον κουρασμένο μου σώμα, θέλω να με λυτρώσει και να μου πάρει με τα κύματα της την θλίψη μου.

Η Ζοζεφίν μια μέρα μου είχε πει ότι δεν υπήρχε κανένας που να είχε μείνει στην κλινική άνω 18 χρονών, όλα τα παιδιά που βρίσκονται εκεί μέσα είναι κάτω από αυτήν την ηλικία. Φαινόταν χαρούμενη όταν μου το έλεγε πίστευε και πιστεύει ότι μετά μας αφήνουν ελεύθερους. Δύσμοιρη Ζοζεφίν μόνο το καλό βλέπεις παντού ακόμα και σε ανθρώπους, ακόμα και σε εκείνους που σε είχαν χτυπήσει νόμιζες ότι εσύ είχες κάνει κάτι λάθος. Το μόνο λάθος ήταν αυτοί.

Εγώ όμως είμαι ρεαλίστρια και ξέρω ότι δεν τους αφήνουν ελεύθερους αλλά τους σκοτώνουν, δεν το ξέρω ακριβώς αλλά η λογική μου αυτό μου λέει. Ο λόγος ακόμα άφαντος. Λοιπόν θα μάθαινα τα μυστικά αυτού του μέρους, το υπόσχομαι, ελπίζω μόνο να μπορέσω να σηκώσω την αλήθεια όταν την μάθω. Στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω στην διάθεση μου έπρεπε ν μαζέψω στοιχεία για αυτό το μέρος. Αλλά δεν ξέρω τίποτα μόνο να μαντέψω μπορώ. Ξέρω ότι σίγουρα είμαστε κάπου απομακρυσμένα, στην μέση κάποιου δάσους ή μπορεί στην άκρη κάποιου απόμακρου λόφου με θέα την απέραντη θάλασσα σοβαρέψου. Επίσης γνωρίζω ότι το κτήριο που στεγαζόμαστε έχει πολλούς ορόφους και σίγουρα η περισσότεροι θα έλεγα είναι υπογείος, με βάση την ώρα που πέρασα στο ασανσέρ. Στην συνέχεια υποθέτω ότι το προφίλ που δείχνουν στην κοινωνία είναι σε γενικά πλαίσια ένα τρελοκομείο για παιδιά, αλλά είμαι πιο σίγουρη από ποτέ ότι εδώ παίζεται κάτι άλλο πιο μεγάλο. Αν ήταν όντως ψυχιατρική κλινική δεν θα μας φερόντουσαν έτσι