The fake game_Το ψεύτικο παιχνίδι

κεφάλαιο 2

Το δωμάτιο της απομόνωσης δεν είχε κανένα παράθυρο, ήταν ένας μικρός χώρος που με το ζόρι χωρούσαν 5 άτομα.

Το μόνο που υπήρχε εκεί μέσα ήταν το σκοτάδι και το ψύχος. Το σώμα μου έγινε αμέσως ένα με το πάτωμα. Έχω περάσει τόσο χρόνο εδώ μέσα που απλώς το έχω συνηθίσει.

Τα βλέφαρα μου άρχισαν να βαραίνουν το σώμα μου έγινε βαρύ και ασήκωτο. Απλώς άφησα τις σκέψεις μου να φύγουν και παραδόθηκα  στον γαλήνιο Μορφέα. Ξύπνησα από ένα θόρυβο που με έκανε να ξαφνιαστώ και να σηκώθω γρήγορα από το παγωμένο πάτωμα.

Η πόρτα άνοιξε και βρέθηκα αντιμέτωπη με το πρόσωπο του φρουρού του κελιού μου. Με άρπαξε από το μπράτσο με δύναμη και έλεγξε τις χειροπέδες μου. Στην συνέχεια μου έδεσε τα μάτια ένα πανί. Τι θέλει να μην δω; Τις σκέψεις μου της σταμάτησε ο ήχος από ένα ασανσέρ, με έβαλε μέσα και ένιωσα να πηγαίνουμε προς τα πάνω άρα ήμασταν υπογείος. Με οδήγησε σε μια καρέκλα μετά από 50 βήματα από τον ασανσέρ. Κάθισα εκεί που με έβαλε και δεν τόλμησα να μιλήσω, εκείνη την στιγμή μου ήταν ακατόρθωτο να βγάλω έστω και μια λέξη.
Ένα παράξενο συναίσθημα πολιορκούσε όλο μου το σώμα. Φοβόμουν, αλλά τι φοβόμουν δεν είχα τίποτε να χάσω.

Ένιωσα ξαφνικά μια ανάσα να χτυπάει τον σβέρκο μου και μια μυρωδιά να γεμίζει το δωμάτιο. Ήταν τόσο γνώριμη αλλά παράλληλα τόσο μακρινή. Μου έφερνε διάφορες αναμνήσεις στο μυαλό μου που θα ήθελα να ξεχάσω. Δεν μπορεί να είναι αυτή. Μετά από τόσα χρόνια. Γιατί; κάποιος άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Το αίσθημα της παλάμης αυτού του ατόμου μου ήταν γεμάτο τρυφερότητα. Τα στοιχεία ενωνόντουσαν σαν παζλ.

Φοβόμουν, όσο κι αν ήθελα να την δω. Το πανί ξελύθηκε και τα μάτια που μου φανερώθηκαν με έκαναν να σαστίσω για λίγο.

Μαμά  πως μια λέξη κρύβει τόσα συναισθήματα. Ένιωθα τα δάκρυα να με απειλούν Γιατί; αυτό ήθελα να την ρωτήσω. Καμία από της δυο μας δεν μίλησε απλώς κοιταζόμασταν. Την μισούσα, πέρασα τόσα χρόνια μόνη μου σε αυτό το άθλιο μέρος που ήταν σαν τρελοκομείο, έτσι και αλλιώς ακόμα και αυτή με είχε αποκαλέσει έτσι που αλλού να με έστελνε. Δεν θα άλλαζα τα συναισθήματα μου γιατί με θυμήθηκε μετά από 9 γαμημένα χρόνια.

ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ μην την αφήσεις Άντζι μην την αφήσεις να σε κάνει να πιστέψεις ότι σε αγαπάει. Δεν είναι μητέρα μου, δεν της αξίζει να είναι μητέρα μετά από όλα αυτά που έκανε. Την κοιτούσα με απέχθεια. Γύρισα το βλέμμα στο υπόλοιπο δωμάτιο, με είχαν ξανά φέρει εδώ οι τοίχοι του ήταν βαμμένη γκρι και το μόνο που υπήρχε ήταν μια καρέκλα που καθόμουν εγώ ένα τραπέζι άσπρο και άλλη  μια καρέκλα απέναντι  που καθόταν αυτή.