The fake game_Το ψεύτικο παιχνίδι

κεφάλαιο 5

Ποιος άραγε να με είχε σκεπάσει ;

Πόσες μέρες να είχαν περάσει από εκείνη την συνάντηση με την μητέρα μου; Κοιτούσα το ταβάνι ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε. Είχε αρχίσει να με κουράζει αυτή η ιστορία.

Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Θέλω να κλάψω, θέλω να φύγω από εδώ...

Τότε θυμήθηκα τα σχέδια που έκανα όταν ήμουν μικρή. Ήθελα να ανοίξω το δικό μου βιβλιοπωλείο.
Θυμάμαι να το περιγράφω σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια στην γάτα μου, που την φώναζα Σελήνη λόγω του αψεγάδιαστου γκρίζου χρώματος που είχαν τα μάτια της, της είχα πει ότι το δικό μου βιβλιοπωλείο θα ήταν διαφορετικό από κάθε άλλο του είδους του.

Θα ήταν κρυμμένο μέσα σε ένα παλιό στενό και η είσοδος θα ήταν περιτριγυρισμένη από αναρριχώμενα φυτά κρύβοντας έτσι την πρόσβαση του.  Το μαγαζί θα ήταν μικρο, ξύλινο και μέσα θα φιλοξενούσε τρεις πελώριες παλιές φυσικά ξύλινες βιβλιοθήκες και στα ράφια τους θα ζούσαν κάθε λογής βιβλία. 

Από ιστορικά μέχρι λογοτεχνικά, δεν θα ήμουν επιλεκτική ούτε  άδικη λόγω ενός άσχημου εξώφυλλου. Μέσα στο μαγαζί θα είχα και ένα δεύτερο δωμάτιο με πολυθρόνες έτσι ώστε όσοι δεν μπορούσαν να αγοράσουν τα βιβλία να είχαν την ευκαιρία να τα διαβάσουν.

Τι όμορφη που θα ήταν η ζωή μου, ήσυχη.

Δάκρυα άρχισαν να πέφτουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου. Γιατί να έπρεπε να ζω έτσι; Τι λάθος έκανα;  Άρχισα να κλαίω με λυγμούς  μην μπορώντας να βρω την ανάσα μου, τα χέρια μου έτρεμαν και η άδεια μου κοιλία διαμαρτυρήθηκε για την απουσία φαγητού. Πάθαινα κρίση πανικού και κανένας δεν ήταν εκεί για να με σώσει, για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια της ύπαρξής μου ένιωσα μοναξιά. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κανέναν, κανέναν να με περιμένει, κανέναν να με παίρνει αγκαλιά όταν πονάω, όταν η θλίψη γίνεται ένα κουβάρι στην κοιλία χωρίς αρχή ούτε τέλος.

 ''Σφαλιάρισα'' τον εαυτό μου που έστω και για ένα λεπτό ένιωσε την ανάγκη από κάποιον . Το μόνο άτομο που πρέπει να βασίζεσαι είναι ο εαυτός σου πρέπει να είσαι δυνατή και να πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι κάποιον να σε σηκώσει έχεις χέρια. Στηρίξου σε εσένα και πάντα σε εσένα, μαθέ τα θέλω σου και τις ανάγκες σου, τα πιστεύω σου και τις αρχές σου, έτσι θα ξέρεις τον εαυτό σου και δεν θα μπορεί κανένας να σε διαλύσει. Με αυτά τα λόγια ησύχασα,οι παλμοί μου ήρθαν ξανά στους φυσιολογικούς ρυθμούς.

Το έχεις Άτζι...το έχεις πάρε απλά μια ανάσα. 

Η ώρα περνούσε βασανιστικά θα έλεγε κανείς. Ήθελα να πάω τουαλέτα αλλά υπήρχε ένα  πρόβλημα με τα δεμένα μου άκρα. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί όλο αυτό.

 Κοίταξα προς το μαύρο τζάμι και φώναξα με ελπίδα ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος από πίσω του. <Συγγνώμη, αν με ακούει κάνεις ζητώ την άμεση ελευθέρωση μου. Το αίτημα μου έχει παρθεί βασισμένο στην ανάγκη της χρήσης του αποχωρητηρίου και της άμεσης σίτισης>  η απάντηση ήταν ο αντίλαλος μου. Περίμενα λίγα ακόμη λεπτά αλλά τίποτα η απόλυτη σιγή.

<ΛΈΩ ΌΤΙ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΚΆΝΩ ΧΡΉΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΗΤΗΡΊΟΥ ΚΑΙ...ο ποιος χέζει την σωστή λεκτική μαλακία ΛΟΙΠΌΝ ΜΆΓΚΕΣ Ή ΜΕ ΞΕΛΎΝΕΤΑΙ Ή ΣΑΣ ΧΈΖΩ> φώναξα με μεγαλύτερη ένταση και με μια δόση ειρωνίας στο τέλος. 

Τότε η άσπρη πόρτα άνοιξε και στον χώρο μπήκαν πέντε ψηλοί μαυροντυμένοι άντρες που στο ένα αυτί τους, είχαν όλοι περασμένο ένα ακουστικό. Ένιωσα να απειλούμε δεν είχα ξαναδεί ποτέ τέτοια ενδυμασία και τρόπο συμπεριφοράς απέναντι μου. Δεν μιλούσαν ούτε κουνίοντουσαν ακόμη και η έκφραση του προσώπου τους παρέμενε ίδια. Το σκηνικό που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μου ήταν τρομαχτικό. Είχα μείνει κοκαλωμένη μην γνωρίζοντας τι συμβαίνει.

                    
                      Εγώ μια τουαλέτα ζήτησα.

Συγγραφέας ομιλεί: μια τουαλέτα ζήτησε το κακόμοιρο. Για άλλη μια φορά η κοινωνία δείχνει το άσχημο πρόσωπο της,  στους ανθρώπους που έχουν συχνοουριαση.

*Υποσημείωση* με κούρασε ο ύπνος δεν ξέρω αν με πιάνεται. Αλλά πιάστε με καλά να μην σας φύγω
Φιλάκια από πέρα μακριά στα άγρια βουνά. ❤