The fake game_Το ψεύτικο παιχνίδι

κεφάλαιο 4

Τι εννοούσε και ποίος στο καλό ήταν. Από που μου μίλησε από τα μεγάφωνα ή όντως άρχισα να τα χάνω με όλη αυτήν την κατάσταση.

Κουράστηκα σήμερα θέλω να γυρίσω στο δωμάτιο μου και ο Δόκτωρ Κάρολ ατένιζε το άπειρο χωρίς να κάνει τίποτα.

Τι να σκέφτεται άραγε;

Έπρεπε να σπάσω την σιωπή μετά από όλα αυτά. Νομίζω ότι το παράκανα λίγο.

< Θέλω να πάω στο δωμάτιο μου, θέλω να φύγω, αφήστε με >.
Γύρισε το βλέμμα του σε εμένα

< Όχι>

Ε;< Όχι Αντζέλικα δεν ήρθε η ώρα ακόμα >
<δεν νομίζω ότι μπορώ να σας καταλάβω > ακόμα δεν με κοιτούσε στα μάτια μου
< Τα κάνεις όλα πιο δύσκολα,γιατί;. Ήξερα ότι ήσουν εσύ από την στιγμή που ήρθες>

Λες η τρέλα να μεταδίδεται γιατί κάποιος άλλος έπρεπε να τρελαθεί και άλλος το έπαθε.

<Τελείωσαν όλα, εσύ ήσουν>. Συνέχισε να παραλογίζεται χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που έλεγε. Σηκώθηκε από την καρέκλα και κατευθύνθηκε προς την πόρτα

< Δόκτωρ Κάρολ> φώναξα

<Μην φεύγετε, τι εννοείτε;> Δεν μπορεί απλώς να φύγει δεν του τον επιτρέπω  <Δόκτωρ Κάρολ> Ούρλιαξα. Κρατούσε το χερούλι την πόρτας  χωρίς να με κοιτάζει έβλεπα μόνο την πλάτη του , σταμάτησε την κίνηση που θα έκανε

< Δεν καταλαβαίνεις, τελείωσα έκανα την δουλεία μου και τώρα, τώρα είμαι ελεύθερος>. Δεν έβγαζαν νόημα αυτά που έλεγε. <Ποίος σε κρατούσε;> ρώτησα

<Εκείνος>

άνοιξε την πόρτα με βιαστικές κινήσεις έτσι ώστε να μην έχω τον χρόνο να τον ρωτήσω τίποτα άλλο και χάθηκε στο σκοτάδι που κυρίευε τον διάδρομο πίσω από την άσπρη πόρτα. Κοίταξα το μαύρο τζάμι και ένιωσα κάποιος να με κοιτάζει αλλά στο δωμάτιο δεν υπήρχε κανείς. Επικεντρώθηκα ξανά στο μαύρο τζάμι περιμένοντας να δω έστω μια σκιά χωρίς αποτέλεσμα φυσικά αλλά κανείς δεν μπορούσε να μου βγάλει την ιδέα πως κάποιος ήταν πίσω του.

Και τώρα τι; 

Δεν θα γυρίσω πίσω στην Ζοζεφίν, στο κρεβάτι μου; Ένιωσα τα άκρα μου πιο μουδιασμένα από ποτέ. Κάποιος είχε κλείσει τα μηχανήματα γύρω μου, ευτυχώς γιατί μάτι δεν θα έκλεινα αν ήταν ανοιχτά

Τι τελείωσε;

κάτι μου λέει πως όλα συνδέονται με εκείνο το γαμημένο ψόφιο αγόρι. Και τι δεν θα έδινα να ήμουν στο δωμάτιο μου με την Ζοζεφίν. Αναπόλησα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου για ακόμα μια φορά. Κάθε τρεις φορές την εβδομάδα είχαμε κάτι σαν σχολείο μας δίδασκαν γλώσσα, μαθηματικά,φυσική και βιολογία. Φυσικά δεν ήμασταν με πολλά άτομα μόνο εγώ και η Ζοζεφίν, 1 φορά την εβδομάδα είχαμε μια συνεδρία με τον γιατρό που μας είχε αναλάβει μιλώντας τους. Αυτή ήταν η ζωή, κάθε εβδομάδαντα ίδια ευτυχώς υπήρχε και το δωμάτιο της απομόνωσης και κάποιες φορές με έστελναν εκεί.

Αν το καλό σκεφτώ ήταν η πιο συναρπαστική εβδομάδα της ζωής μου.

Έτσι με πήρε ο ύπνος να σκέφτομαι τι στο διάολο κάνω εδώ κάθε μέρα. Στη πραγματικότητα όμως απλά δεν ήθελα να σκέπτομαι να λόγια του Δόκτωρ, με είχαν τρομάξει.

Εκείνος είχε πει,

ποίος και γιατί τον κρατούσε εδώ μέσα και προπάντων γιατί τον φοβόταν.
Είχα καιρό να κάνω τόσο ανήσυχο ύπνο αν και δεν βοηθούσε ιδιαίτερα ότι ήμουν δεμένη. Κρύωνα και φοβόμουν ήμουν μόνη μου.

Τότε τον είδα, στο όνειρο μου, θα έλεγα καλύτερα εφιάλτη.

Είχε μεγαλώσει καθόταν σε ένα γραφείο και κοιτούσε με απόλυτη προσοχή κάτι χαρτιά.

Πρώτη φορά τον έβλεπα μετά από εκείνη την μερα ,είχε μεγαλώσει και αυτός σαν και εμένα. Αν και δεν ήταν όρθιος κατάλαβα ότι ήταν πολύ ψηλός, τα χαρακτηριστικά του ήταν άγρια, δεν ήταν απροστάτευτος και μικρός σαν εκείνον που θυμόμουν εγώ. Εκείνο το αγόρι είχε χαθεί πια και ζούσε μόνο στις αναμνήσεις μου.

Η θλίψη του όμως υπήρχε ακόμα αν και φαινόταν τόσο ήρεμος εξετάζοντας τις στοίβες με τα χαρτιά.

Στο βλέμμα του διέκρινα και κάτι άλλο που τότε δεν υπήρχε, είχε θύμο δεν ξέρω γιατί. Τόσο όμορφος, τα μαλλιά του ήταν ελαφρός μπούκλες, τα μάτια του όπως τότε δυο μαύρες φουρτουνιασμένες θάλασσες που θα μπορούσα άνετα να χαθώ στα κύματα τους.

Μου είχε λείψει... Μου είχε λείψει να τον κοιτάζω.

Κατάλαβα ότι τόση ώρα τον κοιτούσα  και ανατρίχιασα. Άφησα τα μάτια μου να εξετάσουν τον χώρο στον οποίο βρισκόταν. Είχε μια τεράστια βιβλιοθήκη από πίσω του  που θα με έκανε να θέλω να διαβάσω όλα τα βιβλία της, φαινόταν τόσο παλιά και αριστοκρατικά. Το γραφείο ήταν τεράστιο ξύλινο και σκαλίσμενο με διάφορα σχέδια. Το υπόλοιπο μέρος δεν μπορούσα να το δω αφού το κυρίευε το σκοτάδι, το μόνο φως που υπήρχε ήταν από ένα αντικείμενο σαν λαμπατέρ πάνω στο γραφείο.

Και τότε σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε, ανατρίχιασα.

Κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να με δει. Και τότε ξύπνησα, βρισκόμουν στο ίδιο κρεβάτι στο ίδιο δωμάτιο μόνο που ήμουν σκεπασμένη με μία μάλλινη κουβέρτα.

Αυτό και αν είναι ενδιαφέρον. 

Συγγραφέας ομιλεί: πωπω όσο πάει χειροτερεύει η κατάσταση της. Σαν ειδικος προτείνω να πάει με το σεξ σιμπολ στο όνειρο της μήπως και ησυχάσουν τα νεύρα της. Απαπαππα  μακριά μακριά.. Τελικά το σέξι μπόι υπάρχει ιν ριαλ λαιφ?

*Υποσημείωση* παίδες τους ψεύτικους ανθρώπους τους καταλαβαίνουμε από ένα πράγμα από το ταμπελακι στο κωλο τους.🤣