10 days pass by at either mawawala na ako or may magdodonor. Apat na araw na lang, kung hindi papalarin mamamaalam na ako.
"Xavier, yung kapatid ko ha? Ikaw na bahala"
"Opo kuya Denver"
Narinig kong usapan ni kuya at Xav. Pero unti din naman itong nawala dahil sa panghihina na ng utak ko.
"Hi babe... Miss na kitang kulitin, di bale na may nagdonor na pala para sayo. Kaya be patience na lang pagbukas makalawa ooperahan ka na." Sabi ni Xav at muling nabuhayan yung mga mata ko.
"Salamat talaga ha, palagi kang nandyan sa tabi ko..."
"Wala yon, pinasaya't minahal mo din naman ako eh..."
Dumating na ang araw na ooperahan na ako. Ipinasok na nila ako sa operating room and injected me ng something na pampatulog and there I saw the guy na nagdonor saken.
Di ko nakita ang mukha niya until tumabla na ang ininject saken at unti-unti na akong nawalan ng malay.
After a couple of hours or so, nagising na ako at bumungad saken ang mukha ng boyfriend kong alalang-alala.
"San si kuya?" Tanong ko at bigla siyang napahinto.
"Andun kausap ang mga doctor. Salamat at natapos din babe" sabi niya at napangiti naman ako.
BINABASA MO ANG
Love Is A Sacrifice
Short StoryNot all the person that you expect to be with you from the rest of your life will live.
