I can't live with myself, so stay with me tonight

GOODBYE OR SEE YOU SOON?

"We keep this love in a photograph, we made these memories for ourselves."

Marthe P.O.V.
'Hij ziet je zó zitten!', zegt Hope zodra we het concertgebouw uit zijn. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Hope, we kennen elkaar niet', antwoord ik. 'Goed. Want hij is van mij', zegt ze waarschuwend. Ze zegt het op een speelse toon, maar iets zegt me dat ze het eigenlijk wel meent. Ik glimlach klein en knik. 'Hij is trouwens mijn type toch niet', lieg ik. 'Hij is geen Louis, ik weet het', antwoordt ze. Nee, hij is geen Louis. Hij is veel knapper... 'Blijf je vannacht slapen?', vraag ik om van onderwerp te veranderen. Mijn moeder komt toch vast weer pas morgen thuis, zoals gewoonlijk. 'Mag dat wel van je m...', zegt ze, en in het midden van haar zin stopt ze. Ze kijkt me begrijpend aan. 'Als je het niet erg vindt, graag', antwoordt ze. 'Mijn ouders zijn toch niet thuis deze week', mompelt ze. Niet veel later komt de bus tot stilstand voor mijn huis. Ik stap uit, op de voet gevolgd door Hope, en haal de sleutel uit mijn broekzak. 'Shit, ik zie niks, kun je even m'n gsm uit mijn tas halen en op het slot schijnen?', mompel ik terwijl ik de sleutel in het slot probeer te mikken. 'Marth, ik vind je gsm niet', mompelt Hope nadat ze zeker 5 minuten heeft gezocht. Mijn ogen worden groot als ik besef dat ik hem waarschijnlijk bij de meet & greet heb laten liggen. 'Shit', roep ik.

Oliver P.O.V.

Na een tiental keer proberen, heb ik Marthes code gekraakt. Ik weet dat het niet netjes is, en erg ongepast, maar ik kan het niet laten. En trouwens, als ik Marthe nog ooit wil terugzien, moet dit wel. Ik scroll tussen haar contacten. Erg veel heeft ze er niet. Ik vind een contact dat 'telefoon thuis' heet. Ik twijfel even. Zou ik meteen bellen? Hmm, laat ik eerst nog even verder rondneuzen. Ik tik haar foto's open en scroll er even door. Veel selfies met Hope. Heel veel... Op elke foto staat ze even prachtig, of ze nu lacht of een raar gezicht trekt. Ik glimlach bij elke foto, tot ik bij een foto van haar en een jongen kom. De jongen is niet onknap. Oké, eigenlijk is hij lekker. Het is raar voor een andre jongen om het zo te zeggen, maar ik kan het niet anders verwoorden. Helemaal anders dan ik eruit zie: blond haar dat hij in een kuif rechtzet, gespierd, op het eerste zicht geen tattoos... Hij ziet er keurig uit. Marthe's arm rust speels op z'n nek en zijn arm ligt losjes om Marthe's heupen. Alletwee lijken ze erg gelukkig, ze lachen vrolijk en er fonkelen pretlichtjes in hun ogen. Ik zucht. Het was geen goed idee om haar foto's te bekijken. Kijk wat er van komt... Wat had ik ook verwacht? Dat een meisje zoals Marthe geen vriend heeft? Dit is geen sprookje. Ik besluit maar meteen te bellen. Ik druk op het contact 'telefoon thuis' en wacht tot de telefoon opgenomen wordt. Niet veel later gaat de telefoon over. 'Hallo?', klinkt het langs de andere kant van de lijn. 'Ehm, ik bel voor...', mompel ik, en voor ik mijn zin kan afmaken, wordt er hysterisch geschreeuwd aan de andere kant van de lijn. 'O mijn god, Marthe. MARTHE! Oliver belt! OLIVER! OLIVER SYKES!', roept de stem. Volgens mij is het dat meisje van de M&G... Hope. 'Ehm, kan ik Marthe even spreken?', mompel ik. Het blijft even stil. 'Het is voor jou', klinkt het dan aan de andere kant. De telefoon wordt doorgegeven, en niet veel later hoor ik Marthe's prachtige stem. 'Oliver', zegt ze. Ik denk dat ik haar hoor glimlachen, maar dat is vast mijn verbeelding. 'Marthe', antwoord ik. 'Ik moet je nog eens zien', mompel ik. 'Vo... Voor je gsm', voeg ik er nerveus aan toe. 'Natuurlijk', zegt ze lachend. 'Ehm, morgen, 14 uur, bij mij thuis?', mompelt ze. 'Super', stem ik in. Ze geeft me haar adres. Dan blijft het even stil. 'Tot morgen dan', mompelt ze. 'Tot morgen', mompel ik terug. Geen van beiden zegt nog iets, maar ook geen van beiden haakt in. Ik luister naar haar ademhaling. Zo blijft het even doorgaan... Een minuut? Vijf minuten? Een uur? Ik weet het niet. Al het tijdsbesef is weg bij mij. Plots hoor ik een geirriteerde stem. 'Marthe, leg die telefoon nu toch eens aan de kant', zeurt die. Hope, weet ik meteen. 'Ik moet gaan', mompelt Marthe dan. 'Tot morgen', zegt ze nog eens. 'Tot morgen', antwoord ik even later. De lijn sterft, en ik zit als een idioot te lachen. Morgen zie ik haar weer. Morgen zie ik haar weer!