I can't live with myself, so stay with me tonight

BRING ME THE WHAT

"I'm falling for your eyes, but they don't know me yet"

Marthe P.O.V.
Ik kijk met grote ogen naar Hope als ik de deur open. Over heel haar voorhoofd staan namen van bandleden, haar T-shirt is er eentje dat ze duidelijk zelf gemaakt heeft - een witte T-shirt dat ze met alcoholstift helemaal beklad heeft. "Bring me the Horizon", staat er in koeien van letters op, omringd door namen van liedjes van hen, althans dat denk ik, het klinkt behoorlijk logisch. 'Jij gaat zo hard uit de toon vallen', zegt ze hoofdschuddend als ze mijn outfit bekijkt. Ik draag geen speciale T-shirts, hallo, ik ga geen T-shirts maken voor een band waarnaar ik niet eens luister. 'Zonde van dat mooie witte shirt', antwoord ik lachend. Het levert me een speelse klap tegen m'n arm op. 'Oké, ik neem mijn tas en we kunnen gaan', mompel ik. 'Haast je wat', roept ze, duidelijk veel enthousiaster dan ik. Waarom zou ik enthousiast moeten zijn? Ik ben zo ongeveer gedwongen mee te gaan, vrijwillig zou ik nooit heel de avond naar wat geschreeuw gaan luisteren. Niet veel later zitten we op een speciale bus die de andere winnaars komt halen, en zit Hope druk te praten met andere fans. Ik staar verveeld uit het raam, en wacht tot ik de concertzaal opmerk. Hope geeft me onverwachts een por, waardoor ik schrik en een klein gilletje slaak. Plots draaien alle hoofden mijn kant op. 'Hope, je weet dat ik daar niet tegen kan', sis ik. 'We zijn er', roept ze, mijn opmerking negerend. 'Ja, geweldig!', roep ik overduidelijk gespeeld enthousiast. Niet veel later staan we helemaal vooraan in de concertzaal. Ik bekijk de andere winnaars even: allemaal met een T-shirt van de band, en op elk van hun voorhoofden staat "OLIVER" geschreven. Het zijn allemaal brunettes, behoorlijk groot, sommigen hebben hun vriend opgetrommeld mee te komen en andere zijn hier met een vriendin. Stuk voor stuk zijn ze immens knap, maar niet zo knap als Hope. Ze lijkt met haar 1m79, blauwe ogen, lange bruine haren en schattige gezichtje net een engel die uit de hemel ontsnapt was. Ik zie er compleet anders uit: grijze ogen, eerder klein, niet superslank en te blond om goed te zijn. Ik ben dus helemaal niet bijzonder, zeker niet als je me naast Hope zet. 'Het gaat zo beginnen', tiert mijn beste vriendin enthousiast en haalt me zo uit mijn gedachten. Ik knik kort en kijk al uit naar het moment dat we weer op de bus naar huis zitten. Ik draai me om naar het publiek en zie een hele zaal vol mensen. En die komen allemaal voor een beetje getier... Plots begint heel de zaal luid te schreeuwen en te klappen. Ik krijg een slag tegen m'n arm van Hope. 'BRING ME THE HORIZON', schreeuwt ze hysterisch in m'n oor. Ik draai m'n hoofd om en zie hoe 5 jongens het podium hebben ingenomen. Alle vijf zijn ze niet onknap, maar één van hen springt meteen in het oog. 'We are Bring me the Horizon', schreeuwt hij door de microfoon. 'Wie is dat', roep ik boven de muziek in Hope's oor. Ze kijkt me glimlachend aan. 'Oliver Sykes. Dé Oliver Sykes', antwoordt ze overenthousiast. 'Hij is... Hij is niet lelijk', schreeuw ik met een glimlach. Het concert zelf valt veel beter mee dan ik verwacht had: schreeuw-muziek is nog lang niet zo slecht. Langzaam nadert het einde van het concert, en stiekem vind ik het best wel jammer. Niet dat ik dat ooit luidop zal zeggen natuurlijk, zeker niet aan Hope. Ik heb namelijk geen zin in dagelijks 50 "zie je wel"-opmerkingen.

De laatste woorden van het laatste nummer van de avond worden gezongen/geschreeuwd en alle fans in de zaal tieren nog een laatste keer de longen uit hun lijf, en als de leadsinger, Oli dus, afscheid neemt van de zaal begint iedereen uitvoerig te klappen en te roepen. De jongens verdwijnen van het podium, en Hope kijkt me breed glimlachend en afwachtend aan. 'Het was prachtig, toch?', zegt ze. JA, het was geweldig. Het was prachtig. Het was geniaal. Het was perfect. 'Valt wel mee', mompel ik schouderophalend. 'Iedereen voor de meet en greet hierheen', klinkt het plots aan het einde van de rij. Alle winnaars spurten meteen naar de securityman aan het einde van de rij, en ik loop wat verloren achter hen aan. 'Oké, hier in een rij', zegt hij. Alle meisjes gaan braaf in een rij staan, Hope helemaal vooraan - uiteraard - en ik helemaal als laatste. Zodra de deur opengaat, begint Hope nog breder te glimlachen. 'O mijn god', fluistert ze zodra ze een glimp opvangt van Oli. 'Hallo', begroet deze iedereen.

Oliver P.O.V.

Ik ga zitten op één van de vijf stoeltjes die ze voor ons klaargezet hebben en laat mijn ogen over de meisjes die staan te wachten glijden. Ze zien er allemaal hetzelfde uit: bruin haar, overgelukkig, helemaal in band merch. Tot ik bij de laatste kom: een blond meisje dat verveeld voor zich uit kijkt. Wow, ze is... Zo anders, zo prachtig. Ik word uit mijn gedachten geschud als Matt me een zachte vuist tegen m'n arm geeft. 'Gast', sist hij. 'O, ja. Kom maar', zeg ik en ik glimlach klein. Het eerste meisje komt breed glimlachend naar me toe. 'Wat is je naam?', vraag ik glimlachend. 'Ho... Hope', mompelt ze terwijl ze dichter bij me komt staan. Jordan kucht twee keer, onze codetaal voor "crazy fangirl". Ik lach even. 'Hallo, Ho-hope', zeg ik dan. Ik neem een paar foto's met haar en het hele tafereel herhaalt zich met de volgende, en de volgende, en de volgende... Tot we bij het blonde meisje komen. 'Ehm, kom maar hoor', mompel ik als ze ongeïnteresseert blijft staan. 'Oh', zegt ze. Ze duwt haar gsm in de handen van de fotograaf, alsof ze zo snel mogelijk weg wilt. 'Wat is je naam', herhaal ik, zoals ik bij elk meisje heb gedaan. 'Marthe', mompelt ze. Ze stottert niet, ze lacht niet, ze gilt niet. 'Jij... Jij hebt iets bijzonders', floep ik eruit. 'Ehm, dank je', zegt ze en voor de eerste keer in het afgelopen kwartier lacht ze. We poseren voor een foto en praten nog even, wat veel jaloerse blikken oplevert van de andere meisjes. 'Marthe, we moeten gaan, de bus...', zegt één van de meisjes, Hope was het geloof ik, plots geirriteerd. 'Ja, ik kom', zegt Marthe plots gehaast en nog geen minuut later zijn ze weg. Zonder dag, zonder nog te glimlachen en zonder... Haar gsm.