1: Kissing the Seven Heartbreakers

Chapter 54

C H A P T E R 54

•~•~•

"You know, you didn't need to drive me home. I'm fine."

"I insist."

"But—"

"So, kaninong kotse ang gagamitin natin?"

Hindi ko namalayan na nasa parking lot na pala kami at nagkataon na magkatabi ng park ang kotse namin. Maybe, I didn't notice it since my mind is occupied of the wardrobe malfunction accident yesterday.

"Key?"

"Wait, are we taking my car? How about yours?"

"Can you please shut up for a minute and give me your damn key?" Napatahimik naman ako at inabot na lang ang susi ng kotse ko. Kahit kailan talaga napakasungit.

"Hey, I'll drive pala so give me back my key." Sabi ko at hinihintay na buksan niya ang pinto. Hindi siya nag salita at sa gulat ko ay bigla niya akong binuhat kaya napasigaw ako, "H-hey! What the hell? Put me down!" Sigaw ko habang nagpupumiglas sa pagkakabuhat niya sa akin. Narinig ko na lang ang pagtunog ng kotse ko hudyat na in-unlock niya na 'to. He opened the shotgun seat and placed me inside before going inside the driver's seat.

"I just can't understand kung bakit kailangan mo pa akong ihatid. I can drive you know."

Hindi siya nagsalita at ini-start lang ang makina.

Is he really ignoring me?

"Alam mo, napakadaldal mo pag may binubugbog ka tapos pag sobrang kalmado mo naman, napaka tahimik mo."

"Ah please, shut up." Suway niya uli sa akin at pinaandar na ang kotse ko. Mukhang ayaw niya rin naman na magsalita ako so maigi ngang manahimik na lang ako. Tumingin na lang ako sa bintana at pinanood ang mga dumadaan na mga sasakyan.

And now, I feel exhausted. Ngayon ko lang narealize kung gaano pala ako napagod sa araw na 'to.

I always wonder what did I do to deserve this life? I mean, I got a good family pero sobrang malas ko naman sa social life ko. I got friends from the past but none of them stayed with me until now. They even backstabbed me, so what's the reason for putting up with them? And now, I got to meet new fellas which obviously has a big hatred on me. Starting from Seulbi, to Sunny and now, having Casselyn back, makes my life worse twice.

Like, I knew I changed. Dahil hinding hindi ako katulad ng dati na hinahayaan na lang ang sarili ko na abusuhin ng iba. Lumalaban ako ngayon pero why did I end up taking the same path? Bakit ako na naman ang kawawa ngayon? Bakit ako na lang lagi? Ano ba ginawa ko para mangyari sa akin 'to?

Hindi ko namalayan na naiyak na pala ako kaya agad kong pinunasan ang mga luha ko pero patuloy lang sila sa pagtulo kaya tinakpan ko na lang ang mukha ko gamit ang dalawa kong palad.

I just want this to stop.

"We are here." Rinig kong saad ni Yoongi kaya mabilis kong inayos ang sarili ko bago humarap sakaniya. Napansin kong naka-park na nga ang kotse ko. Ganon ba ako katagal nag-overthink at umiyak?

"Salamat sa paghatid. Pero paano ka babalik?"

"I'll just take a cab. Go inside." Parehas kaming lumabas at inabot naman niya ang susi ko pabalik sa akin. Aalis na sana siya nang hinawakan ko ang kamay niya kaya narinig ko ang mahina niyang pagdaing.

"What now?"

"I don't know how you endured that. Pero tara na muna sa loob, gamutin ko yan." Sabi ko sakaniya, I'm pertaining to the wounds on his fist. Paano kaya 'to nakapag-drive ng ayos?

Hindi na lang siya nagsalita at sumunod sa akin hanggang sa makapunta kami sa tapat ng unit ko. Habang tinatype ang code ng pinto ay napansin kong nakatitig siya sa katapat kong pinto.

Does he know that Seokjin owned that?

"Yoongi." Tawag ko sakaniya dahilan para mapatingin siya sa akin. Sumenyas ako sakaniya na pumasok na dahil bukas na ang pinto at agad naman siyang sumunod sa akin papasok.

"I'll just change my clothes. Wait for me." Sabi ko sakaniya pagkaupo niya sa sofa ko. Dumiretso na ako sa kwarto ko at nagpalit ng damit. Hinanap ko rin ang first aid kit na nakatago sa isang cabinet ko at napangiti nang makita 'to.

When I went outside, I saw Yoongi resting his head on the sofa while his eyes are shut. Tumabi ako sakaniya dahilan para mapamulat siya at tumingin sa akin, "Let's get that treated." Nakangiti kong saad sakaniya at kinuha ang kamay niya ng marahan.

"Kilala ko kung sino ang nag-utos." Bigla niyang pagsasalita out of nowhere habang nililinis ko ang sugat niya kaya napatingin ako ng nagtataka.

"S-sino?"

"I actually don't know her name pero nakikita ko siya sa school. She also talked to me one time."

"Ano pinagusapan niyo?"

"She told me that I'm interesting and she's willing to take me away from you."

Napatawa ako ng mahina dahil dun. Kung sino man yun, para  namang makapagsalita siya ay boyfriend ko si Yoongi.

"And she's willing to do anything to bring you down." Napahinto ako sa paggagamot sa sugat niya at napalunok na lang ako. Mukhang may ideya na ako kung sino ang tinutukoy niya.

"It's Casselyn, isn't it?"

"I told you, I don't know her name. But I guess, it is her. Since I heard the fucker uttered that name."

Napahigpit ang hawak ko sa kamay ni Yoongi kaya napatitig siya sa akin. Pakiramdam ko ay maiiyak na naman ako dahil dun pero pilit kong pinipigilan 'to at nagpatuloy na lang sa paggagamot ng sugat niya.

"It's done. You can go now." Sabi ko sakaniya nang nakangiti nang matapos kong balutan ng bondage ang kamay niya. Umayos na siya ng pagkakaupo at akala ko ay aalis na siya nang..

.. bigla niya akong niyakap.

And in an instant, I cried hard. Bigla na lang bumuhos ang luha ko habang yakap yakap niya ako.

"I-i hate you, Yoongi. You are the jerkest person in my l-life. L-lagi tayong magkaaway. Hindi k-ka rin mabait sa akin. You are also a b-big dick, don't you know that? And yet, h-here you are, hugging me o-out of nowhere while I'm crying. Alam mo bang n-nakakahiya ha? Na pinapakyuhan lang kita dati tapos ngayon n-naiyak na ako sa balikat mo?"

Hindi siya nagsalita at mas lalo lang humigpit ang pagkakayakap niya sa akin kaya mas lalo rin akong umiyak.

"Pagod na ko, Yoongi. S-sobrang pagod na ako. B-bakit ako na lang lagi ang p-pinupuntirya nila? Ano b-bang ginawa kong mali sakanila? A-ano?"

Naramdaman ko na lang ang kamay ni Yoongi sa ulo ko na at hinimas himas 'to bahagya na parang pinapakalma ako.

"A-alam mo bang.. bang.. iniisip ko na hindi ko na lang dapat tinanggap ang letseng challenge na yan! K-kayang kaya ko naman upakan si S-seulbi! B-because I felt like I'm placed in a great danger since I accepted that. H-hindi ko na dapat kayo nakilala pa. Hindi ko na.. dapat.. nararanasan 'tong mga 'to."

"Don't say that."

"Totoo naman kasi di ba? F-from Seokjin's career, Namjoon's scandals, Taehyung's obsessed fans that also made Jungkook's life at risk and to that falling stage light accident that could probably hurt Hoseok from saving me. That won't happen if hindi niyo na lang ako nakilala. Because the more my life became a mess, nadadamay rin ang nasa paligid ko."

Hinarap ako ni Yoongi sakaniya at tumitig sa mga mata kong basang basa na ng luha.

"Don't worry about me. My life has been a great chaos from the start. I'm already expecting something worse to happen." Seryosong sabi niya sa akin bago pinunasan ang mga luha kong nagsisituluan.

Marahan niyang nilapit ang ulo ko sakaniya at naramdaman ko na lang ang malambot niyang labi na dumikit sa noo ko.

•~•~•