Işığın Kızı

10

  İnsan, ne garip bir varlık böyle? Yaşamak için ne çok şeye ihtiyacı oluyor! Benimse sadece tek bir şeye ihtiyacım vardı...

  "Sirena!! Neredesin?!" gözlerimi bu çığırtkandan beter sesle açtım. Balkonda uyumuştum ve bu beni hiç rahatsız etmedi. Masada içinde biraz kahve olan bir fincan ve yanında da büyükçe bir kitap vardı. Üzerime örttüğüm ince battaniye şimdi yerdeydi. Saçlarımın ölesiye karışmış olduğuna yemin edebilirdim. Bugün Hogwarts yeni öğretim yılı başlıyordu ki ben bu durumdan mutlu muyum? Asla! "SİRENAA!!!" o ses hala bağırmaya devam ediyordu ve bu işkenceye daha fazla katlanamazdım. "Buradayım!! Yukarıda, balkonda." o kişi rahatlamış olacak ki yukarı yanıma geldiğini duydum. "Merlin'in Sakalı, sabah uyandım odada yoksun. Başına bir şey geldi sandım. Ne yapıyorsun burada?" Gerçekten de korkmuş olan Hermione'yi rahatlamak için "Gece siz uyurken sizi rahatsız etmek istemedim. Ben de balkona çıktım elime bir fincan kahve alıp. Sonra uyuyakalmışım işte. Korkuttuysam üzgünüm." o da aynı rahatlamış sesle yanıtladı. "İyi ki kimseyi uyandırmadan seni bulabildim. Hadi aşağı inelim de kahvaltıyı hazırlayalım." dedi. Ben de umursamaz bir tavırla "Kimseyi uyandırmadığına emin misin? Bence şu sese Ron bile uyanmıştır." dedim ve fincanı elime alıp ayağa kalktım. "O kadar aptal olduğumu mu düşündün? Mrs. Marlin'in asası ne güne duruyor? Tabii ki de büyü yaptım. Yani senin tabirinle, Ron'un bile uyanacağı sesimi sadece sen duydun." dedi. Ben de gözlerimi devirdim ve "Yani, seni bile etkilemişim ya, benden korkulur gerçekten." diye ekledim. Sonra da merdivenlerden sessizce indim. Arkamdan gelen Hermione'ye "Şimdi asamı alayım." dedim ve asanın bana verilmesini bekledim. Aldığımda ise Molly'nin kitaplarından öğrendiğim birkaç büyüyle birlikte hızlıca kahvaltıyı hazırladım.

  "Sofra da kurulduğuna göre bence herkesi kaldırabiliriz." dedim ve birden bağırmaya başladım. "Oh hayıır. Baba lütfen ona bir şey yapma. Ahhh!" onların geldiğini duyduktan sonra bir yandan da yaptığım oyunculuğumu kestim. "Ve yılın şakalananları ödülünü sizlere gururla sunuyorum. Hayır herkesi anlarım da senin kanacağın aklımın ucundan bile geçmedi Remus." dedim ve kahkaha atmaya başladım. "Böyle şaka mı olur yaa?!" gibisinden söylenenleri durdurmak için, "Ee ne yapsaydım yani. Öteki türlü kalkacağınız mı var. O kadar size kahvaltı hazırladım. Oturun ve yiyin. Sonra da mükemmel okulumuza (!) gideceğiz." dedim ve arkamı dönüp bahçedeki çardağa çıktım. Herkes tek tek geldiğindeyse Harry'nin "Ee hani sofra?" demesini duydum. "Oturun lütfen. Zırla Tırla İncik Boncuk. Yumulun!" dedim Dumbledore'un sesini taklit ederek. Sonra da yemekler önümüze geldi. George "Yalnız okuldan önce mükemmel hareketti." dedi ve ardından Fred de "Tebrikler." diye ekledi. Kahvaltı bittiğinde hızlıca King's Cross'a gittik. Hemen peronlar arasındaki duvardan geçtik ve Hogwarts Express'e bindik.

  Sonra ben onlardan ayrıldım ve bizimkilerin yanına gittim. Slytherin vagonundan geçerken herkes bana yarı korku, yarı tiksintiyle bakıyorlardı. "Ne var, önünüze dönsenize!" diye haykırdım ve ve bizimkileri aramaya devam ettim. Tahmin ettiğim gibi, vagonun en ucunda oturmuşlardı. Kapıyı kırarcasına açtım ve "Beni özlemediniz mi ya?" diye sordum. Ama beklediğim gibi bir karşılama bulamadım. Sadece Draco gülümsemiş ve ayağa kalkmıştı. Pansy, sanki ben hiç yokmuşum gibiydi. Crabbe ve Goyle ise korkuyla iki adım geriye kaydılar. " Bu da soru mu? Tabii ki özledik!" diyen Draco'ya "Bir saniye." diye fısıldadım ve "Ne oldu? Kompartımanında bir GRYFFİNDOR istemiyor musun Parkinson? Yoksa babam gibi bir BLACK olduğum için benden korktun mu?" diye bağırdım. Tüm vagonun bize baktığına emindim. "Ki eğer sudan sebeplerle dostluğumuzu bozacaksan seninle boşuna arkadaş olmuşum." dedim ve hızlıca kapıyı çarpıp çıktım. Bana bakanlara "Önünüze mi dönersiniz? Hiç doğmamış olmayı mı dilersiniz?" diye bağırdım ve hepsinin kompartımanlarına girmesini bekledim. Sonra boş bir tane de ben bulup içeri girdim ve kendi asamı çıkarıp kompartımanın sesinin dışarı duyulmasını engelledim.