Işığın Kızı

8

  Uzaktan sevmek? Hoş bir kelime değil. Ama ben tüm yazı bu kelimeyi yaşayarak geçirdim. Annemi uzaktan sevdim, babamı uzaktan sevdim. Dostlarımı bile uzaktan sevdim. Yeni evimde, vaftiz babam ile birlikte yaşadım tüm yaz. Belki de bu tüm duyduklarımı hazmetmem için yeterli bir süre değildi. Ama güçlü olmam gerekiyordu. Çünkü insanlar size saldırmak için zayıf anınızı bekler. Bense bana saldırmalarına fırsat verecek bir insan değilim.

  Biz Marlin Malikanesinden gittikten sonra herkes evlerine dağılmış. Şimdi ise yaz bitti. Canım okuluma (!) geri dönüyorum. Ne demiş mugglelar; Kötü günler bitti, şimdi daha kötü günler başlıyor. 

  Büyük ihtimalle okulda, yaşadığım durumdan dolayı iyi karşılanmayacağım. Ama bundan bana ne! Sanki insanlar çok umurumdaydı. Valizimi hazırlayıp aşağı indirdim. Yarın okul vardı ve biz bugün Diagon Yolu'na gitmek zorundaydık. Ve Harry'nin doğum gününü kutlayamamıştım! Bugünün tek mutlu olayı onu görecek olmam sanırım. Yaz boyunca mektuplaşmıştık ama onu bir kere bile görmemiştim. Aslında hiçbirini görmemiştim. Aşağı indim ve muhteşem kahvaltıyı gördüm. Bu kahvaltı işinde Remusçuğumun eline kimse su dökemez. Onu alan yaşadı vallahi. Neyse hemen bir koşu boynuna sarıldım.

-Aylakcığım. Bakıyorum yine döktürmüşsünüz. Seni alan yaşadı hee.

-Benden kolay kurtulamazsın Sirena. Hadi otur da çabuk ye. Daha eziyetlerin en büyüğünü yaşayacağız. 

-Sana hak veriyorum Remusçuğum. Ama bunca şey hazırlamışsın. Hakkını vermem gerek. Biraz daha geç gitsek olmaz mı?

-Lütfen bana böyle bakma. Ben yemem bu numaraları küçük hanım.

-Pff. Peki. Ama o zaman önce Harry'i bulalım. Hediyesini vermem gerek.

-Peki. Nasıl istiyorsan öyle olsun. O zaman ben işin eziyetli kısmını üstlenip eşyalarını alırım. Sen de git Harry'e hediyesini ver. Sonra da Madam Malkin'in Her Duruma Göre Cübbeleri'nde buluşalım. Malum. Senin vücut ölçünü veremeyeceğime göre.

-Tamam Remusçuğum. Nasıl istersen. Bana kalsa Harry'le buluştuktan hemen sonra Florean Fortescue'nun Dondurma Salonu'na giderim ama haklısın.

-Off neden senle baş edemiyorum ki. Tamam. Cübbeni aldıktan sonra oraya da gideriz.

-Sen dünyanın en iyi vaftiz babası olmalısın. 

  Hızlıca kahvaltı ettikten sonra Diagon Yolu'na cisimlendik. Malum, uçuç tozu kullanarak kıyafetlerimi mahvedemezdim. Cisimlenirken yasağı koyan insanlara içimden bir kere daha sövdükten sonra Remusçuğuma sarılıp bizimkileri aramaya koyuldum. Ararken Hagrid'e rastladım. Ona durumumu bilip bilmediğini sordum. O da bildiğini söyledi. Sonra ona "Hogwarts'ta görüşürüz" deyip bizimkileri aramaya devam ettim. Onları ararken sokakların birinde bir aranıyor ilanına rastladım. Hemen duvardan söküp okumaya başladım. Açıkçası gözümden düşen yaşa engel olamadım. İyi ki kimse görmedi. Babam, kimsenin kaçamadığı Azkaban hapishanesinden kaçmıştı. Bu delilikti. Ne yapacağımı bilemez bir tavırla hemen kağıdı çantama sokuşturdum. Gözümden düşen yaşlara engel olamadığım için kimsenin olmadığı bir sokak bulup sessizce yere çöktüm. Ben ağladıkça daha çok gözyaşı hücum emri verilmiş gibi akmaya devam ediyordu. Dizlerimi kendime çekmiş ve bir duvara yaslanmıştım. Yanıma irice bir köpek sokuldu. Ses vermemiştim ama babam olduğunu anlamıştım. Köpeğin başını okşadım. Sonra ona sıkıca sarıldım.

-Sence de uzaktan sevmek zor değil mi köpekçik?

-...

  Daha bilmiyordu öğrendiğimi. Bilse nasıl kızardı herkese. "Ona ben söyleyecektim." derdi. Neden ağladığımı anlamaya çalışır gibi baktı bana. Baba, ben her şeyi biliyorum. demek istedim. Ama yapamadım. Sadece bir fısıltıyla "Beni çok kırdılar" diyebildim. Sonra Harry, Hermione ve Ron geldi. Babam onları görünce bana üzülme der gibi bakıp hızlıca gitti. Onlara da söylemiştik. Zaten okulda herkes öğrenmeyecek miydi. Ama korktuğumuz gibi olmadı. Hala babamın ihanetçi olduğunu sansalar bile benle araları bozulmamıştı. Harry bana "Baban kötü bir şey yapmış olsa bile sen yapmadın. Sana kızacak değilim" demişti öğrendiklerinde. Ve kuzen olduğumuzu da öğrenmişti. Artık beni ne zaman görse kuzen olduğumuzu belirterek bir şeyler isteyecekti kesin.