Οι δαίμονες ξέφυγαν από την Κόλαση

Συνήθειες Πρωίνες

Η ανάσα μου κάθεται στον λαιμό καθώς ο εφιάλτης που έβλεπα σταματά να παίζει και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα. Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι το άσπρο χρώμα στο ταβάνι που τα φωτάκια αναδεικνύουν. Είναι σχεδόν μισός χρόνος από τότε που τα πήρα και τα έστησα γύρω στο δωμάτιο μου και ακόμα να τα συνηθίσω. 

Κάθομαι στο κρεβάτι και προσπάθω να ηρεμήσω. Όρεξη έχω να πάθω και άλλη κρίση πανικού. Όχι ότι δε θα πάθω με τα χάλια που έχω αλλά λέμε τώρα. Έτσι μωρέ, για αλλαγή ατμόσφαιρας. 

Το ξυπνητήρι μου γράφει 6:15 το πρωί και εγώ απλά αφήνω μια μεγάλη ανάσα. Υπέροχα, πόλυ υπέροχα. Άλλη μια μέρα που την ξέκινω χαράματα

Άντε Έλλη, σήκω τώρα.

Αρπάζω από το γραφείο μου ένα κοκαλάκι και στέκομαι μπροστά από τον καθρέπτη φτιάχνοντας την καστανοκοκκίνη αφάνα γύρω από το κεφάλι μου η οποία ονομάζεται μαλλί μου σε μια αλογουρά. Πρόχειρη μάλιστα αφου τούφες και τουφίτσες πετάνε γύρω γύρω. Δε βαρίεσαι, ποιος θα το δει. 

Κάτσε, πού ειν' τα τσιγάρα μου; Αχ ναι, στο σαλόνι.

Κάνει λίγο κρύο τώρα που πάω προς τη κουζίνα και οι πατούσες μου έχουν ξεπαγιάσει. Εμ, βέβαια, αφού κάπου έχω πετάξει τις παντόφλες μου πάλι. Κλάσικα πράγματα αγαπητέ φίλε. 

Η καφετιέρα επιτέλους παίρνει μπρος και φτιάχνει τον καφέ μου ενώ εγώ κοιτάζω τον ουράνο απ' έξω. Τα σύννεφα είναι όμορφα σήμερα, φουσκωτά φουσκωτά με τα χρώματα τους να αλλάζουν όσο ο ήλιος ανατέλει.

Μικρή ήθελα να τα δω από κοντά, να τα αγγίξω και να κάτσω πάνω σε αυτά, όπως στα καρτούν. Ήθελα πολύ να μείνω εκεί για πάντα, να μη γυρίσω ποτέ σπίτι, στην απαίσια οικογένεια μου και ζωή. 

Τώρα που το σκέφτομαι, ένα μέρος αυτής της παίδικης μου ευχής βγήκε. I mean, είμαι πλέον 19 και έχω ένα δικό μου μικρό διαμέρισμα σε μια πόλη πολύ μάκρια από αυτά. Σύν κάνω τη ζωάρα μου εδώ. 

Αν αυτό το λες ζωάρα εν μέσω πανδημίας. 

Σκατά, πάλι ξέχασα να πάρω μάσκες από το σούπερ μάρκετ. 

Ο καναπές είναι και αυτός παγωμένος και μου θυμίζει για άλλη μια φορά ότι έιναι Οκτώβρης και πρέπει επιτέλους να κατεβάσω τα χοντρά μου ρούχα από τα ψηλότερα ράφια της ντουλάπας μου. Το Σαββατοκύριακο θα το κάνω. Αν δεν μου πει καμιά κοπελιά από τη σχολή να βγούμε.

Βασικά και να μου πει, θα πω όχι. Εξάρχεια και Μοναστηράκι εγώ δεν ξαναπαω. Το 'χουν κάνει καραμέλα όλες τώρα τελευταία. Δηλαδή οι άλλες περιοχές της Αθήνας δεν υπάρχουν;

Βήχω σα να μου 'χει κάτσει ψαροκόκαλο γιατί ο χαζό-καπνός μου κάθησε στον λαιμό. Να σου πω στόμα, τον καπνό τον βγάζουμε δεν τον καταπίνουμε, εντάξει; Εντάξει να λες. Αν είναι να φύγω από αυτό, να μου λείπει.

Από καρκίνο, ίσως. Μπορεί και από γειρατιά.

Μπα, πιο σίγουρο τον έχω τον καρκίνο με τον αριθμό τσιγάρων που καπνίζω ημερησίως.

Άσε καλύτερα, μη ρωτάς. Τράγικος ο αριθμός.