Η Νάντια με κοιτά με με ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη καθώς εγώ στριφιγυρίζω γύρω από το τραπεζάκι του καφέ με το κηνιτό μου αγκαλιά. Το δείπνο χθες με τη Μαρίνα πήγε τέλεια και εκείνη φάνηκε πολύ ικανοποιημένη και χαρούμενη με όλα.
"Σιγά μωρέ ερωτευμένο πουλί μου, θα χτυπήσεις." λέει με ειρωνικό τόνο η κολλήτη μου.
"Δεν θα-"
Την ίδια στίγμη τρώω μια σαβούρα και η Νάντια γελά -ή μάλλον κακαρίζει- εις βάρος μου.
"Τι έλεγες;" ρωτά ανάμεσα στα κακαρίσματα.
"Σκάσε."
"Μπα δεν το νομίζω."
Της βγάζω γλώσσα. Το μυαλό μου γυρίζει πάλι στην Μαρίνα. Μου θυμίζει το φοράγε χθες, τι μακιγιάζ είχε κάνει... τα πάντα. Και εγώ συνήθως δεν θυμάμαι τα πάντα. Ούτε καν τα σημαντικά.
Α ωραία, τώρα είμαι σίγουρη πως έχω ερωτευτεί την γειτόνησα μου.
ESTÁS LEYENDO
Οι δαίμονες ξέφυγαν από την Κόλαση
No FicciónΝαι με λένε Έλλη και ναι αυτή είναι η ιστορία μου... Ή τουλάχιστον έτσι λέω στον κόσμο. Ειλικρινά, ούτε και εγώ ξέρω τι γράφω αλλά καλό είναι να τη διαβάσεις. Που ξέρεις μπορεί και να βοηθήσει κάποιον, κάπου. Μη με θεωρήσεις όμως και τέλεια ηρωίδ...
