Οι δαίμονες ξέφυγαν από την Κόλαση

Μεγάλη πόρτα δε θα διαβεις

Το κουδούνι με το όνομα "Ευγενιάδη" μοιάζει να με κοιτά επίμονα, περιμένοντας το κωλόχερο μου να το πατήσει. 

Μου εξηγεί κανείς γιατί τρέμω τόσο;

Έλα Έλλη, το 'χεις. Μια απλή πρόσκληση είναι, το έχεις προβάρει τόσες φορές με τη Νάντια. Θα τα καταφέρεις. 

Ναι, άμα σταματήσω αυτό το τρέμουλο ίσως να κάνω καμιά πρόοδο. 

Χαλάρωσε. 

Παίρνω μια πολύ βαθιά ανάσα και χτυπώ το ριμάδι το κουδούνι. Επιτέλους. Η Μαρίνα ανοίγει την πόρτα της μέσα στα επόμενα δυο λεπτά (μετράω και τα λεπτά, τρομάρα μου) και ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίζεται στα όμορφα της χείλη. 

"Γεια σου Έλλη!" λέει πολύ χαρούμενα που κάνει την καήμενη την καρδούλα μου να χτυπά πιο δυνατά. Έρωτας αυτή η φωνή της... όπως και το άφαβο πρόσωπο της. 

"Γεια..." απαντώ ντροπάλα και της δίνω ένα ταπεράκι με μπισκότα που έφτιαξα χθες το βράδυ.

...τι; Πεινούσα. 

"Για μένα;" τα κοιτά με εκπλήξη και όρεξη, "Αχ, σε ευχαριστώ!"

Το νυν ελεύθερο μου χέρι ακουμπά το πίσω μέρος του λαιμού μου που καίει από τη ντροπαλοσύνη και τον τρίβει ελαφρά. "Ε, σιγά, δεν ήταν τίποτα..."

Αυτό το goth κορίτσι είναι τόσο γλυκό που ειλικρίνα χαίρομαι που είμαι και εγώ goth... Εγώ είμαι στη κατηγορία emo-goth για να πω την αλήθεια αλλά δε πειράζει. 

Πειράζει;

"Θα τα τιμήσω ιδιαιτέρως να ξέρεις..." λέει η Μαρίνα με ένα μικρό αλλά ελάχιστα πονήρο χαμόγελο. Στο μεταξύ η καρδιά μου συνεχίζει να φτερουγίζει. 

"Χαίρομαι! Εμ... Μαρίνα, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;"

"Φυσικά! Ό,τι θες."

Δαγκώνω το μάγουλο μου για μερικά δευτερόλεπτα πρωτού κάνω αυτή τη κρίσιμη ερώτηση. Το 'χεις, λέω και ξαναλέω από μέσα μου.

"Εμ... να... θα ήθελες να έρθεις από το σπίτι μου αύριο το βράδυ να φάμε;"

Η έκφραση της αλλάζει. Τώρα φαίνεται λυπημένη και αυτό μου ραγίζει την καρδιά. Δεν θα διαβώ αυτή τη μεγάλη πόρτα απ' ότι φαίνεται σήμερα...

"Σορρι ρε Έλλη αλλά έχω κανονίσει για αύριο..." μου απαντά τέρμα στεναχωρημένη, "Τι θα έλεγες να το κάναμε το Σαββατοκύριακο;"

"Εμ, ναι, γιατί όχι;"

"Ωραία! Δε μου δίνεις το Instagram σου για να σου πω μέρα και ώρα;"

Χαμογέλω καθώς εκείνη σημειώνει στο κινητό της το όνομα του προφίλ μου στο Insta. Όμως μέσα μου αισθάνομαι απογοητευμένη. Είχα την πεποίθηση ότι θα πετύχαινε με την πρώτη-

"Τέλεια! Λοιπόν, σε ευχαριστώ για τα μπισκότα και μιλάμε!"

"Ναι, σίγουρα."

Πάω να φύγω και εκείνη μου κάνει μια σφιχτή αγκαλιά. Κοκαλώνω. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Το άρωμα της μου γαργαλά τη μύτη. Τριαντάφυλλο -τι ωραία μυρωδιά...

"Τα λέμε!" λέει κεφάτη.

"Ναι... Τα λέμε..."

Νομίζω... ερωτεύτηκα...