-Hatırlatma-
İçkinin verdiği mayışmayla barın kapısından yalpalayarak çıkıyorum.Barın önündeki güvenlik görevlileri her ne kadar yardımcı olmaya çalışsada saçmalayarak onları engllemeye çalışıyorum.Arabanın anahtarlarını güvenlik görevlerini verip yarın sabaha kadar onda kalmasını istiyorum.El mahkum oda kabul ediyor mecburen.Kendime gelmek için barın önündeki kaldırıma oturup bir süre bakınıyorum.
Sonrasında cebimden telefonu çıkarıp Zeynep arıyorum.
''Alo''
''Zeynep,selağm''
''Kerem iyimisin?''
''Hahah ,iyiyim hahah çok iyiyim''
''İçtinmi sen!''
''Evet ama ben sana bişey diycem''
''Söyle ''
''Ne olur beni affet''
-
''Kerem telefonu kapat ve uyu''
''Olmaz,yanıyorum biliyomusun? Saçma sapan bir olay için şu an yanında değilim ya ,yanıyorum!''
''Kere-''
''Dur lafımı bitiriyim önce.Hani yat uyu diyorsun ya o kolay olmuyo işte.Şimdi karıma sarılıp uyumak varken burda sensiz uyumak istemiyorum.''
''Ayıldığın zaman konuşuruz Kerem uyu şimdi''
''Hay-''
Cümlesini bitirmesine fırsat vermeden kapatıyorum telefonu.Eğer biraz daha dinlemeye devam etseydim yanına gidip ona sıkıca sarılacaktım.Onun sesindeki o pişmanlığı her duyuşumda sanki suçlu olan benmişim gibi içime bir şeyler saplanıyor.Evet ona dayanamıyorum.Onsuzlağa dayanamıyorum...
Ama düşünmeye ihtiyacımız var.Bazen kalbimizi hiçe sayıp mantığımızla düşünmemize ihtiyaç var.Şimdi o kadar boşluktayım ki aldatmamış olması kaybolan güveni yerine getiremiyorki işte.Şimdi onun göğsünde uyumak varken burda tek başıma olmaktan nefret ediyorum fakat olanları hiçe sayamam.
Aklımdakileri düşünmemeye çalışıp olduğum yere kıvrılıp uyumayı bekliyorum .Ne kadar çabalasamda uyuyamamak beni deli ediyor.Onu affetmeyi o kadar çok istiyorum ki ama böyle yaparsam kolaya kaçıp kendi gururumu ayaklak altına almış olacağımı düşündüğümden bu işkenceyi çekiyorum, çektiriyorum.
Kendinizi benim yerime koyduğunuzu bi düşünsenize.Çok gurur kırıcı değilmi ? Ona aşkımdan ölmem,onu affetmeme keşke yetseydi diyorum ama olmuyor işte ne yapsam bir türlü vazgeçemiyorum lanet gururdan.
Onun sesindeki çaresizlik,ağladığını görmek beni yerle bir ediyor ama elimdende hiç bir şey gelmiyor.Düşünüyorumda bir anlık gelen sinirle aldatırmı beni kalkışırmı öyle bir şeye. Şimdi başka bir kadının kollarına gitme yolunda olmadığının garantisini kim verecek bana.Ben söyleyeyim hiç kimse!
Aniden çalan kapının sesiyle irkiliyorum.Kapı daha şiddetli çalmaya başlayınca yataktan fırlayıp kapıya koşuyorum.
''Kim o?''
''Zeynep aç kapıyı''diyen Keremin sesiyle rahatlıyorum.Gecenin bu saatinde başka biri olsaydı ne olacaktı.
Salaksın sen Zeynep ne diye rahatlıyorsun.Senin o adamı görmemen lazım gördükçe bağışlıyorsun kıyamıyorsun çünkü.
''Kerem git burdan''diyoum kendimi toparlayıp.Yapabilecek başka hiç bi şeyim yok çünkü onu gördüğüm ilk an kollarına atlıyacak kadar çok özledim kocamı.
''Zeynep ne olur çok kötüyüm dayak yedim''diyor aciz çıkan bi sesle.
Onun söylediği son şey bütün düğümlerimi çözüp kapıyı açmamı sağlıyor.Onun canının yandığı fikri beni çıldırtıyor.
Kapıyı açtığım gibi kollarına atlayıp kokusunu içime çekiyorum.İyi olduğunu hissetmeye çalışıyorum.Oda ona sarılmamı garipsemiş olacakki önce biraz duraksıyor ama vakit kaybetmeden beni kucağına alıp içeri geçiyor.
Bir dakika dayak yemiş bi insan nasıl olurda birisini rahatça kucağına alır ki.Ah aptal Zeynep kapıyı açman için yalan söyledi sende sazan gibi atladın.Hemen kafamı göğsünden çekip yüzüne bakıyorum .Ne kanayan kaş nede yüzde bir morluk var sadece sarhoş ve otuz iki diş gülen bir Keremle kaşılaşıyoum.
''Bebeğim''diyor beni kapının yanındaki masaya oturtup yüzümü okşarken.Pis yalancı hem yüzsüz hemde yalancı rahatlığa bak ya nasıl özür dilerim diye düşünmüyorda pişkin pişkin konuşuyor.
''Hani dayak yemiştin''diyorum sinirle ellerini ittirirken.''Yalan söylemeye utanmıyormusun?''
''Yalan söylemedim ki aşkım.Sen bana her git dediğinde dayak yemişten beter oluyorum''diye cevap veriyor yanaklarımı öperken.
''Çok şairane konuşuyorsun ama bana sökmüyor''diyorum kafamı yana çevirip öpücüklerini engellemek için ama işine gelmiş olacakki bu sefer oldukça yer açılmış boynumu öpüyor.''Öpmesene Kerem!''
''Sen onu bide dudaklarıma söyle.Benim elimde olan bişey değil sonuçta istemsiz.Seni çok özlemişler sensin kalamıyorlarmış'' diyor pişmanlık dolu sesiyle.
''Senin canının isteğine göre hareket edemem ben! Bir gün gelip öpeceksin diğer gün başka bir kadının yanına gidiceksin yok ya''diyorum titreyen sesimle.Bunu söylemek bile yüreğime bir kor düşürüyor.Canım acıyor...
''Zeynep,aşkım.Yapma böyle ne olursun.Dayanamıyorum,ben seni aldatmadım.Asla aldatmamki!''diyor öpmeyi bırakıp dikkatlice yüzümü incelerken.Yüzündeki ifade yanmakta olan yüreğimi dahada körüklendiriyor.Bu sefer cehennem ateşindeymişim gibi hissetmeye başlıyorum.
''Dedi aldatma yolundayken son anda geri dönen Kerem Sayer!''diyorum alayla.Yüzüm gülüyor ama acıdan gülüyor.İhanetten gülüyor.
''Kendin söylüyorsun işte.Son anda döndüm ben o yanlıştan.Kendi ağzınla söylüyorsun!''diyor sinirden kapıyı tekmeleyerek.
Bu sefer acım dahada artıyor,acı gülüşümde öyle tabi... Yüzümdeki fazlasıyla genişlemiş gülümseme ile konuşmaya başlıyorum''Şu an sinirden kapıları tekmelemesi gereken benim ama sevgili kocam benim yerime bu isteğimi güzelce yerine getiriyor.Hah! ne hoş.''
''Zeynep bitek senmi acı çekiyorsun ha? Ben keyiftenmi içiyorum? Keyiftenmi ağlıyorum? Yaptığım hatanın sonucunu sonuna kadar çekmem mi gerekiyor? Sen hiç hata yapmadınmı hayatında? Cevap ver hiç mi yapmadın ?''diyor sinirle ensesindeki saçları çekiştirirken.
Duyduklarımla yüzümdeki acı gülümseme siliniyor yerini saf öfkeye bırakıyor.''Evet yaptım Kerem! Bende yaptım ama bu kadarını değil.Benimde yorgunluktan saçmaladığım zamanlar oldu ama gidipte kocamı aldatayım demedim sona geri dönüp pişmanlığınıda yaşamadım''
Derin bir nefes alıyorum ve konuşmaya devam ediyorum.
''Peki söylesene Kerem.Ben senin yaptığını yapsam sen beni affedermiydin ?''
Merhaba uzun bir aradan sonra gene birlikteyiz.Çok aksattığımı biliyorum bunun için öncelikle özür dilerim biliyorsunuz ki bu hikayede tıkanma problemim var o yüzden böyle oluyor .Neyse iyi okumalar :)
