𝒉𝑒𝑙𝑝 𝑚𝑒 // 𝑃𝑗𝑚

Κεφάλαιο ένα

"Σε παρακαλώ απλώς προσπάθησε να φας το φαγητό σου, Joe!" Με παρακάλεσε για 2η φορά η μαμά μου. Δεν έκανα την κίνηση να σηκώσω ούτε το χέρι μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να κοιτάω έξω από το παράθυρο.

Μου λείπει!

Ένιωθα τα μάτια μου να τσούζουν. Ήθελα να κλάψω αλλά ήταν η μαμά μου μπροστά. Δεν θέλω να ξανά φανώ αδύναμη μα αυτή η κατάσταση έτσι με κάνει.

Τα μάτια μου βούρκωσαν όταν είδα τη μαμά μου να δακρύζει. Όλη αυτή η κατάσταση μας έχει επηρεάσει όλους. Ποιους όλους βασικά? Μόνο εγώ και η μαμά μου ζούμε σε αυτό το σπίτι.

"Άσε με να πάω πάνω στο δωμάτιο μου, μαμά!" Μουρμούρισα σιγανά και εκείνη σκούπισε με το μανίκι της μπλούζας τα λιγοστά δάκρυα που έπεσαν στα μάγουλά της.

"Εντάξει!" είπε και πήρε το πιάτο από μπροστά μου.

Σηκώθηκα από τη καρέκλα και προχώρησα προς το δωμάτιο μου κλείνοντας τη πόρτα πίσω μου.

Έφτασα μπροστά από το κομοδίνο και άρπαξα την φωτογραφία που είχα βγάλει μαζί του πριν 3 μήνες. Την γύρισα για να ξανά διαβάσω για 30η φορά την φράση: Αυτός ο θάνατος δεν είναι το τέλος μας.

Μια ερώτηση κυριεύει το μυαλό μου εδώ και λίγο καιρό: Για ποιο λόγο να γράψει κάτι τέτοιο?

Πήρα μία βαθιά ανάσα και η φωνή μου έτρεμε και ξανά γύρισα την εικόνα για να κοιτάξω εμάς τους δύο. Ήταν τέλος Ιουνίου όταν βγάλαμε αυτή την φωτογραφία. Είχαμε πάει σε ένα πάρτι. Φαινόμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι.

Ένιωσα ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό μου μα δεν έκανα τον κόπο να το σκουπίσω.

Άφησα την φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο και προχώρησα προς το καθιστικό μπροστά στο παράθυρό μου. Τύλιξα μία κουβέρτα γύρω μου για να μη κρυώνω και έριξα το βλέμμα μου προς τα έξω. Ο καιρός ήταν μουντός. Γκρι και άσπρα σύννεφα στόλιζαν τον καιρό.

Κοίταξα πάνω τον ουρανό και το πρόσωπό του ήρθε ξανά στο μυαλό μου.

●Επόμενη μέρα●

"Joe ξύπνα!" άκουσα την απαλή φωνή της μαμάς μου να εισχωρεί στα αφτιά μου και άνοιξα τα μάτια μου. "Είναι 07:15 η ώρα. Καλύτερα να ετοιμαστείς!" συνέχισε με ένα μικρό χαμόγελο.