Het Grote Promotie en Recensie Boek *ON HOLD*

Recensie - Vier Kleine Geheimpjes

A/N: Kleine trigger warning, want dit boek heeft het over huiselijk geweld, verkrachting en drugs. Deze recensie benoemt die dingen dan ook, maar gaat verder niet in detail.

Titel: Vier kleine geheimpjes


Auteur: helskabaal


Genre: Algemene fictie


Flaptekst: De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.

Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezin belanden dat meer houdt van geld dan van hen, weten ze helemaal niet meer wat ze moeten doen.

De wereld komt op hun schouders te vallen en ineens wordt de route van hun leven volledig bepaald door dat wat hen overkomen is. Ze komen terecht in een web van leugens, criminaliteit, drugs, geweld en postitutie en ontsnappen lijkt onmogelijk.

Toch grappig hoe het eigenlijk alleen maar gaat om vier kleine geheimpjes.


Eerste Indruk: In de tijd dat ik dit boek aan het lezen was, heb jij de titel en daarmee ook de cover van jouw boek veranderd.

Ik vind het wel een verbetering, want je eerste titel was 'het pad dat zij bewandelden' en ook al snap ik nu wel waar het op sloeg, ik vind niet dat het helemaal past bij het boek. Het heeft iets vaags en mysterieus, een beetje té vaag zelfs, waardoor die oude titel toch niet zo toepasselijk is op jouw verhaal, wat niet mysterieus of vaag is, het is juist erg duidelijk en direct, daarom komt het verhaal zo hard aan (maar daar later meer over). De nieuwe titel geeft al beter weer waar het verhaal over gaat en welke kant het op gaat, een heftig boek dat nergens doekjes om windt.

De cover is redelijk simplistisch, basic lettertype, grijze foto op de achtergrond, maar het is wel effectief. Het past inderdaad bij het boek en ik vind persoonlijk simplistische covers veel mooier dan van die hele drukke. 

De flaptekst heb je volgens  mij ook veranderd, maar helaas kan ik de twee versies niet vergelijken omdat ik een redelijk slecht geheugen heb en echt geen idee heb wat er precies in de eerste versie stond... De flaptekst van nu is redelijk goed, ook al vind ik wel dat hij net iets teveel weg geeft. Het haalt de spanning er een beetje af, dat gevoel van: "Oh, dit moet ik echt lezen, want ik wil weten wat er gaat gebeuren!". Ik zou de derde alinea een beetje veranderen om iets minder te verklappen en dan is het een hele goede flaptekst! Vooral die laatste alinea is prachtig, sluit goed aan bij de titel en maakt de lezer ook nog eens nieuwsgierig. 


Verhaal: Goed, dan nu de verhaallijn, plot, hoe je het ook wilt noemen. Zoals ik al eerder zei, het is erg heftig en je windt er geen doekjes om; in dit boek vertel jij een gruwelijke waarheid, iets wat, hoe heftig het ook is, gebaseerd is op de realiteit. Het is natuurlijk erg belangrijk om dit soort verhalen te vertellen, verhalen die diep ingaan op verschrikkelijke dingen en die belangrijke, maar moeilijke onderwerpen daarmee bespreekbaar maken.

De verhaallijn loopt goed, er is een tijdsprong wanneer het nodig is en er wordt stilgestaan bij belangrijke gebeurtenissen. Wat ik wel een beetje mis is een echt plot, de personages hebben  niet echt een doel waar ze naar toe werken, er is geen einddoel in dit boek, wat het voor mij persoonlijk wat saaier om te lezen maakt, maar sommige boeken hoeven niet echt een plot te hebben. De personages zijn een beetje doelloos bezig, ze proberen gewoon te overleven, dus een verhaal dat niet echt een einddoel heeft past daar wel bij. 

Soms ging het verhaal wel heel erg ver, voor mij persoonlijk, maar dat was natuurlijk wel jouw bedoeling. Het werd voor mij ongeloofwaardig soms, bijvoorbeeld toen Angelica's tante haar de schuld gaf van alle verkrachtingen die ze heeft moeten doorstaan, maar ik denk dat jij een extreme situatie ervan wilde maken, dus zoveel maakt die ongeloofwaardigheid die er soms is niet uit. 


Personages: De personages zijn echt de aller belangrijkste component van het dit verhaal. Zij zijn de drijfveer, de focus.

Over het algemeen heb je het ontzettend goed gedaan. De personages zijn duidelijk vier verschillende, realistische en geloofwaardige mensen. Met de nadruk op mensen, ze zijn namelijk enorm menselijk jouw personages! Het is moeilijk om kritiek te geven wanneer je duidelijk heel goed weet wat je doet met je personages, hoe je hun ontwikkeling schrijft, hoe je hun emoties laat overkomen, alles klopt gewoon. Erg goed gedaan

Het enige puntje van kritiek dat ik zou hebben is dat ik persoonlijk wel een afstand voelde tussen de personages en ik. Vaak ga ik als lezer op zoek naar iets waar ik me in kan identificeren, maar dat vond ik in dit boek (misschien gelukkig ook maar) niet. Ik hoopte alleen wel om iets te vinden wat iets meer toepasbaar op iemand zou zijn met een 'normaal' leven, om het zo maar te noemen. Hobbies, voorkeuren, irritaties, favoriete films of kleuren of dieren misschien zelfs, dat heeft iedereen wel en ik denk dat als je dat kunt incorporeren in je verhaal dat die afstand tussen lezer en personages al veel minder wordt. Aan de andere kant, misschien wil je gewoon echt niet die kant op gaan of ben je bang dat de focus van jouw verhaal, de ontwikkeling van jouw personages, verloren zal gaan als je dit er ook nog bij moet doen. Dit is dus niet een heel sterk kritiekpunt van mij, meer een persoonlijke voorkeur die ik als lezer heb. Ik denk dat het misschien wel iets zou bijdragen in de zin dat het benadrukt dat, ondanks alle trauma's, mensen niet gedefinieerd hoeven te worden door hun verleden. Op dit moment denk ik niet dat Rodney, Merita, Devano of Angelica op dat punt zijn dat ze hun identiteit helemaal terug kunnen pakken en dat ze kunnen bewijzen dat ze zich niet laten bestempelen door hun verleden, maar wellicht dat (als jouw verhaal een goed einde heeft tenminste) dat uiteindelijk wel het geval zal zijn. 

Dan nu even iets meer ingezoomd op de personages als individu. Ik heb ten eerste gemerkt dat ik niet ech teen voorkeur had voor een perspectief, ik vond alle vier prettig om te lezen, dus dat is goed. het betekent dat ze alle vier echt iets bijdragen in hun hoofdstukken. Dat is knap, want ik zie heel vaak dat er meerdere perspectieven zijn, maar dat er een paar toch echt overbodig zijn. 

Rodney vond ik best wel interessant, maar zijn ontwikkeling is tot nu toe wel voorspelbaar geweest. Hij was degene bij wie ik gelijk wist dat het best wel mis met hem zou gaan en toen gebeurde dat dus ook. Ik zie duidelijk zijn woede in vooral de eerste paar hoofdstukken, dat komt heel goed naar voren. Hij is vanaf het begin een erg negatief persoon en personage, wat mijn interesse wekte. Het is erg logisch dat iemand zo verbitterd is na zo lang huiselijk geweld te hebben meegemaakt. Hij is ongelooflijk imperfect, wat hem dus erg interessant maakt. 

Merita was nog zelfs net iets interessanter, want voor haar had ik juist heel erg veel hoop. Zij zou nog wel een grote kans hebben op  een goede toekomst, dacht ik. Ik denk dat ik de beste klik had met haar, omdat je haar gewoon echt niet kan haten. Ze is heel onzelfzuchtig en moedig, maar ook erg onzeker. Ik heb niet veel om nog toe te voegen, ze is net zo realistische als Rodney.

Devano had ik denk ik de meeste moeite mee (wat dus niet zoveel moeite is, haha), maar hij blijft ook een personage waar ik enorm veel sympathie voor voelde, net als voor de rest. Het is logisch en realistisch dat hij nogal impulsieve beslissingen maakt, maar ik irriteerde me er lichtelijk aan toen hij Angelica achterliet zonder naar haar te luisteren. Ik vond het ook lichtelijk cliché hoe hij in 'Devano - 6' nadacht over hoe het "beter was dat hij bij zijn zusje was weggegaan" en hoe zijn zusje "beter verdiende" want hij was "net zo erg als zijn nutteloze vader". Ik vond het een beetje teveel, want de lezer kan ook uit de context opmaken dat Devano niet tevreden is over zichzelf en veel spijt heeft van wat hij heeft gedaan. Dat "ze verdient mij niet, dus laat ik haar maar stikken" is een mentaliteit die ik ver irritant vind in boeken, omdat het zo'n cliché is waardoor personages elkaar vaak mislopen en alles misgaat. Ik zou het persoonlijk weghalen. Sorry voor mijn kleine rant over dit soort-van-clicheetje... 

Angelica's verhaal was voor mij het meest hartverscheurend. Ik moest een paar keer wat stukken van haar verhaal overslaan, omdat het me net iets teveel werd, vooral omdat ik echt het gevoel had dat ik in haar hoofd zat. Ze voelde voor mij erg echt aan, haar hoofdstukken, haar perspectief, het voelde echt aan alsof ik het perspectief van een kind las. Net als bij de rest, erg realistisch en geloofwaardig personage, hartverscheurend verhaal.

Ik vond het overigens erg mooi hoe je verschillende effecten van trauma en huiselijk geweld in je verhaal hebt weten te verwerken. De verschillende perspectieven zijn de verschillende toekomsten die kinderen in die situatie zouden kunnen hebben als ze niet goed worden geholpen. 


Stijl: Zoals ik al een beetje heb verklapt, je perspectieven kwamen stuk voor stuk geloofwaardig over. Elk perspectief voelde echt als een ander persoon. 

Je schrijfstijl is over het algemeen erg aangenaam, maar ik miste wel hier en daar iets meer beschrijving van de omgeving en personen. Ik zag wel aan het de laatste paar hoofdstukken (Van Merita - 5 tot Devano - 6) dat je meer beschrijvingen erin had staan. Wie weet heb je deze tip al eens gehoord of het is gewoon toeval, dat kan ook. 

Niet veel meer hierover te zeggen eigenlijk. Je schrijft gewoon lekker, het is prettig om te lezen. 


Spelling en Grammatica: Ook niet veel over te zeggen. Heel goed, hier en daar een paar kleine foutjes, dat is het wel.


Algemene Opmerkingen: Ik had om heel eerlijk te zien niet zoveel met dit boek. Het onderwerp was me net iets te heftig en ik weet ook niet in hoeverre de uitzichtloosheid van de hoofdpersonages ook echt accuraat is met het echte leven. Gelukkig heb ik het geluk dat ik twee liefhebbende ouders heb en een goede thuissituatie had (voordat ik op mezelf ging wonen, niet dat ik nu een slechte thuissituatie heb hoor). Ik weet dus ook niet hoe het is om zo'n verleden te hebben, maar ik hoop toch echt dat het hele systeem niet zo fucked up is als in jouw boek... Maar ook al was het onderwerp dus niet mijn ding, toch zag ik er niet tegenop om dit boek te blijven lezen door de sympathie die ik voelde met de personages en door je fijne schrijfstijl.