Chapter 1

241 10 42
                                    

Chapter 1:

Katana

“Paano mo nakuha ’yong sagot sa number 3?” tanong ng kaklase ko.

As a student who are interested in learning Mathematics, everyone thinks this is a blessing from God, perhaps a talent. However, I'm nothing like what they are thinking about. It took a lot of hardwork for me to get this subject.

“Ni-lowest term ko ’yong eight over fourteen. Ano ba lowest term ng eight? E ’di two. Sa fourteen?”

“Seven.” he answered as he wrote the answer on his paper. “So, two over seven ang sagot?”

I nodded. He thanked me as he went back to his chair. I envy his position, I guess. Because after he went away from me, lots of my classmates bombarded me with questions.

Anong gagawin dito?’

'Paano nakuha si ganito?'

'Ano sagot mo?'

Sinabunutan ko ang sarili ko habang dinadagsa nila ako ng tanong. Napapikit na lang ako.

Shut up na lang ako, sis!

“Hinay-hinay lang sa best friend ko, huy. Isa-isa lang. Mahina kalaban.” tawa at biro ng lalaki na galing sa entrance na pintuan.

Nagtama ang paningin namin, ngumisi siya sa akin. Napailing na lang ako sa kan’ya.

“Miller!”

“Oh my gosh!”

“Ang pogi!”

Ayan ang kalamitan na sinasabi ng mga kaklase ko kapag bumibisita siya sa classroom ko. Parang tanga nga ’yan, ginawang tambayan ’yong classroom ko!

“Nandito ka na naman...” pagbibiro kong reklamo sa kan’ya at binaba a ng red ballpen na hawak ko para salubungin siya.

Thank god, my classmates went away after that.

“Makapagreklamo ka, ah? H’wag ka magra-rant sa ’kin mamaya na mahirap ’yong Math!” pagbibiro niya muli kaya hinampas ko siya sa balikat.

Miller, my boy bestfriend since childhood. He’s my other half. We have this friendship who’s like blood related because I see him as my brother. He’s half-american and half-gago, kaya tawag ko sa kan’ya amego like amigo in Spanish.

Famous, like campus crush. Sobrang gwapo siya— ’di ko sinasabi sa kan’ya kasi lalaki ulo niya— kamukha niya si Leonardo DiCarpio the Hollywood star. Every girls gives him gifts like everyday. Minsan ako rin nakikinabang since ayaw niya sa sweets and I am a BIG FAN OF SWEETS.

“Tara na, bili na tayo ng pagkain sa Cafeteria.”

“Tapos ’di mo na naman kakainin kasi nagpapadala ka sa mama mo.”

“Mother knows best nga ’di ba?” tawa ko.

But I stopped when his eyes are hawk and I'm a target.

Never Changed (Editing) Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon