Zamansız Duygular Şairi

öldü yürek

zaman tuz biber olup
sararken yaralarımızı
giydik üzerimize karalarımızı
yakıştırdık üstelik

aynaya her baktığımızda
daha bir güzel göründük
gözlerimize
kimseyi kandırmadık aslında
kendimizden başka
ve kimseye anlatamadık
yüreğimizin karalığını

geride bıraktık
masum aşkların saflığını
kaçar olduk kendimizden
daha fazla şeyler umarak bedenimizden
içinde aşk geçen herşeyi reddettik
daha az sever olduk annemizi

korkular büyüttük içerimizde
göstermeye korktuk sevgimizi
korktuk sevda tohumlarımızın yeşermesinden
karanlık zindanlara hapsettik
güneş alıp büyüyemesinler diye
ama dilimizden de düşürmedik aşkı
dilimize kanıp bedenimize sarılsınlar diye
her göze hoş gelene
aşk oyunları yaparken bulduk kendimizi
mükafatlandırırken bedenimizi
kuytu bi zindanda ölüme terkettik yüreğimizi
böyle böyle
bir bir
kaybettik sevdiklerimizi...