Anne Frank

Hoofdstuk 9

Kort na de ontmoeting met de magere familie in de familie Frank ingetrokken en heeft hun eigen bedden gevestigd. Anne slaapt bovenin een stapelbed, daaronder slaapt Margot. 
Haar moeder en vader delen ook een stapelbed. De bedden staan dicht op elkaar gedrukt.
Al met al neemt de familie Frank ongeveer 4 vierkante meter in beslag. 
Als Anne op haar bed ligt, zit ze bijna met haar neus tegen het plafond. Overal kruipen spinnen met lange poten en de muur naast haar is blauw van de schimmel.  Kan het nog erger?

De avond valt. Annes maag knort ontevreden. Nee, er is geen eten. Nee, er komt geen officier aan met een viergangenmenu. Maar ook met het allerkleinste stukje oud brood zou Anne tevreden kunnen zijn. Ook dat komt er niet. Maar Anne klaagt niet. Ze klaagt niet, omdat ze weet dat iedereen hier hetzelfde voelt als zij. Ze klaagt niet, omdat ze zichzelf probeert voor te houden dat het altijd erger kan, ook al zou ze niet weten wat er erger is dan dit. Ze zullen volhouden. Op een gegeven moment slaapt Anne dan toch, ze is gewoon kapot. 

Annes moeder gilt. Ze wordt weggehaald bij Anne, Margot en haar vader. Anne en Margot huilen. Hun moeder wordt onder schot gehouden door een Duitser. "Rotmof!" gilt Anne. 
"Was sagst du?" grijnst de mof. Anne heeft zin hem te trappen. Met zijn rotoorlog. 
En dan hoort Anne een knal. Het volgende moment zakt haar moeder in elkaar, ze ligt in een plas bloed. Anne begint te gillen, ze kan niet meer stoppen. 
En dan schrikt ze wakker. 
Het was maar een droom. 
Gewoon een droom...
Gewoon een droom over haar moeder die neergeschoten werd...
Normaalgesproken, na een nachtmerrie, kan Anne haar gedachtes weer gauw opzij zetten. Maar iets zegt haar dat deze droom geen pure fantasie hoeft te zijn...

Het is licht buiten de barak. Anne kijkt door het kapotte raampje naast haar bed naar buiten. Het licht schijnt de barak in en de zon verwarmt het binnenin. Dat is nog  eens een lichtpuntje in een duisternis, letterlijk en figuurlijk. 
Margot en papa slapen nog, alleen Anne en haar moeder zijn wakker. Als Anne opzij kijkt, ziet ze haar moeder liggen, starend naar het plafond, rillend van de kou. Arme mama! Altijd al een koudkleum geweest. 

Een uurtje later komt een officier aangelopen. "Alsjeblieft niet," kreunt mama, als ze de man als eerst van ons in de smiezen krijgt. Anne gokt dat het rond een uur of 7 in de ochtend is.
Wat moet die man zo vroeg van ons?
Als hij de barak binnenstapt, doet mama alsof ze slaapt. Het lijkt Anne handig om hetzelfde te doen. 
Niet dat de officier zich daar ook maar iets van aan trekt. "WACH AUF!" schreeuwt hij op zijn allerhardst. 
Anne schrikt zich een hoedje. Er blijft een soort piep in haar oren achter. 
"Kan het wat rustiger op de vroege ochtend?" kreunt Annes moeder, die er goed gebruik van maakt dat de officieren in de meeste gevallen geen Nederlands kunnen. Anne schiet weer in de lach. 
"Ich sagte ... WACH AUF!" herhaalt de man, die er geen idee van heeft van wat Annes moeder net zei.
"Ja, ja, we zijn al aufgewacht!" reageert Annes moeder weer.  "Wat moet je?"
"Komm mit," zegt de officier dan alleen maar.
Anne vraagt zich af waar ze heen moeten. Om daar over na te denken is geen tijd, want de officier wacht net zo lang tot iedereen uit zijn bed gerold is. 
Als Anne met haar voeten op de grond staat, heeft ze het gevoel dat ze flauw gaat vallen. 
Ze is zo moe en vreselijk slap. Dus dat heeft 2 dagen niet eten als gevolg. 
"KOMM. MIT!" schreeuwt de officier nog een keer, om te laten merken dat we sneller moeten zijn. 
Als iedereen uit bed is, strompelt de hele familie achter de man aan. Anne hoopt heimelijk dat ze iets te eten krijgen, want dit gaat ze niet lang volhouden. 
"Folge mir," commandeert de officier. 
"Wat een aardige man is het!" zegt Annes moeder zo sarcastisch mogelijk. Ze rilt van de kou. 
Anne en haar familie volgen de man naar een soort vallei met een gigantisch hek eromheen.