If love was only real..

Chapter13

~ change of point of view:

Mishie's POV:

2 weeks na ang nakalipas simula nang sinagot ko si Allen.

ang sarap sa paki-ramdam ng inlove <3

lagi niya kong pinapa-saya sa mga simpleng bagay na ginagawa niya.

patuloy parin siyang nag bibigay ng bulaklak sa locker ko, napaka-consistent ng boyfriend ko.

pero sa kabila ng pagiging masaya,

minsan nakaka-ramdam din ako ng lungkot..

dahil alam ko na sa kasiyahan kong toh,

may tao akong nasasaktan.

2 weeks na din hindi puma-pasok si Abi.

nag aalala ako dahil ni-isa sa amin magka-kaklase

walang balita kung ano nang nagyayari sakanya.

"uy, andiyan ka lang pala prinsesa ko"

napalingon ako dahil dumating si Allen at tumabi sa akin.

Nginitian ko siya. Napaka-gwapo talaga ng Boyfriend ko :">

"pwede ba akong umamin sayo ?" pag tatanong niya.

"sure !"

"yang ngiti mo na ang pinakamagandang ngiti na nakita ko"

"ako naman pwede ?"

"Oh sure !"

"lumalabas lang naman ang ngiting 'to kapag ikaw ang kasama ko"

kala niya ha! sweet din ako no :p

"ang sweet naman ng girlfriend ko"

"sus, mas sweet ka" ni-kiss ko siya sa cheeks.

"may klase ka ngayon dba?"

"ay, oo nga pala. sige Heart, una na ko ha? I love you" ni-kiss niya ko sa cheeks at nagmamadali umalis.

nandito ako ngayon sa park ng school namin.

nag stay na muna ko dito para mag pa-hangin!

mamaya pa kasi ang next class ko.

girl1 - alam niyo ba girls, sabi ng teacher ko, there's a girl in this campus who comitted suicide dahil broken hearted

girl2- ay nako girl! na-ikuwento nga samin ni Ms.Adriano yan kanina. 3rd year student daw!

girl1- Hindi ko maintindihan yung ibang tao na sinasaktan ang sarili nila para sa iba pang tao.

girl2- baka dahil sa sobrang depression girl.

Hindi ko ugaling makinig sa usapan ng ibang tao

pero in this case, na-catch ng dalawang babaeng nasa likod ko ang attention ko.

bakit nga kaya may mga ganon tao?

yung tipong dahil sa sobrang sakit 'daw' ng nararamdaman nila

eh, sinasaktan nila yung pisikal na sarili nila para daw mai-labas lahat ng sakit.

Ewan ko. Basta ako, nalungkot na rin ako minsan.

Todo-todo rin pero never kong inisip saktan ang sarili ko.

hindi dahil sa makasarili ako at hindi ko kayang gawin yun,

hindi rin dahil sa takot ako sa matatalim na bagay.

Oo takot ako sa ganung bagay pero hindi yun ang dahilan.

***

"Ok class, before we start the lesson, I just want to share what happened to your schoolmate or maybe your classmate in other subject"

Lahat kami tahimik, naghi-hintay sa susunod na sasabihin ni Ms.Adriano.

Siguro ang iku-kuwento niya ay tungkol doon sa babaeng nag suicide.

Sino kaya siya?

"There is a 3rd year student that comitted suicide last night, fortunately nadala agad siya sa hospital ng pamilya niya. Ligtas na siya ngayon sa awa ng diyos. Lagi niyo tandaan, hindi solusyon ang pagpapakamatay at hindi dapat tinatakbuhan ang problema dahil ibinigay ng diyos sa inyo ang isang pagsubok dahil alam niyang kaya niyong lagpasan iyon."

"Yes ms. I agreed" sabi ng isa kong kaklase

"ehh ms. sino po ba iyong student na sinasabi ninyo?" tanong naman ng isa ko pang kaklase

"She is Abigael"

"Abigael ba ma'am ? as in Abigael Barrientos?"

napa-tayo ako sa upuan. uma-asang hindi ang kaibigan ko ang tinu-tukoy ni Ms.Adriano

"Yes iha, kilala mo ba siya?"

"opo, kaibigan ko po. alam niyo po ba kung saan hospital siya dinala?"

"sa St .Joseph Hospital iha"

"Ms. Can you excuse me? Emergency lang po"

hindi ko na hinintay na maka-sagot si Ms.Adriano ay tumakbo na ako palabas ng class room

pupuntahan ko si Abi, kaylangan niya ko ngayon.

hindi ko akalain magagawa niyang saktan ang sarili niya.

***

"What are you doing here?" sigaw sakin ni Abi

"I heard what happened to you, Im sorry"

"Sorry? Nangyari na eh. na-agaw mo na si Allen, ano pang magagawa ng sorry mo?" galit niyang sabi

"Hindi Abi, hindi ko siya in-agaw sayo. Patawarin mo ko kung parehas tayo ng lalaking minahal.. hindi ko sinasadya" I said in a crying tone

"Ge out! I don't need you here"

"Nandito ako bilang kaibigan Abi. alam mo kasi, kahit saktan mo ng saktan ang sarili mo, hindi ibig sabihin nun ay hindi ka na masasaktan ng iba. Pag masakit na masyado, tama na!"

"Nasasabi mo lang iyan dahil hindi ikaw ang nasa kalagayan ko"

"Matuto ka rin dapat tanggapin na ang PAIN ay laging nandiyan para maappreciate mo yung RELIEF. Paano mo naman malalaman na kaya kang PAGHILUMIN kung hindi ka NASUSUGATAN? Two sides kasi yan palagi bessy"

umiwas siya ng tingin at hindi na sumagot.

patuloy ko parin siyang papangaralan hanggang sa mapag tanto niya na mali ang ginawa niya.

"Sarili mo nga kaya mong saktan, what more kung ibang tao na yan? So matuto kang mahalin muna ang sarili mo para magawa mo ring mahalin ang ibang tao and in return, mamahalin ka rin nila."

"Bessy.. SORRY" T.T humarap siya sakin at niyakap ako

sa wakas, naliwanagan din siya.

"Patawarin mo ko kung naging maka-sarili ako, hayaan mo tatanggapin ko na, na hindi para sa akin si Allen"

"Thanks bessy, natu-tuwa ako dahil pina-kinggan mo yung mga sinabi ko. pero never, ever do that to yourself again! OK?""

"Sorry for being selfish, Thanks kasi nandiyan ka parin kahit pinag tatabuyan kita. You're a true friend"

"Tama na kaka-Sorry. basta mag pa-galing ka ha?"

"Oo bessy, miss ko na din pumasok eh"

nag stay na muna ko sa hospital habang wala pang bantay si Abi. kinuwentuhan ko siya about sa mga nangyari sa school. nakaka-tuwa kasi unti-unti ng bumabalik yung closeness namin dalawa.