Şok içerisinde etrafa bakınıyordum. Kamera falan da gözükmüyordu. Birden birisi bana şaka diye bağırsın istiyordum. Beni ne kadar dövse de ben babamı seviyordum. Babalar sevilmez mi? Ne olursa olsun, baban ne yaparsa yapsın sevmez misin onu? Ben babasına çok düşkün bir çocuktum. Babam beni dövmeye başlayana kadar sürekli onunla yatardım annemi özlediğim için. Ama şimdi... Bir babamın olmadığını öğreniyordum.
Ne demekti lan baban yok? Babamın olmaması ne demekti? Ne hissetmem gerekiyordu? Ağlamalı mıydım? Yüksek ihtimalle. İntihar mı etmeliydim? Kesinlikle hayır. Üstesinden gelebilir miyim bunun? Hiç bilmiyorum...
Babamın ya da babam zannettiğim adamın söylediklerini hazmetmek için yere oturdum. Çok ağır değil miydi babası öl dese ölecek olan bir kız için babasının olmadığını öğrenmek?
Babam ya babam! Benim babam yoktu!
İlk kez anneme bu kadar sinirlenmiştim. İlk kez kendime bu kadar sinirlenmiştim. Oğlum adamla benzemiyorduk, oradan bile anlayamamıştım!
Ben acı çekiyordum işte tam olarak şu anda. Bunları öğrenmeden önce bana acı ne diye sorsaydınız babamın bana kemerle vurması derdim. Şimdi mi? Şimdi seni sevecek, ev için para kazanacak, gel kızım diyerek başını okşayabilecek bir babanın olmaması derim.
Beni derinden yaralayan gerçeklerdi bunlar. Wattpad'de sürekli bu tarz hikayeler okuyordum. Kızların babaları mafyaydı ve bu kızlar kaçırılıp bir aileye veriliyordu. Sonra abileri ortaya çıkıyordu. Ben bunları yaşayamazdım çünkü benim bir babam yoktu!
Buna ne denirdi bilmiyorum ama sanırım sinir krizi geçiriyordum. Kalbimin tüm acısını saçlarımdan çıkarmak istiyordum. Ruhum değil bedenim acısın istiyordum. Hatta ruhumun acısı dinsin diye kendimi dövdürmek istiyordum.
Abim ya da abim zannettiğim Ertuğrul abi de şoktaydı. Taki ben kendime zarar vermeye başlayana kadar. Çığlık çığlığaydım. Cırlıyordum. Babamı istiyorum diye bağırıyordum. Titriyordum. Saçlarıma zarar veriyordum. Kendime zarar veriyordum.
Yanımdan sesler geliyordu ama ben onları değil beynimin içinde hepsi senin suçun diyen sesi duyuyordum. Annemin beni babam olmayan babama kakalaması benim suçum muydu?
Düşüncelerimin tersini çığlık çığlığa söylüyordum.
"BABAMI İSTİYORUM!!! HAYIR BENİM SUÇUM DEĞİL! ANNEMİN BENİ BABAM OLMAYAN BABAMA KAKALAMASI BENİM SUÇUM DEĞİL! HAYIIIIIR! AĞĞĞĞĞH!!!"
Böyle bir olay başına gelen kimse suçlu değildi ki! Bu ne onların suçuydu ne de kendilerini babaları zanneden adamların. Bu gerçekten anne yaptıysa onun suçuydu. Aklıma annem gelmişti.
" ANNE GÖR BAK ACI ÇEKİYORUM! SEN GİTTİN GİDELİ RUHUM BU KADAR SÜRÜNMEDİ! CANIM ACIYOR ANNE! BAK SAÇLARIMI DA YOLDUM! ÇÜNKÜ SANA BENZİYORLAR ANNE! BÜYÜYÜNCE SENİN GİBİ OLMAYACAĞIM BEN!!!"
Saçlarıma daha da asılıyordum. Taki biri koluma bir iğne batırana kadar. Ne olduğunu bilmiyordum, idrak da edemiyordum. Yavaş yavaş ellerim yana düşüyordu ve etraf kararıyordu.
Ben ise sadece babamı düşünüyordum. Kimdi benim babam?
...
Gözlerimi açtığımda baş ucumda uyuyan babamla gözlerimi kocaman açtım. Ben en son babamla 6 ay önce falan yatmıştım...
Aklıma babamın babam olmadığı geldi. Ağlamaya başladım.
Hıçkırıyordum. Ama babam baş ucumda uyuduğu için ses çıkarmamaya çalışıyordum. Çok da başarılı olmamıştım sanırım. Babam kalkmıştı. Yüzüme bile bakmadan kalktı ve gitti.
