Çanlar Bizim İçin Çalıyor

içeriye bir bakış

Ve dönüp durduğum yer kafam aslında. Halbuki biraz küçük kafalıyımdır ben, oysa aylarca yürümüşüm gibi bir bitkinlik var üzerimde. Tamam, tamam! Kafam çok da küçük değil hani ama bu kadar yorulacağım kadar büyük mü orası meçhul tabii.

Bir yansımada dönüyorum sanki. Olur ya lunaparklarda aynalardan labirentler, her yer aynı gelir gözüne. "Yahu," diyorum kendime, "Yahu bu yolun bir sonu yok mu? Daha kaç kez göreceğim aynı meyvesiz ağacı?!" Biraz daha ilerliyorum (gerçi ilerlediğimi sanıyorum herhalde) yine aynı ağaç! Hem aynı ağaç, hem de yine meyvesiz! Ayıp ağaçta mı, bende mi?

Soruyorum kendime "Burada zaman da mı akmıyor?" Büyük bir nimet gelir düşününce bu ihtimal. Fakat kızgın oluyorum sorarken. "Ne zaman gelecek yaz, ne zaman meyve verecek bu ağaç?!"

İtiraflara geçersek sonu gelmez aslında ama kısa tutacağım, ağaç ne ağacı onu bile bilmiyorum. Meyve verir mi, çiçek açar mı, baharda tomurcuklanır mı? Bahar gelir mi yahu en önemlisi!

Kış mevsimindeyim, kış mevsimi en sevdiğim mevsimdir benim. Yaz ne cıvık bir mevsimdir! Yapışkandır yaz, yüzsüzdür güneş. "Hay böyle güneşi!" dersin, bir kağıt parçasını terli suratını serinletmek için sallarken. Ama güneş yüzsüz dedim ya, sen misin ona sataşan?! Gece uyutmaz bu kez! Yahu güneş, gece bari rahat bırak şu dünyayı!

Aynı ayıbı kafam da yapar bana, terbiyesiz kafam. Ne gece uyutur, ne gündüz serinlemene izin verir. Ha, utanır mı hiç yaptığından? Yüzsüzlükte güneşi arkasında bırakır büyük bir ihtimal. İhtimal diyorum çünkü böyle büyük yüzsüzlüğü ben bile ölçemem!

Laf aramızda, büyük bir yüzsüzümdür ben de. Bundandır yüzsüzleri bir bakışta tanıyışım. Tek bir kusurum vardır bu bir bakışta tanıma işinde. Biraz eski sosyal medya platformlarıdaki, siyah zemin üzerine pembeyle yazılmış sözlere benzeyecek veya gençken fundyy dinleyen kuzeninizin whatsapp durumuna ama şu çok yüzlü insanları tanıyamadım gitti!