Yedi yaşımda falandım herhalde, kardeşimle evde saklambaç oynuyorduk. Ben ebe olduğum sırada babam geldi. Kardeşimin haberi yok ama, duymamış kapıyı. Neyse işte girdi içeri, göremeyince kardeşimi sordu. Oyun oynadığımızı söyledim. Çağır gelsin dedi, ben de çağırdım. Babamın geldiğini, oyuna sonra devam edeceğimizi söyledim. Tabi inanmamış bana, beş yaşında bile değildi çünkü. Kandırdım sanmış, çıkmamış.
Babam da aramaya başladı, biz bunu on beş dakika falan aradık ama bulamadık. Yer yarıldı içine girdi sanki. Evin içinde bulamayınca bahçeye ve sokağa da baktık fakat yok, bulamıyoruz. Babam sinirlendi, annem korkuyor, ben de korkudan ağlıyorum.
Biz evde yana döne onu ararken yatak odasının kapısı açıldı. "Hala mı bulamadınız beni yaa?" diye gülerek çıktı kardeşim.
Babamın ona doğru atılıp yatağa fırlatması, sonra da tişörtünün yakasından tutup duvarda havaya kaldırıp bağırması hala çıkmıyor aklımdan.
Zaten ufacık bir şeydi kardeşim küçükken. Beşinci sınıfa giderken bire gidiyor sanarlardı. Lisede anca uzadı boyu.
İşin aslı sonra belli oldu. Meğer kardeşim babam da oyuna katıldı sanmış, o yüzden hiç ses çıkarmadan kıyafet dolabında saklanıyormuş. Babamın uzun kabanlarının arasında gizlenmiş. Oraya defalarca kez baktık ama dediğim gibi ufak olduğu için bulamamışız.
Beş yaşına girmemiş olan bir çocuğu değil böyle b*ktan bir sebeple yaka paça duvara kaldırıp fırlatmak, ters bakmak bile iğrenç. Hatta sebebi ne olursa olsun. Adı üstünde çocuk bu çocuk.
Neyse, o günden sonra saklambaç oyna(ya)madık zaten. Yasakladı babam. Dışarda çocuklarla birlikte bile oynamamıza izin vermedi.
Bunda böyle bir anım işte kskajjsjsnsl.
Hadi Allah'a emanet.
Özür dilerim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kendimi Kendime Anlatıyorum
Não FicçãoAklıma gelen tüm anılarımı karışık bir şekilde burada toplayacağım. Kimse kim olduğumu bilmediği için de her şeyi açık açık yazacağım. Okumak canınızı sıkabilir, o yüzden bence okumayın. Görüp de okuyacak olan varsa şimdiden özür dilerim.
