Kusursuz Serikatil

Bu kadar olay sadece bir tesadüf olamaz!

          8 yaşımda ben aslında gerçek hayatı tatmaya başladım. Ondan öncesinde annem ve babam ayrıydı ve okullarımda çok sorunlu bir öğrenciydim fakat 2004 senesi bana göre her şeyin başlangıcıydı...
          
           Bir akşam yemeğinden sonra annem çay koymak üzere mutfağa gitti. Ben ise lavaboya gitmiştim ellerimi tavuk yüzünden bulaşan yağdan arındırmak için. Fakat nerden bilebilirdim ki bana görüneceğini? Annem "Hadi kızım çay hazır" diye bağırırken salondan ben ise olaylardan habersiz ellerimi yıkıyordum. İçimde ilk defa bir mutluluk vardı. Tuhaf bir mutluluk. Ta ki aynaya bakana kadar...
Ellerimi yıkadıktan sonra aynaya baktım ve arkamda siyah bir duman gördüm. Yüzüm ise kan kırmızına bulanmıştı. O an insan gerçekten şoka giriyor. Bağıramıyorsun ya da bağırsan da seni kimse duyamıyor. O anın şokuyla sakince arkamı döndüm.
Onu izledim. Dumanı. İçimden hem korkuyordum hem de ne yapacağını merak ediyordum. Birden ayaklarım kesildi ve yere düştüm. Annem hala bağırıyordu. Artık o kadar hırçın bir sesle bağırıyorduki buna babam da katılıp "Gelsene artık" diye seslendi. Ben yukarı bakamıyordum. Siyah duman gittikçe belirginleşmeye başlamıştı. İnsana mı bürünüyordu yoksa beni daha fazla korkutmamak için bilmiyorum ama  ayaklarını görebiliyordum sadece. Ne olacağını umursamadan ayaklarına dokundum ve birden kayboldu. O an gerçekten hayret etmiştim ve korkmuştum. Yavaşça ayağa kalktım hala aynı korku vardı üzerimde. Tekrar aynaya bakmak istedim ama yine yüzümü kana bulanmış şekilde görmektense bakmamayı tercih edeceğimi söyledim içimden. Salona gittim. Annem hala söyleniyordu. "Ne yapıyorsun sen orada? Kaç saattir bağırıyorum sana..." Bu kadın ne zaman böyle söylenmeye başlasa başım dönmeye başlıyor ve ağrıyordu. Ben ise anneme "Tamam bağırma artık geldim işte." dedim. Çayı içtikten sonra uyumak istediğimi söyleyip söyleyip odama gittim. Yatağıma uzandım ve o gördüğüm şeye bir anlam yüklemeye çalıştım. Bir lavaboda ne olabilirdi ki o duman. Sonrasında bir şeye dönüşmeye başlıyor. Bunlar gerçekten tuhaftı. Gittikçe gözlerim kapandı ve uyuyakaldım. Ertesi gün yine aynıydı. Sabahın ilk ışıkları vururken cama ve annemler henüz uyanmamışken birden vücudum ter içinde uyandım. Nefes nefeseydim resmen. Aynı okula gitmek için köprüden geçtiğimde o köprünün merdivenlerindeki halim gibi nefes nefese kalmıştım. Ah şu nefes darlığı. Kendimi bildim bileli nefes almak da zorluk çekiyordum. Aldığım oksijen bana yetmiyordu resmen. Her neyse. O şekilde uyandım ve kendime gelmeye çalıştım. Sonrasında rüyanın etkisinde kalmış olmalıyım ki direk cama yapıştım. Bahçeye baktım. O zamanlar müstakil bir evde oturuyorduk. Çok büyük bir bahçemiz vardı ve ben çok seviyordum. Çünkü sessizdi. Ben sessiz ortamları severim. Bahçeye bakındım. Bu sefer kabusumda 3 çocuk görmüştüm. Bir kız ve iki erkek. Kız ve erkeğin diğer çocuğu diri diri gömmeye çalıştığını görmüştüm. Rüya içinde rüya görmek çok korkunç. Kaç kere uyandığımı gördüm kabusumda cidden ürkütücüydü ki çocuk benden yardım istiyordu ben ise korkumdan sadece camdan bakmakla yetiniyordum. Ama sabah uyandığımda öyle olmadı. Bahçede bir kazma ve kürek buldum. Ve bir şey gömülmüşçesine bir toprak yığını. O an ne hissederdiniz? O an ki dürtünüz ne olurdu? Korkarak eve mi dönerdiniz tekrar, yoksa içinizdeki merağı öldürmek için küreği elinize alırmıydınız? Bende elime küreği alıp kazmaya başladım tabiki. Fakat sonuç beklediğim gibi olmadı. Sadece beyaz bir örtü vardı o kadar. Ama çocuk yoktu. Yine o saçma kabuslarımdandı diyerek eve gittim umutsuzca. Annem kalkmış kahvaltı hazırlıyordu. Babam ise işe gitmiş olmalı ki evde yoktu. Ben ise odama gidip tekrar uzandım. Annem geldi odaya ve "Kalkın" diye bağırdı. Kardeşim hala ölü gibi uyuyordu ama ben ise hala telaşlıydım. Kalktım ve lavaboya gittim. Elimi yüzümü yıkadım ve aynaya baktım. İnsan bir süre sonra cidden alışıyor ki ben de artık bu tip tuhaf olaylara alışmıştım. Yüzümde kan görmek, yolda kimse yokken bir ses duymak ve yanımdan insanı olmayan bir gölgenin hızla geçmesi... İnsan - her ne kadar çocuk da olsam o zamanlarda normal bir çocuk değildim - gerçekten alışıyor.