ဟိုးဝေးဝေးဆီကို...
လှမ်းကြည့်လိုက်တိုင်းအဆုံးမရှိတဲ့နေကြာခင်း။
တစ်မြော်တစ်ခေါ်ရွှေဝါရောင်းအဆင်းတွေရဲ့
ဖြစ်တည်မှုဟာ နေမင်းကနေစတင်သည်။
နေ့စဉ်နဲ့အမျှ သူ့လုပ်ငန်းဆောင်တာကိုလုပ်ဆောင်
နေသောနေမင်းကြီးကိုငေးကြည့်ရင်း နေကြာတွေဟာ
အိုမင်းရင့်ရော်လာသည်။ ပွင်ဖက်တွေကြွေပြီး
အသစ်တစ်ဖန်ပြန်လည်ဖြစ််တည်လာခဲ့တာတောင်
နေမင်းကိုပဲအမှတ်မရှိစွာငေးကြည့်ရှင်သန်နေရသည်။
ငါ ကိုယ်တိုင်နေကြာအဖြစ်ခံယူလိုက်တဲ့အခါ။
ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာဆေးပိုက်တွေနဲ့။
ငါ့စိတ်တွေ ရထားသံလမ်းတွေရောက်နေခဲ့ပြီ။
ဘူတာရုံအိုလေးဘေးကညနေဆည်းဆာတွေ။
ပြီးတော့ နေကြာတွေညိုးရော်နေတယ်။
ရထားဥသြဆွဲသံတွေကြားရပြီးနောက်
ရထားပေါ်ကဆင်းလာခဲ့သော မိန်းကလေးကို
ငါ မျက်စိတစ်ဆုံးငေးကြည့်နေမိသည်။
နေကြာခင်းတွေဆီတိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားသော
ထိုမိန်းကလေးက ငါ့ကိုအပြုံးတွေနဲ့နှုတ်ဆက်သွားတယ်။
ငါပြန်ချင်ပြီ။
ငါ နေကြာခင်းတွေရဲ့အလွန်ကိုသွားကြည့်ချင်တယ်။
ငါ သွားကြည့်ချင်တယ်။
ချောင်းတွေမြစ်တွေကိုငါမတွေ့ရဘူး။
ငါတွေ့ရတာ ရေကန်စပ်ကဒေစီပန်းခင်းတစ်ခု။
အဖြူရောင်တွေနဲ့ကြည့်ကောင်းလိုက်ခြင်း။
ငါသဘောကျတယ် ဒေစီတွေကို။
ငါ ဒေစီတစ်ပွင့်ခူးယူနမ်းရှိုက်မိသည်။
ငါ့နှုတ်ခမ်းဖျားကိုလာရောက်ထိတွေ့မှုက
နူးညံ့ညင်သာလွန်းသည်။
6 နှစ်ခန့်ကြာပြီနောက်...
ဆေးပိုက်တွေတပ်ဆင်ထားစရာမလိုတော့ပေမယ့်
အောက်ဆီဂျင်တော့တပ်ဆင်ထားရသေးသည်။
လူနာဝတ်စုံနဲ့အသားကျနေသလိုထင်ရတဲ့
လူသားတစ်ယောက်ဟာ ဆေးရုံခုတင်ပေါ်မှာ
လှဲလျောင်းနေဆဲပါ။
ခုတင်ခြေရင်းက name လေးကာ Lalisa Manoban.
သူလုံးဝသတိမရခဲ့တာ 6 နှစ်ရှိသွားပြီ။
အသက်သာရှူနေသေးပေမယ့် အကြောတွေက
အလုပ်မလုပ်ချင်တော့ပါ။ဆေးရဲ့တွန်းအားနဲ့
အသက်ရှင်နေတယ်ဆိုရုံမျှသာ။
ဒီနေ့မနက် Ella လေးကျောင်းမသွားခင် သူ့ကိုလာကြည့်သည်။
သူ့ပါးလေးကိုဖွဖွလေးနမ်းကာသူ့လက်တွေကိုဆုပ်ကိုင်သွားသည်။
Ella ထွက်သွားပြီးမှ ခဏတာလှုပ်ရှားသွားတဲ့သူ့လက်ချောင်း။
ဘယ်သူမှသတိမထားမိခဲ့ပါ။
