Yalnızlığın Dibi

Yitirdim umutlarımı

Sol yanım zelzelene kurban gitti yine. Nefeslerim kesildi. Şiddeti büyük oldu gidişinin ardındaki yıkılışlar. Ama artık bıraktım beklemeyi. Gülemem artık belki içten , yine göz yaşlarım kaydı en derinimden. Bir daha görmek istemem seni . Ama bana hakkımı vermek için gel.Yine en dibindeyim yalnızlığın. En ücra köşelerindeyim sensizliğin. Her şey birden bire olup bitiveriyor : Gidişlerde , vazgeçişlerde...
Derken vurdumduymaz olmayı öğretti hayat bana .Benden birçok ihtimali çaldı hayat hem de gülerken. Hızlandım , ağlamadım yere düserken. Hale bak be kim derdi ki ben bir gün böyle güçlenicem?
Ayağa kalkabildim. Çünkü alışmıştım . Yıkıldım ve bir çok darbe yedim. Ama ben hiç beklemedim dostumu zor durumda kaldığımda. Sen hâlâ anlam cıkar attığım son durumdan. Bir günün kaldı senin , kelebek olduğundan...
Dünya bi oyundu ve ben galiba kazanamadım. Zaten vazgeçtim kazanma hırsımdan. Olmuyor. Yolunda gitmiyor çünkü. Gitmekte ısrarcısın her zaman ki gibi. Kalamadın bende hiç. Ben çok sevdim , sen sevmekle yetindin.
Yaz gününde kalmıştı aşklar , ama mevsimimiz kış artık. Ruh halim bozuk plakta çalan bir şarkı. Biz bir hayal kurar , sonra onun içine sıçardık. Yanlış anlama , seninle alıp veremediğim yok , veripte alamadığım şey çok. Ben hiçim , sen her şey pekala . Nasıl sığıyor ruh bu dar mekana? Beraber yürüyemedik bu zorlu yolda. Sen yalnız kalmayi tercih ettin bana da sensizliği bıraktın. Şimdi söyle seven , sevdiğine böyle mi yapar seven!?