A big war

Hoofdstuk 2 - Het raadsel

Madeline vloog me om mijn hals toen ik de kleedkamer binnen liep. "Keto! Gaat het wel? Je werd geraakt door die leeuw in je zij, iedereen was verbaasd toen het maar een schaafwond bleek te zijn."
Ik glimlachte naar Madeline. "Het gaat goed, Madeline. Niks aan de hand." zei ik geruststellend tegen haar.
Madeline liet me los en knikte. "Het leek vanaf een afstand heel erg. Er lag zoveel bloed op het zand van het Colosseum."
"Er is echt niks aan de hand Madeline." Zei ik geruststellend. Als bewijs deed ik mijn shirt bij de plek van de wond omhoog. Madeline staarde met open mond naar mijn wond.
"Wat?" Vroeg ik. Madeline antwoordde niet. "Madeline. Wat is er?" Zei ik bevelend.
"Je wond.." Zei ze met een piepstemmetje. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik haar aan. Ik schudde even mijn hoofd en keek naar mijn wond.
Toen ik die zag werden mijn ogen groot. Dit kon niet normaal zijn..
Snel deed ik mijn shirt er weer over en pakte Madeline bij haar schouders. "Madeline. Luister goed naar me. Je mag dit aan nie-mand vertellen. Als iemand hier achter komt.. Kan het gevaarlijk voor mij," ik zuchtte even. "Ons. Worden." Verbeterde ik me toen.
Madeline knikte. "Mooi," zei ik met een glimlach. "Zullen we nu naar het eten toe gaan?" Madeline knikte weer. Ik sloeg mijn arm om haar schouder en samen liepen we naar de eettent.

Madeline rende meteen naar het groepje meisjes aan de kleinste tafel. Haar vriendinnen.
Rustig keek ik de eettent rond, op zoek naar mijn team uit het colosseum. Het was meestal niet moeilijk om ze te vinden. Vaak waren ze het drukste en luidruchtigste (en stiekem ook gezelligste) groepje in de eetzaal. Puur omdat wij de hoop erin hielden, hoeveel opdrachten we ook verloren. (Wat eigenlijk nooit het geval was. We wonnen alle activiteiten van het Oudheids Kamp voor Welopgevoedde kinderen. Het was leuk om steeds te winnen, maar verliezen zou ook een goede ervaring voor ons zijn. Hopelijk gebeurt dat snel.)
"Hey jongens! Daar is Keto!" De stem van Marco schalde door de eettent. 
Mijn hoofd draaide automatisch  naar het geluid toe. Een glimlach verving de frons op mijn gezicht toen ik mijn groepje achterin de eettent zag zitten. 
"Marco!" schreeuwde ik terug. "Kan het wat zachter?! Iedereen kan je horen!" Marco stak zijn tong naar me uit en de rest van het groepje lachtte. Met die rare glimlach op mijn gezicht liep ik terug naar de groep en nam plaats aan te tafel.