A big war

Hoofdstuk 5 - Het mysterieuze

Ik voelde Marco zijn ademhaling in mijn nek, zijn razende hartslag tegen mijn borstkas en de trillende hand met zijn wapen erin. Nu moet ik toegeven dat mijn ademhaling ook niet te rustigste was en mijn hartslag ook tekeer ging, maar dat kwam eerder omdat hij zomaar opeens boven op me lag.
Met moeite draaide ik mijn hoofd zo dat ik in zijn ogen kon kijken voor de communicatie methode die we hadden ontwikkeld. Rustig schudde hij zijn hoofd en ik wist dat alles goed was.
Voorzichtig stond hij op en hielp me overeind.
"Zullen wel weer oudere groepen zijn geweest op jacht naar herten voor hun wedstrijd." zei Marco fluisterend. Dit betekende al dat hij het nog niet 100% vertrouwde.
Instemmend knikte ik. "Kan goed." Mompelde ik. "Wil je terug of wil je nog steeds doorlopen naar de waterval?" vroeg ik lomp.
"Ik zal jou een plezier doen prinses. We gaan wel naar de waterval." Hij lachtte een beetje toen hij het woord prinses zei. Hij wist heel goed dat ik hier niet tegen kon. Vooral niet omdat ik me net nog had bewezen in het colosseum.
"Doe je trucje en leid ons de weg." hij boog voor me. De boog was zo formeel dat hij me een beetje aan het lachen maakte. Maar zijn wens was mijn bevel en rustig legde ik mijn hand op de dikste boom die om ons heen stond.
Rustig sloot ik mijn ogen een minuut en toen ik mijn ogen opendeed zag ik gouden lijnen voor me uitstrijken. De richting naar de waterval, althans dat hoopte ik.

Aangekomen bij de waterval maakte ik een vreugdesdansje. "Zie je nou wel dat ik gelijk had!" riep ik naar Marco. Dit maakte hem een beetje aan het lachen.
"Als ik gelijk heb ga jij binnen nu en 5 minuten strippen en spring je in het water." Zei Marco rustig en met het meest serieuze gezicht dat ik hem in een lange tijd heb zien opzetten.
Mijn wangen kleurden roze en ik draaide me weg van hem. "Wat als ik je ongelijk geef en met al mijn kleren aan in het water spring?" zei ik uitdagend.
Marco gaf me een van zijn warmste lachjes en schudde zijn hoofd. Met een beheersde pas liep hij naar me toe en pakte me bij mijn middel.
Ik voelde dat mijn adem stopte en mijn hartslag sneller werd door zijn aanraking en nabijheid. Zijn rechterhand glipte onder mijn shirt en trok het in één beweging over mijn hoofd. De grijns op zijn gezicht was goud waard geweest als dit grapje niet bij mij werd uitgehaald.
"Nu moet de rest wel uit voordat je het water in springt. Anders word je shirt ook nat." De onschuldigheid in zijn stem maakte me boos. Om hem maar zijn zin te geven deed ik ook mijn broek, schoenen en sokken uit. Snel daarna sprong ik in het water zodat hij verder niks kon zien.

Even later zat Marco naast me in het water op een ondiep stuk. We hadden het over de overwinning, alle aankomende opdrachten en de hoeveelheid punten die we hadden gescoord dit jaar. De grappen over alle mislukte opdrachten kwamen ook naar boven toe.
We hadden nog niks verloren, maar er waren flink wat dingen mis gegaan met bepaalde opdrachten.
Onbewust ging mijn hand weer naar mijn wond toe, die ik die dag in het colosseum had opgelopen. Ik keek naar Marco, terwijl mijn hand op de wond lach, en glimlachte naar hem. De blik die ik terug kreeg was alleen het laatste wat ik had verwacht. Een blik van afschuw.
"Keto.. Blijf zitten. Niet bewegen." zei hij angstig. "Het water rond je wond is zwart.."
Mijn ogen gleden af naar het water en zag dat hij gelijk had. Het water was pikzwart.