The 74th Hunger Games || The other tributes.

04 ~ Glimmer

"Wat zien jullie er prachtig uit!" na de parade komt Lysanna naar ons toe lopen. Liefdevol bekijkt ze onze roze gewaden. "De tributen van district 12 waren trouwens ook geweldig." Marvel knikt. "Gaaf bedacht, eens iets anders dan normaal."

"Vanmiddag beginnen de trainingen al, wat gaat de tijd snel!" roept Cashmere boven het luidruchtige publiek uit. Onmiddelijk voel ik de zenuwen opkomen. Ik kan niks met wapens, en er mag niet gedacht worden dat ik zwak ben. Want dat zou betekenen dat ik geen sponsors zou krijgen.

"Weet jij al welke wapens je gaat gebruiken?" vraag ik aan Marvel, wanneer we terug zijn in het appartement. "Een speer lijkt me wel te doen." Ik geef hem gelijk. In vergelijking met de rest van zijn bouw, zijn Marvel's armen erg gespierd. "Heb jij al enig idee?"

"Niet echt, ik oefen met alles wat, en kijk wat me het meest bevalt."

"Klinkt verstandig, maar ik ga douchen, tot straks!"

Ik zeg Marvel gedag en loop naar mijn slaapkamer.

Zodra ik binnen ben ga ik in de vensterbank zitten, waar mijn blik direct op mijn tas valt. Mijn tas. Mijn telefoon. Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht! halsoverkop ren ik naar het nachtkastje, waar ik mijn mobiel uit de tas gris. Ik loop weer terug en ga rustig zitten. Met trillende vingers toets ik het huisnummer in. "Hallo?" het is papa. "P-papa... ik ben het" een ijzingwekkende stilte. "Glimmer?" "Ja.." mijn ogen vullen zich met tranen, en ik had gewild dat ik bij hem uit zou kunnen huilen. "Lieverd, het is Glimmer.." ik hoorde een klik, wat betekende dat hij de speaker aan had gezet. "Glimmer... ben jij dat echt?" "Ja mam" weet ik met moeite uit te brengen. "Ik ben het echt" ze begint te huilen. "Glimmer.. j-je verdient het niet, het is niet eerlijk!" "Dat is het nooit geweest, lieverd" mijn vader doet zo te horen veel moeite om zich rustig te houden. "Ik hou van jullie, en ik.. ik wil niet. Ik weet dat ik niet zal winnen.." en de tranen rollen over mijn wangen. Een klop op mijn deur. "Glimmer, de trainig begint zo, kom je?" Het is Marvel. "I-ik moet gaan, ik bel nog, o-oké?" zonder op antwoord te wachten hang ik op, en ik veeg mijn tranen ruw weg.

"Maak je geen zorgen, ik zal niets doorvertellen." Marvel was blijkbaar in de deuropening gaan staan. "Mag ik binnenkomen?" ik knik en Marvel komt naast me zitten. "Ik snap dat je bang bent, Glimmer." Ik kijk recht in zijn ogen. "Echt?" vraag ik, en ik voel de tranen weer achter mijn ogen prikken. Hij knikt bevestigend. "Je hebt hier tenslotte niet zelf voor gekozen." Mijn ogen lopen vol, en ik stort uit op zijn schouder. Sussend wrijft hij over mijn rug. "Ik ga dood Marvel, ik weet het zeker."

"Je kan het redden, maar dan moet je wel dapper zijn Glimmer, laat het capitool niets weten.."