Making A Murderer (Voltooid)

33.

~"Zit u achter die 'moorden', Meester."~

"Waar heb je het over?" Nikita was altijd al wat brutaler en keek mij ongeïnteresseerd aan met zijn armen gekruist. "Gisteren zocht ik je op, op internet en zag ik dat je in de cel zat." Pfft, gaan we het daar weer eens over hebben?! "Wat heeft dat hiermee te maken?" vroeg ik zo doodnormaal als mogelijk, terwijl ik hem strak aan keek.

"Zie!-" Nikita wierp zijn rechterarm mijn richting uit en draaide zich naar de rest, "-Hij zat gevangen. Pikken jullie het dat we les van hém krijgen? Wie weet is hij wel ontsnapt. Wie weet zit hij écht achter die moorden en zegt hij niks. Wat denken jullie?!"

Iedereen was stil geworden en nu was het mijn beurt om mijn armen naar hem te kruisen. "Heb je al verder gekeken." Mijn toon was neutraal en doordat ik geen emotie mee bracht, gevaarlijk. Zijn angstige blik, toen hij naar me om keek. Daar doe ik het voor. Hij blijft mijn student, al wilt hij of niet.

"Ja-" Mijn ogen gleden over de verwarde en nieuwsgierige jongelui en iets ouderen, "-Ik heb achter tralie gezeten. Veroordeeld voor vierendertig jaar. Achttien jaar in de cel doorgebracht.-" Deze gegevens liet ik even bezinken bij mijn studenten, "-Twee, bijna drie jaar geleden, werd ik onschuldig verklaard in de rechtszaal."

"Wow.. Hoezo dat..?" De vraag kwam wat angstig uit Ramons mond. "Omdat ik ook onschuldig bén," antwoordde ik feller dan dat mijn bedoeling was, "Ik zat vast in een valse beschuldiging en de rest was onwettig verklaard, toen ik die laatste rechtszaak bijwoonde." Mijn blik ging weer naar de jongen voor me, "Stond dat ook in jouw bron, Nikita?"

Traag zette hij een stap naar achteren en hield zijn hoofd onderdanig naar beneden. Ik moet toegeven, die jongen heeft een knappe kop. Hij is de eerste die mij verdenkt. "Nee.. Ik herkende u op een foto en zag de titel en las het eerste stuk.. Daarna moest ik gaan avondeten en keek ik niet verder.." De schaamte was niet alleen van zijn gezicht af te lezen, het klonk ook door in zijn stem.

"Was het erg in de cel?" "Moest je vechten?" "Was u bang?" "Wat moest je doen?" "Ho, ho! Even rustig met die vragen," riep ik boven mijn studenten uit, met mijn handen omhoog geworpen, om de aandacht sneller op te vangen. "Eén vraag per keer, graag. Ik zal ze proberen te beantwoorden, maar weet dat dit over mijn eigen leven gaat en dat ik daar niks over hoef te vertellen." De meest rechter student keek ik aan.

"Heb je dan ook moeten vechten?" "Ja, Ramon.. Dat heb ik moeten doen." "Wie begon er?" Mijn blik ging naar Yuri, die aan de andere kant van de warrige rij stond. Instemmende geluidjes, bevestigden dat anderen dit ook wel wilden weten en ik ademde eens diep in en weer rustig uit. "Vaak begon de ander. In het begin was dat bijna elke dag wel, dat er aangetoond werd dat ze wel wilden vechten met mij. Uitdaging. Na een-.. bepaald incident dat ik overwon, was het echter zo dat dit een aantal weken niet gebeurde. Technieken die ik jullie nu leer, waren voor mij het 'nuttigst' in de periode dat ik binnen vier muren zat. .. Ik vocht uit zelfverdediging.-" Opnieuw liet ik mijn woorden even inzinken in de werkende hersenen van mijn studenten.

"-Later leerde ik hen aan wie er echt the man in charge was."