Odadaki herkesin çıktığına emin olsa da kendinde dolabın kapısını açmak için cesaret bulamıyordu Berin. Ne kadar saattir orada olduğundan haberi yoktu. Motor sesleri çoktan uzaklaşmıştı. Hatta iki yan odada henüz kim olduğunu bilmediği çocuğu bile yanlarına aldıklarını duymuştu. Yine de yaşadığı korkudan ve duyduğu şeylerden dolayı yerinden kıpırdayamıyordu.
Kesik kesik aldığı nefesleri yavaşça düzene girmeye başladığında ürkekçe elini havaya doğru kaldırdı. Hırkasında sürekli titreyen cep telefonu ona artık harekete geçmesi gerektiğini belli ediyordu. Dolabın içinden kendini dışarıya atabildiğinde ürkek gözlerle etrafı kontrol etti. Oda bomboştu. Adımlarını hızlandırıp kapıdan dışarıya çıktı ve ilk önce girdiği odanın kapısına doğru ilerledi. Kapı tamamen açıktı ve içeride hiç kimse yoktu. Bir an için kendinden şüphelendi Berin. Fakat kendi gözleriyle gördüğü varlığın yok olma ihtimali tek bir şekilde gerçekleşebilirdi.
"Ne... Burada neler oluyor..."
Cebindeki telefon tekrar titredi. Berin bu tittreşimle toparlanıp hızlıca orayı terk etti. Korkak bakışlarla etrafı kolaçan edip vakit kaybetmeden evden dışarıya kendini attı ve koşmamak için kendini zorlayarak hızlı adımlarla oradan uzaklaştı.
~•~
"Okula geç kalacaksın Berin. Hala hazırlanmadın mı?"
Tembel adımlarını yerde sürerek merdivenlerden aşağıya inip ona söylenen annesinin yanına doğru ilerledi Berin.
"Hazırım." dedi uykulu bir sesle. Babasının karşısındaki sandalyeyi çekerek oturdu. "Amcam hala yok mu?"
"Dün gece geç bir saatte döndü. Odada uyuyordur."
Annesi ona cevap verip son tabağı da masaya koyup yerine yerleşirken gözleri kızının yorgun yüzüne kaydı. Göz altları hafiften morarmış, sade bir makyaj yapsa da yorgunluğunu saklayamamıştı. Sarı saçlarını tutan pembe lastik tokası neredeyse kopacak gibi duruyordu.
"Bu ne hal Berin? Dün gece uyuyamadın mı?"
'Tabiki de uyudum! Tüm gece rüyama giren mavi gözlü küçük çocuğun binbir türlü ölüm sahnesine bile şahit oldum.' diye geçirdi içinden. Fakat bunu dile getirmek yerine donuk bir gülümseme ile annesinin yüzüne baktı.
"Biraz ders çalıştım. Taşınma konularından dolayı birkaç ders kaçırdım biliyorsun."
Annesi ona pek inanmasa da üstelemedi. Sessiz geçen bir kahvaltının ardından Berin babası ile birlikte evden çıktı. Babasının ilk iş günüydü ve nedense ondan çok kendisi heyecanlıydı.
"Bak Berin..." araba okulun ön tarafına geldiğinde babası yapması gerektiği konuşmaya başlamak için kızına doğru çevirdi vücudunu. "Biraz arkadaş edinme konusunda farklı durumlar yaşıyor olabilirsin." Berin babasının kendini zorlayarak konuşmaya çalıştığını fark edince konunun Kerem'e gideceğini hisseder gibi olmuştu. Sessiz kalıp babasının konuşmasını bitirmesine izin verdi.
"Belki biz de seni zorlamış olabiliriz... Bazı konular için." Babasının o an neyi düşünerek bunu söylediğini anlayarak tepkisiz kalmayı tercih etti Berin. "...ama sadece seni düşündüğümüz için bu tarz durumlar yaşandı. Bundan sonra her şey farklı olacak. Yani daha sakin kalmaya çalışacağım. Yalnız senden tek bir ricam var."
