Het paradijs zonder engel

Hoofdstuk1

De grijze muren komen op me af. Ik ren de gang door, opweg naar de volgende en de volgende en de volgende. Er lijkt wel geen einde aan te komen, maar toch weet ik dat het er is, het einde. Ik heb hem dan wel nog niet ontdekt maar ik zal hem hoe dan ook vinden. Dat is een troostende gedachte. Het einde vinden is niet mijn enige doel want als ik hem eenmaal heb gevonden, ben ik ook van plan te ontsnappen. Alleen zal ik daar een maatje voor nodig hebben, het punt is dat de kinderen hier zacht gezegt niet echt spraakzaam zijn. Eigenlijk ben ik nog niemand tegengekomen die kan, of wil praten. Dat is dus een klein probleem.

Ik ga in de hoek van vertrek nummer 18 zitten. Een van mijn favorieten. Alles is hier grijs, alles in het hele gebouw is grijs. Ik noem het: het paradijs. Het is een beetje ironisch maar dat vond ik wel passend. Het paradijs bestaat uit tig gangen en vertrekken, zonder meubels, zonder ramen en ook zonder deuren. Het is zo gezegd dus een nogal depressief. Maar niet depressief genoeg om mij gek te krijgen. Omdat ik geen andere oorzaak kan bedenken is dat ook de theorie over de andere kinderen. Met de andere kinderen bedoel ik de 599 anderen die hier ook rondzwerven, en niets kunnen zeggen. Mijn theorie is dus dat al die kinderen zo gek zijn geworden van het niets doen, dag in dag uit, dat ze niet meer in staat zijn te praten. Maar dat gaat mij niet gebeuren, geen denken aan.

De kinderen die hier te vinden zijn, hebben een leeftijd van tussen de 4 en de 16 gok ik. Ik weet ook niet precies hoe oud ik ben, maar ik zeg maar even voor het gemak dat ik 15 ben. Dat is een mooie leeftijd. Ik loop langs wat tien-jarigen, opweg naar, ja ik weet het eigelijk niet. Ik ben vaak opweg naar gewoon niets. Soms doe ik wat oefeningen of spelletjes met mezelf. Zoals, zo snel mogelijk naar de overkant van een gang rennen en weer terug. Het is een beetje saai aan het worden maar ja dat is dan ook begrijpelijk.

Ik ga liggen, doe mijn ogen dicht en begin te zingen. Eerst zachtjes maar dan steeds harder. Zelfbedachte liederen, ik zing ze allemaal, een voor een en dan weer opnieuw. Voor mijn gevoel zing ik al uren, als ik eindelijk in slaap val.

Dit is een van mijn eerste werken, dus verwacht er niet te veel van! Comment en vote alsjeblieft als je het leuk vindt!!