Catch me, I'm Falling
Chapter 1
-
Marahan akong bumuntong hininga matapos kong gawin ang utos ng aking ina.
Sa wakas, makakapag pahinga na rin sa duyan.
Kasalukuyan kasi akong nasa likod ng aming bahay upang magtanim ng mga gulay. I am not a pro when it comes on planting something. I sucked, always, kaya I expect my mother to yell at me kapag nakita niya ang mga "tanim" ko.
I sighed. My palms aren't calm and green that's why.
Napadako ulit ako ng tingin sa aking mga tinanim. Mygosh, wala pa mang nangyayari pero I know what will be.
Pinagpagan ko na ang aking sarili at napagpasyahang pumasok na sa aming bahay.
Our house isn't that big but it is enough for us three. It is made of concrete cement and it is finished in touch. May kaunting mga kagamitan at may sapat kaming mga appliances.
I shrugged. Bakit ba ako nage-explain?
"Nak, kumusta ang mga tinanim mong gulay?" Tanong ni Mama nang makita ko siyang naka-upo sa dining area.
"Ma, correction, pinatanim mo. Anyway po, ayon, baka po bukas mamatay na." I said.
She laughed heartedly. Although she is laughing, mahinhin pa rin ang dating at medyo strikto. Ewan ko ba, eversince naman ay ganyan ang aura ni Mama. Madalas strikto na daig pa ang prefect of disicipline namin sa school. Minsan naman ay nabibiro siya.
"Anak, malay mo naman hindi. Osya, magpahinga ka na muna at lumabas ka nalang kapag oras na ng tanghalian." Sabay ngiti niya at napangiti rin ako.
Pumasok na rin ako sa kwarto ko kinalaunan. My room is colorful. Unang una mong mapapansin ay ang teddy bear ko na may sariling trono sa sulok. He is seating pretty there while facing the door.
Tapos naman ay sa may left side ang kama ko. Bouncy at kulay pink ang kasalukuyang balot. May tukador at study table din ako sa right side.
Naupo ako sa kama ko at nahiga saglit.
Our life is simple. Life is getting tough each and everyday but mother knows what is the best that is why she is doing everything she can. I idolize my mother so much kaya balang araw ay nais ko ring suklian lahat ng paghihirap niya.
Napabalikwas nalang ako nang may fur akong naramdaman sa akin paanan.
Oh such a cutie. My adorable cat is here!
"Ging-ging, meow." I said.
Hindi naman lingid sa kaalaman ng lahat pero I love cats so much. I cannot live without them tho.
Pero nararamdaman ko parin ang pagkabalisa. Wait, am I forgetting something?
Habang hinihimas ko si Ging-ging ay pilit ko pa ring iniisip ang pakiramdam ko'y nakaligtaan ko. Why am I being so amnesiac these days?
Due to anxiety? Fatigue? Uh, I don't know!
I sighed for the ninth time.
