ÖLÜM PARTNERİ

10. BÖLÜM -UMUT OLMADAN YAŞAMAK ?-

Gözlerimi kısarak korkuyla merdivene bakıyordum. Köpeğin saldırmasını bekliyordum. Şaşırmış bir şekilde etrafıma bakındım. Biraz ilerideki eve kaydı gözlerim. Bana doğru bakan küçük kızla göz göze geldim. Dönüp Umut'a baktım. Gözyaşları gözlerimi doldururken ne yapacağımı düşünüyordum.

Başka şansımın olmadığını biliyordum. Sadece orada dikilip neler olacağını görecektim. Tek yapabildiğim buydu. Köpeğin önümde rahatsız edici bir şekilde nefes alıp vermesi aniden kesildi. Köpek artık nefes almıyordu. Ölmüştü. Yani öyle düşünüyordum. Bana doğru gelen küçük kızı gördüm. Gözyaşlarım kaybolup yerini korku almıştı.

"Ne oldu?" diye sordu küçük kız alaycı bir şekilde. "Korktun mu?"

Elimi yüzüme sürüp gözyaşlarımı sildim. Küçük bir kızın bana hesap sorması çok saçma geliyordu. Oradan uzaklaşmak istiyordum. Kız hafif topallayarak önümdeki köpeğin yanına geldi. Kulağına birşeyler fısıldadı. Köpeğin gözleri kanlanmış olmasına rağmen ayaklanarak oradan uzaklaştı. Olanları sessizce izliyordum. Yapmam gereken veya söylemem gerekeni bilmemem daha da üzüyordu beni.

"Sen ne yapmaya çalışıyorsun?" diye sordum.

Küçük kız gözlerini kısıp bakınca sormamam gereken bir soruyu sorduğumu düşündüm.

"Ne mi yapıyorum? Hiçbirşey. Sadece eğleniyorum. Birilerinin canının yanması eğlenmeme sebep oluyor.

"Peki o köpekler neden peşinde dolaşıyor? " diye sordum korkuyla. Bu sorunun cevabını gerçekten çok merak ediyordum.

Suratıma anlamlı bir şekilde bakarak konuşmaya başladı. "Onlar benim ailem. Eğer onlardan birinin canı yanarsa yakanın canını çok pis yakarım. Anlatabildim mi?"

Kafa sallayarak cevap verdim. Cidden yanında öylece dikilmek çok zordu.

Umut'un acıyla inlemesini duydum. O her bağırdığında kalbim acıyordu. Onu her gördüğümde içimde kelebekler uçuşuyordu sanki. Ağlamak istiyordum. Buradan gitmek istiyordum. Eski hayatıma dönmek, artık ağlamamak istiyordum. Bugüne kadar kendime çok güvenmiştim. Ama hayatım çok değişti ve ben artık eski ben değildim.

"Hepsi aptal yaratıklara benziyorlar. Senin gibi. " o kadar çok sinirlenmiştim ki ağzımdan çıkan lafları tartamıyordum. Umut acı içinde kıvranırken susupta onun yapacaklarını izleyemezdim.

"İğrenç yaratık?" tehditkar bir şekilde soru sorarcasına üzerime doğru yürümeye başladı. "Sen bana ve aileme ığrenç mi dedin?" kısa bir kahkaha attıktan sonra beni yere itti. Tökezleyerek yere düştüm. Küçük bir kızın bu kadar güçlü olabileceğini düşünmüyordum. Ellerimi birbirine çarparak temizledim. Kalkamıyordum. Kalkıp ona karşılık vermek o kadar zordu ki.

Üzerime atlayıp boğazıma yapıştı. Beni rahat bırak diye bağırmaya başladım. Geri çekildiğinde öksürüyordum.

"Yüzüme bak." ağzından tıslayarak konuşuyordu. "Seni rahat bırakacağım. Fakat bir şartım var. Yerde yatan arkadaşının ismi sanırım Umut."

"Evet." dedim korkuyla. Ne diyeceğini merak ediyor aynı zamanda elimle boğazımı tutuyordum.

"O ölecek."

Meraba arkadaslar :) Son bölümde bu yana fazla zaman geçti. Hepinizden özür diliyorum. Kısa yazıyorsun diye yorumlar alıyorum. Evet kısa yazıyorum ama bu bölümden sonraki bölüm uzun olacak. Çünkü herşey birdaha ki bölümde ortaya çıkıyor :) Hepinize çok teşekkür ediyorum beni mutlu ediyorsunuz :) sizi seviyorum..