Ben Yağmur:
Diğerleri gibi bahsedebileceğim bir ailem yok. Daha doğrusu bir anne babam yok. Her ne kadar bu durum için üzülsemde bazen umrumda bile olmuyor, çünkü anne babam olsaydı ve onları kötü hatırlayacağım bir şey yapmış olabilirlerdi .Onları kötü hatırlamak mı iyi ?yoksa hiç hatırlamamak mı? Ben hatırlamayı tercih ederim. En iyisi de bu. 19 yaşındayım tıpkı İdal gibi 11 .sınıfım ama bir farkı var .Ben Sınıf tekrar yaptım yani derslerimin pek iyi olduğu söylenemez ama lise mezunu olduktan sonra okumayı pek düşünmüyorum. çalışıyorum 1 yıldır boş olduğum günler ve tatiller de 18'ime kadar yetimhanede kaldım .oradaki kurallardan ve oradaki sıkıntılardan iyice bunaldım ve 18'inde ayrıldım oradaki arkadaşlarımla hala görüşüyorum ailem ya da akrabam olmasa da bir sürü arkadaşım var çevrem çok geniş hem de bayağı 5 ya da 6 yaşlarında yetimhanedeki rehberlik bize kurs imkanı tanımıştır
Ben de tekvandoyu seçtim sonrasında yurttan ayrılana kadar profesyonelliğe doğru oynuyordum ki Yurttan ayrılınca onu da bırakmak zorunda kaldım yurttayken birçok Kavgam oldu ve birçok da okul tutanağı kurallara uygun yaşayan bir kız olmadım takıldığım ortamlar ve insanlar da her zaman yurt müdürünün hoşuna gitmemişti
Hatta birçok kez benim hafta sonu dışarı çıkmama izin vermedi oldu benim hayatım bu kadar "belki de benim ailem 19'unda karşıma çıktı" diyorum sürekli. Çünkü her ne kadar soğuk davransan da bana kızmayacak, arkamda duracak anlayışlı sevgi dolu ve müthiş arkadaşlarım var belki ileride hepimiz ayrı ayrı yerlere gideceğiz ama ben inanıyorum ki aramızdaki bu bağ hiçbir zaman kopmayacak...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DEDİ ve KOYDU
Teen FictionFarklı hayatlar ve birbirine sımsıkı bağlı olan kızlar. Onlar gelecekte çok zengin olup hayaller kurarlarken yeni bir ev arkadaşıyla herşey birbirine girer. Görünmeyen yüzler ortaya çıkar. Beklenmedik maskeler düşer. Ve ortaya bir kargaşa doğar...