Emre'nin bana bakan şaşkın gözleri arasından sıyrılıp arabaya doğru hızlı adımlarla yürürken emre koşarak belime sarıldı. Artık onun bana dokunması sinirimi bozmaya başlamıştı.
Bengi bi an bile beklemeden soru yağmuruna başladı ;
"Esila salak mısın ? Ya biri bişey yapsaydı sana ? Sen karanlıktan korkarsın nasıl gittin oraya ? Kim vardı orda ?"
"Tamam bengi sakin ol beni eve götürür müsün ?"
"Tuğbalara gitmiyicek misin ?"
"Yok knk eve gitmek istiyorum."
Yol boyu inler cinler top oynadı sanki sonunda bengi salağı akıl edip müzik açtı
"Beyonce-7/11"
Eve gelir gelmez odama gidip üstümdeki saçma seyi fırlatıp kendimi pijamalarımın rahatlığıyla yatağa atladım. Uyumak istemiyorum ama yarın okulun olması beni buna zorluyodu. Gözlerimi kapatır kapatmaz uyumuş olmalıyım ki rüyalar aleminde buldum kendimi ;
Karanlık hemde zifiri karanlık ve ürpertici bi soğukluk ;
"Benim kim olduğumu hatırlamıyo musun şebek ?"
"Nerdesin?"
"Beni bulmak için anılarına bak"
"Ne demeye çalışıyosun çık ortaya"
"Gitmemi sen istedin... Üşüyo musun?"
"Evet"
"Bende sensizken çok üşüdüm çok özledim ama yanına gelemedim sana sarılamadım neden çünkü ben artık senin için bi hiçim Esila neden ?"
"Sus"
"Sus"
"Sus artık"
"Beni özlemedin mi ?"
"Hatırlamıyorum lanet olsun kimsin!"
"Anılarına bak. Ensendeki dövmeye bak. Sol bacağında ki ize bak. Bana bak."
Çığlık atarak uyandım. Çok terlemiştim. Basım çatlıyıcak gibi kendimi zorlayarak ayağa kalktım. Birden ürpertici bi soğuk sardı etrafımı beni izleyen biri var şuan burda odamda içimi saran korkuyla kapıya koştum kapı kitli ;
"Kim var orda ? Korkmuyorum ?"
"Cidden mi ? Bence altına bile yapabilirsin ?"
"Yardım ediiinn ! Git burdan git sus artık"
Kendimi yere atarak kafamdaki sesi susturmaya çalışırken bacaklarım uyuştu kalkmak için elimi kaldırmaya çalıştım. hareket edemiyorum !
Korkudan attığım çığlık bütün odamı hatta evi sardı. Kapı hızla açıldı. En son hatırladığım annemin ve babamın sesiydi.
Birden havalandım babam olsa gerek.
Annemin ağlama seslerini duyabiliyodum alt komşumuz aynı zamanda okuldan arkadaşım özge'nin sesini duydum odamı duydu çığlığımı ?
Ambulans ve sonra hastanede bi oda serum vs. Gözlerimi açmaya çalıştım ama gözlerim benden bağımsız uyku halindeydi. Özge'nin sesini duydum
"Şükran sultan ağlama iyi olcak esila"
"Yine oluyo uğur yine esila rüya görmeye başlıyo bişey yap"
"Onunla konuşucam belki karşısına çıkmıştır"
"Yeter çıksın artık hayatımızdan kızıma yaptıkları yeter uğur"
Yavaşça yerine gelen enerjimle gözlerimi araladım annemin bana dolu dolu bakan gözleriyle karşılaştım sonra babam bana kocaman sarıldı ve tabi özge dalgasını geçti
"İyi okuldan kurtuldun"
"Noluyo ?"
"Boşver babacım uyumana bak sen"
"Annen kuzum uyu sen bebeğim biz babanla doktorun yanına gidelim"
Alnıma bıraktığı öpücükle odadan çıktılar. Doktorla olan konuşmalarını duyabiliyodum özge beni uyuyo sansada dikkatle doktoru dinliyodum.
"Esila'nın beyni yaşadı tranvatik hafıza kaybının etkisini tekrarlıyo. Yani biz bişey yapamayız beyni gördüğü rüyaları kaldıramamış olsa gerek ki kriz geçirmiş. Ya hafızası geri gelivek yada bir iki gün daha rüya görüp unutucak"
"Ya o çocuğu gördüyse ?"
"Ondan uzak tutun onu gördükçe anıları hauat bukur ve geri gelir ve biz bunu istemeyiz."
"Teşekkürler doktor bey"
Annemin ağlama sesini duyduğum da kendimi tutamadım yatakta özgeye arkamı dönüp sessizce ağlamaya başladım. Anneme mi yoksa doktorun bahsettiği hafıza kaybımamı bilmiyorum ama babamın "o" diye bahsettiği kişi rüyamda ve barda gördüğüm çocuk olsa gerek niye onu görmemi istemiyolardı ? Ne oldu da ben onu unuttum ? O kim ? Ve benim hayatim da ki yeri ne ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
°SONSUZUM°
RandomHayatınıza giren ve çıkmasını istemediğiniz biri varsa ya şimdi ya asla onu sevdiğinizi söyleyin ve elini sıkıca tutun sonsuzluk tek kelime ama tek başına hiç bişey ifade etmez. Ben Esila daha önce hayatıma sonsuzum ol diyebileceğim kimse girmedi am...
