ben artık dudaklarımda olan kanınla ölmeni bekliyorum
öldürdüğün ruhum için bedenini öldürüyor ve ruhunu bağışlıyorum
sen artık dudaklarımdaki kanına bakarak acını çekiyorsun
öldürdüğün kişinin acısını hâlâ anlayamıyorsun
zehirli kanın dudaklarımdayken gülümsüyorum
şifa olduğunu düşündüğün kanın bende olmasıyla parçalanıyorsun
dünya ikimize ait ve biziz her şeyin içindeki o kişiler
şimdi kimse yok seni duyacak ve beni anlayacak
o yüzden sen acınla bedeni ölü bir ceset olacaksın
bense acımızı gömüp seni sileceğim ve ruhuma kavuşmayı bekleyeceğim
ve ikimiz de sonundayız sanki her şeyin
ve uyanıyorum
dudaklarımda kan tadı var
tek bildiğimse bu kanın zehir olduğu
ve uyanıyorsun
dudaklarımdaki şifana bakıyorsun
tek bildiğin kanını geri almak istediğin
ama benim ruhum gözle görülmeyecek şekilde kanarken geri almama izin vermedin
şimdiyse buna izin vermeyecek olan benim
dudaklarımdaki zehri içiyorum
biliyorum zehir beni acıtacak
ama sen şifan olmadan kalakalıyorsun
umutsuzluğunun gücü yetiyor bana
ruhumun intikamı için
