Senelerdir aynı yoldan yürürken
Duraklıyor, kırık cam parçalarına
Uzun uzun bakıyorum
Hayatımda ki en büyük ikilem
Bu an, anlardır dostum
Yok olmak ve var olmak
Bu kavramlar hiç anlaşılmaz
Bir yol seçmem gerekir
Ben hep umudu seçerim
Parmaklarım değmez bir türlü
Bileklerim hiç sızlamaz
Ruhum kan ağlamaktadır
Suçlanmaktadır, ahmaktır
Yinede seçmemektedir ölümü
Belki gururundan, belki de yaşama arzusundan
Yada yanlızca korktuğundan
