Another One

κεφάλαιο II

Είδα την Mei εχθές καθώς γύριζα σπίτι απο το σουπερμάρκετ.
Ήταν σε ένα παγκάκι κάτω από τα
φύλλα ενός δεντρου.Έβρεχε.Καταρακτοδός.
Μάλλον ήταν απο κάτω για να μην βραχεί.Την χαιρέτησα:
-Γειά
Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε.
-Γιατί....
ησυχία υπήρξε για λίγο.
-Δεν σε πειράζει;
-Εμμμ...Δεν πρόλαβα να απαντήσω και ένας αέρας άρχισε να μας χτυπάει σαν λυσασμένος.
-Θα έπρεπε να προσέχεις.
Μπορεί να έχει ήδη ξεκινήσει...

.....

8:45_ _

Η καθηγήτρια πέρασε πάνω απο όλες τις ζωγραφιές των παιδιών,αλλά η ζωγραφιά του παιδιού που καθόταν απο πίσω μου της τράβηξε την προσοχή.
-Τι είναι αυτό;
,ρώτησε το παιδί
-Είναι ένα λεμόνι!"Κραυγή του λεμουνιού" έτσι όπως το αποκαλώ εγώ.
,η αλήθεια είναι ήταν κάπως περίεργο για να είναι λεμόνι αλλά κάτι μου θύμιζε.
-Έτσι θα βλέπεις ένα λεμόνι δηλαδή;
-Έτσι μου φαίνεται το λεμόνι εμένα.
-Ναι αλλά δεν ήταν αυτο το θέμα μας σήμερα Mochizuki-kun.
-Οοο συγγνώμη κυρία...
,είπε με θλιμμένο ύφος.
-Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη.Άλλωστε θα μπορούσες να κάνεις κάτι τέτοιο στην ομάδα καλών τεχνών.Οπότε άντε,τελείωσε το.
-Εντάξει κυρία.
Ήταν όντως πολύ καλή η ζωγραφιά του και μου θύμιζε τον Munch(Νορβηγός συμβολιστής ζωγράφος)
-Είσαι θαυμαστής του Munch;
, γυρίσα και τον ρώτησα
-Ναι,περίπου...
απάντησε.
Ένα κορίτσι τότε πετάχτηκε:
-Ο Mochizuki-kun έχει έναν ξεχωριστό τρόπο που σχεδιάζει.
Τον ρώτησα:
-Το λεμόνι κραυγάζει;
-Όχι ,βασικά, ο κόσμος κραυγάζει και το λεμόνι καλύπτει τα αυτιά του,επειδή έχει τρομοκρατηθεί από το θόρυβο.
μου απάντησε.Εντυπωσιάστηκα.Η εξήγηση του ήταν τόσο σαφές.
-Ώστε είσαι στην ομάδα καλών τεχνών, ε;
-Ναι.Μόλις ξανάρχισα αυτήν τη χρόνια.
πετάχτηκε το κορίτσι:
-Σκοπεύεις να μπεις και εσύ σε κάποια ομάδα Sakakibara-kun;
,με ρώτησε.
-Εμμμ...Δεν έχω αποφασίσει..
,είπα σκεπτικός
-Θα σε ενδιέφερε η ομάδα καλών τεχνών;
με ρώτησε ο Mochizuki.
-Εμένα;
αποκρίθηκα.
-Ναι, εννοώ...
και τον διέκοψε η κυρία όπου μίλουσε με ένα παιδί:
-Τι σχεδιάζεις, Teshigawara-kun;
-Ενα μήλο! ,της απάντησε.
-Τα μήλα δεν έχουν και πόδια.
-Έτσι βλέπω εγώ τα μήλα κυρία!
-Σοβάρεψου, του είπε η κυρία και γέλασε.
-Νομίζω πως ενδιαφέρομαι...
είπα.
-Πως σου φένεται η κυρία Mikami;
-Δεν ξέρω πως να απαντήσω...
-Εμμ,υπόθετω πως καταλαβαίνω.
είπε.
Σκέφτηκα για την Mei μήπως είναι εδώ.Κοίταξα τρυγίρω.Δεν την είδα πουθένα.
-Δεν είναι εδώ...
είπα ψυθιριστά.
Η ώρα των καλλιτεχνικών τελείωσε και έφυγα απο την τάξη μαζί με τον Mochizuki.
Περπατούσαμε σε έναν ξύλινο διάδρομο.Ήταν τόσο γυαλιστερός που μπορούσες να δείς τον εαυτό σου πάνω του.
-Βλέποντας "Την Κραυγή" του Munch νιώθεις τρομαγμένος ή ανήσυχος;
,τον ρώτησα..
Γυρίσε και κοίταξε έξω απο ένα παράθυρο του διαδρόμου
-Ανήσυχος;...
Σωστά....Ανησυχώ για τα πάντα.Το σχέδιο μου βγάζει αυτό το συναίσθημα.Γι'αυτό μου αρέσει.
-Σου αρέσει επειδή σε κάνει να, ανησυχείς;
τον ρώτησα παραξενεμένος.
-Δεν είναι καλό να υποκρίνεσαι πως δεν βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου.
Για όλους...πιστεύω πως είναι το ίδιο.
Τότε ο Teshigawara-kun(το παιδί με το μήλο απο την τάξη)με σκούντηξε στον όμο:
-Sakaki!(Έτσι με φώναζε)Μιλάτε για την κυρία Mikami;Αφήστε με να συμμετέχω στην κουβέντα!
-Δυστυχώς μιλάγαμε για κάτι λίγο πιο σκοτεινό.
,του απάντησα.Τρόμαξε.Σαν να του κόπηκε η γλώσσα.Σαν η λέξεις που του είπα να τον έκαναν χίλια κομμάτια..Έτσι με κοίταζε.
-Τι εννοείς...
... "πιο σκοτεινό";
-Το αίσθημα της ανησυχίας που περιβάλει τον κόσμο.
τον ηρέμησα.Μόλις άκουσε αυτό που είπα γέλασε σαν να του έφυγε ένα βάρος.
-Τι είναι αυτά που λες;
,μου είπε.
-Δεν έχεις νιώσει ποτέ έτσι;
,τον ρώτησα.
-Φυσικά και έχω!Όπως όταν,επιτέλους μπήκα στην τρίτη γυμνασίου και συνειδητοποίησα ότι κατέληξα στο καταραμένο τρίτο τμήμα...
Εγώ και ο Mochizuki-kun πεταχτήκαμε.Τι ήταν αυτό που μόλις είπε.Καταραμένο;...
Ο Mochizuki γυρίσε το κεφάλι του άλλου.Δεν με κοίταξε ούτε στιγμή.Σαν να το ήξερε.
-Άκου, Sakaki...Ήθελα να σου πω κάτι απο εχθές.
-Δεν νομίζεις πως είναι κακή ιδέα;
του είπε ο Mochizuki.
-Ίσως, όμως...
,είπε ο Teshigawarα
-Τι...
είπα τρομαγμένος.Εκείνη τι στιγμή γυρίσα το κεφάλι μου και είδα μια πόρτα ανοιχτή και μέσα την Mei.
-Τι συμβαίνει;
,με ρώτησε ο Teshigawara
-Τίποτα.Πρέπει να φύγω.
Μπήκα μέσα στο δωμάτιο που την είδα.
-Εί Sakaki...
-Αυτό δεν είναι...
,μου φώναξαν.Εγω δεν ήθελα να τους ακούσω.Απλα μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα.
-Γειά, της είπα με το που έκλεισα την πόρτα.
Δεν έκανε τίποτα.Απλά σήκωσε το βλέμμα της για λίγο από αυτό που έκανε και μετά συγκεντρώθηκε ξανά.
Πήγα πιο κοντά να δω τι κάνει.
-Δεν σε πείραξε αυτό που έκανες;
,μου είπε.
-Ποιό;
-Δεν προσπάθησαν να σε σταματήσουν αυτή η δύο;
-Μάλλον όχι, της είπα.Τι σχεδιάζεις;Βασίζεται σε κάποιο μοντέλο;ή το φαντάστηκες εσυ;
συνέχισα.
Σχεδίαζε μια κοπέλα,καθισμένη,αγκαλιάζοντας το ένα της γόνατο προς τον θώρακά της και το κεφάλι της σκυμμένο κάτω.
Γυρίσε. Με κοίταξε και είπε:
-Και τα δύο, υποθέτω.
Μετά θα της σχεδιάσω τεράστια φτερά.
-Άγγελος είναι;
,ρώτησα.
-Ποιός ξέρει;
-Τι γύρευες,χθες,έξω στην βροχή;
,ρώτησα.Ανησύχησα για αυτήν.
-Δεν απεχθάνομαι την βροχή.Η αγαπημένη μου είναι η κρύα βροχή που πέφτει στα μέσα του χειμώνα,
ακριβώς πριν γίνει χιόνι.
-Τι έχει το αριστερό σου μάτι;
Φοράς το κάλυπτρο απο τότε που σε συνάντησα στο νοσοκομείο.
Με κοίταξε.
-Θες να μάθεις;
Πετάχτηκα.Νόμιζα οτι την έκανα να νιώσει άβολα απο τις τόσες ερωτήσεις.
-Αν δεν θέλεις να μου πεις, δεν πειράζει.
-Τότε δεν θα σου πώ.
Και τότε χτύπησε το κουδούνι για μάθημα.
__________________________

Ελπίζω να σας άρεσε<3
Ξέρω δεν είπα πολλά σε αυτο το κεφάλαιο αλλά κάντε υπομονή:)
Τα λέμε στο επόμενοοο!