Hintay(AS#1)

Kabanata 20

       Why it fucking hurts?Dalawang linggo na akong nagmumukmok sa kwarto ko hindi narin ako nakakain nang maayos at hindi narin nakaligo ng ilang araw.Bakit araw-araw nalang ako nakaramdam ng lungkot?Bakit kasi hindi nalang ako sumaya at maging malaya coz always it depends.Nakadepende nalang ang lahat,bakit hindi nalang malaya?Hawak-hawak ko ngayon ang singsing na ibinigay ko kay Glen parang itatapon ko na nga ito pero hindi ko parin tanggap at sising-sisi na ako sa sarili ko kung bakit ko ginawa yun!Ang tanga tanga ko talaga klaseng tao ang dapat lang sakin ay tawaging tanga!Okay ako na yung tanga,walang kwenta,di masunurin syempre palpak sa trabaho.Lumuwas ako ng Manila at umuwi ng Bacolod naisip ko kasing umuwi nalang dun muna pero ewan ko kung tatanggapin pa ba ako ng mga magulang ko?Bahala na basta uuwi ako,“All passengers of A-1 please proceed to A-1 again all passeng—”I was holding my luggage and I grip my chest then I move forward to A-1.Kinakabahan ako at nagsisisi talaga ako sa ginawa ko,I stopped my 4-year course I.T. siguro wala na talaga akong pag-asa.

      Pagkarating ko ng Silay Airport sumakay ako ng taxi papunta ng Villa Angela umabot ng isang oras ang byahe namin,bumaba na ako sa tapat ng malaking bahay na parang mansion,“Ito pala yung bayad ko manong”sambit ko at bumaba ng taxi.“Manong andiyan ba si Ate Jona?Ako po si Allistair kapatid niya”sambit ko,“Ah si Mam Jona?Ah basi umalis siya kay may ginlaktan to siya beh”sabi ni Manong Guard,“Balik nalang ka karon kung makabalik man gid siya or pwede mo man sa guro ma-text mam?”

Translation:Balik ka nalang po mamaya mam kung makabalik na siya or i-text mo nalang sya pwede?

“Oh sige nalang po manong”ngumiti ako,umupo ako sa gilid sa mini garden namin dahil maghihintay naman ako sa initan.Pagsapit ng gabi umulan ng malakas at nasa labas parin ako nakabantay kay Ate Jona,hindi ako nakakain hanggang sa napapikit ako dahil sa nandilim ang aking paningin napahandusay ako sa gitna ng kalsada.

       NAPADILAT ako nang may narinig akong humihikbi sa tabi ko,napalingon ako sa tabi ko nang makita ko si Mama na umiiyak katabi rin si Ate Jona at Papa.“Mama?Pa-pa?A-Ate?”but wait?paano ako nakarating rito sa loob ng kwarto ko?Napaupo ako ng matuwid habang tinitignan sila isa-isa na umiiyak.“I’m sorry”bigla nalang ako niyakap ng mahigpit ni Mama tapos doon tumulo yung luha ko napayakap rin ako ng mahigpit sa kaniya finally for eight years.“Ang OA niyo talaga kahit kailan”nakaluhang sambit ko,“Anak,I’m sorry kasi hindi ka namin pinayagang kumuha ng kursong HRM.Dapat ikaw ang nagdesisyon yun wala talaga akong kwenta klaseng magulang”saad naman ni Dad at niyakap ako ng mahigpit si Ate Jona naman yumakap narin sa akin.“I’m sorry bunso,sorry”sambit naman ni Ate Jona,“It’s okay I forgive you all”

     Ito na siguro yung panibagong simula sa bagong pahina ng aking buhay.Sa lahat nang niranasan kong hinanakit sa buhay dito ko lang naramdaman ito pala ang feeling kapag naitama na lahat ng mali pero may kulang pa...may dapat pa akong ayusin.