"Yengem nerde?"
"Senin öyle olduğunu duyunca biraz başı döndü, kötü oldu. Evde dinleniyor."
"Kötü bir şey yok dime?"
"Hayır, yok."
"Oh, iyi güzel."
"Sen bana tokat attın dime?"
"Susman içindi."
"Herşeyi anlatacaktım işte ne güzel. Ortalama 4 ay yatacaktım."
"Buna izin veremem!"
"Neden?"
Gözlerimin içine derin bakıyordu.
"Neden!?" Sorusunu yineledi.
"Sen benim kuzenimsin. Kuzenimi ele vermem."
"Üvey kuzeniz."
Bir anda kaşlarım çatıldı.
"Bir daha bana üvey kuzen deme!"
"Niye üvey kuzen?"
"Of, ne halin varsa gör!"
"Neden bu kadar sinirlendin."
"SANANE!"
"Sakin olur musun?"
"Bana üvey kuzen demeyi kesersen neden olmasın!"
"Neden istemiyorsun?"
"Sen ve yengemden başka kimsem yok ama sen bana üvey diyorsun. Kötü hissediyorum."
"İyide annemle ben senin hep yanındayız."
"Ya amcam, annem ve babam gibi sizide kaybedersem."
Gözlerim dolmuştu. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordu. Mark'ın da yüzü düşmüştü.
"Korkma!"
"Neden?"
"Bir kuzen olarak ben senin hep yanında olucam. Annemde bir yenge olarak senin yanında hep olacak. Biz artık bir aile sayılırız."
Kahretsin kendimi tutamıyordum. Evt ağladım. Gözümden yaşlar aktı. Mars'a sarıldım.
"Teşekkür ederim kuzen."
İlk başta bir şok olmuştu. Çünkü bir anda sarılmıştım. Teşekkür ettikten sonra daha sıkı sarıldık.
"Rica ederim kuzi."
Hemen ayrıldım.
"Yengemi aramam lazım. İyi olduğunu haber vereyim. Daha kötü olmasın."
"Şu halinde bile başkalarını düşünüyorsun."
"Bende böyleyim."
Evt bir bölümün daha sonuna geldik. Kısa yazdım çünkü bugün başka bir bölüm daha atıcam.
