İcimde yüzyillik bir kırgınlık, telaffuz etmesi zor ve gönlümden başkalarına aktarılamayacak kadar bana ait bu acı.
Seviyor insan, inaniyor. Kanıyor bazen sorgusuz sualsiz. Birinden ne kadar darbe alirsan al, tek bir öpüşle tüm kan toplamış yaralar kabuk bağlar, böyle düşünürdüm hep. Sen yanımdayken korkmazdım ben, kimse zarar veremez diye düsünürdüm. Bana en büyük zararı senin verebileceğini düsünmeden. Yaninda cocuklar gibi mutluydum. Hâlâ çocuğum. Ama sen artık gönlüme şekerler uzatan değilsin;sen artık yalnızca kalbimin, 'ya topum bahcesine kaçarsa' diye ürkek ürkek aşk sokaklarında dolaştığısın.
Ne acı seni satır satır yazarken , yüreğimi satırlaman. Olmuyor iste, korka korka çaldım kapını. Lime lime, etten ve kemikten sıyırdığın kalbimi, kırmak yerine öper misin? Tekrar kanatacagını bile bile.
