Her yaşattığın acıda yeni bir dip keşfediyordum, "Daha acısı olamaz" dedikçe yanıltıyordun beni.
Seni bulduğumda kimsesizdim, bir çırpıda içtim gözlerini, kalbimi avuçlarının içine koydum. Bir kar tanesinin güneşi görünce eridiği gibi erittin yüreğimi.
Bi insan acıyı sever mi hiç? Yüreğini yakışını sever mi bir adamın? Gecelerce ağlatan, bir hallaç pamuğu gibi ordan oraya savuran bir insanı kim böylesine sever ki? Peki ihanet? Teninde başka bir kadının izlerini taşıyan, başkasına ait olmuş bir adami hangi kadin delicesine sahiplenir ki? İcimi yaktin, canimi söküp atarcasina, ardina bakmadan çekip gittin. Şiir olmayi sectin. "Tebessüm olsa neyse, kahkahalar basilmis."
Ve sen sevgilim,hirslarin ve ardina saklandigin gururun bitip ,sevgiye ve ilgiye ac kalircasina seni isitacak bir nefes aradiginda benim sadece yarali kalbimdeki izlerle karsilasacaksin. Aradigin nefes ben değilim, nefes bile almadan sevdim seni.
