Ağlamama 10 kala hep yaptığım
gibi anılarımda dolaşıyordum-ki bunlar hep pek hoş olmayan anılar olur- bir anıyla karşılaştım sıcak bir yaz günü eski çocukluk arkadaşlarımdan biriyle elimizde renkli ve tüylü tellerden yaptığımız asaları sallarken oradan oraya koşturuyorduk, yorulup kendimi çimlerin üzerine attığım zaman arkadaşım yanıma gelip televizyonda izlediği bir çizgi filmden bahsetmeye başladı, çocukların hayali arkadaşlar yaratıp onlarla oynadığı bir film.Bizimde kesinlikle bir hayali arkadaş yaratmamız gerektiğini böylece daha fazla eğleneceğimizi, ayrıca birlikte olmadığımız zamanlarda onlar ile oynayabileceğimizi söyledi.
Annemin ileride kendi kendime konuştuğum için beni azarlayacağını bilmeden teklifi kabul ettim.Garip ki böyle zamanlarda şeytanım aklıma hep beni duygusal çöküşüme hazırlayan anılar getirirdi ama bu güzel, çok güzel bir anıydı hayatım boyunca içinde arkadaşım olan tek mutlu anı.
O an kafamın içinde yanlızlığımdan kurtulmam için bir arkadaş hayal etmemi fısıldayan sese uydum ve ben, şeytanımın sadece bana acıdığı için gösterdiği sandığım anıyla, planının beni ileride ağlama seanslarıma yeni bir acı daha eklemek olduğunu bilmeden kendimi şeytanıma sundum.
2019 kış gecesi evin gürültülü sessizliğine kendime bir arkadaş hayal ettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝕿𝖊𝖓 𝕸𝖎𝖓𝖚𝖙𝖊𝖘 𝕭𝖊𝖋𝖔𝖗𝖊 𝕮𝖗ꮍ
Non-FictionBugün bana gülümsedin, öyle güzel güldün ki... O zaman anladım, ben böyle bir gülümseme hayal etmiş olamam. Not: Hikaye yaşanmıştır.