MAMAFİH...

Umut...

Geceye hayaller bırakırız. Kimin oluru vardır, kimi imkânsız olduğu kadar güzeldir. Güzel bir şarkı eşliğinde daha da ulaşılabilir olurlar. Elimizi uzatsak dokunabilecekmişiz gibi...
Belki de mümkündür... Hani imkânsız diye bir şey yok ya... Belki de biz gerçekten olmasını istemiyoruz. Belki de kendi gözümüzde imkânsız hale getiriyoruz... Hani uzanamayınca, dokunamayınca, ulaşılmaz olunca kıymetli oluyor ya bir şey... Elinde olana şiirler, şarkılar yazar mı insan mesela? Yazmaz... Çünkü o mümkün olandır. Onun olandır. Çabaya gerek duymaz. Elde edene kadardır değeri... O yüzden değil midir tüm şairler bir bilinmeze vurgundur. Elini uzatsa belki kavuşacak ama onlar hep uzaktan izlemeyi sever. Uzaktan bakar sevgilinin suretine...
Bir yerlerde okumuştum; bir şaire âşık olmayın diyordu üstat (!) Çünkü sizi yazmak için sizi terk eder diyordu sözün devamında... Doğru mu diyor sizce de? Bence öyle... umutsuz olanı sevmek daha kolaydır çünkü. Savaşmak için karşına güçlü bir rakip değil de kendini seçer insan. Her darbenin nasıl geri döneceğini bilir. Kendi kendine yaşar mutsuzluğu, sevdayı ve acıyı. Anlayacağınız işin kolayına kaçar. Ne yazık ki habersizdir. Hayallerinde ki sevgili bilir gerçeği. Bekler, çoğu zaman susar... tek adıma bakar. O adım gelmedikçe kırılır. Yarı yolda kalan her adım ise kanatır. Bir şekilde sarılır belki yaralar ama unutmakta sarmak kolay mıdır? Gün geçerde vuslat isterse şair, o zaman sevgili kanadığı yerden kanatır. Kırıkları saplanır sevdanın kalbine... en ufak bir tereddütte bulunmaz ki sevgili... geçen zamana sayar. Kırar döker kanatır ama merhamet etmez.
Belki zalimdir sevgili belki de hep bunu beklemiştir. Sevda dolu satırlar, umut dolu mısralar yerine basit bir hikâyenin sıradan aşkları olmak istemiştir yazarın aksine... sizce çok mu şey istemiştir? Sadece birkaç kelimeyle sevilmek istemiştir. Dolandırmadan hesapsızca...

      Keynes_s